خانه ی آبشار در عین حال به بستر صخره ای پشت خود اتصال دارد و به طرز عجیبی با چشم انداز محیط پیرامون عجین شده و گره خورده است طبیعت از مداخل ویژه ای به درون ساختمان نفوذ دارد و داخل خانه بیشتر شبیه به یک غار پرتجمل است تا یک خانه معمولی که برای سکونت عادی در نظر گرفته شده .باشد دیوارهای سنگی داخلی و کفپوشهای سنگی که برای ادای دین به محیط پیرامون در نظر گرفته شده اند با پلکانی که به سمت پایین میدود تا به آبشار برسد هماهنگی یافته اند این پلکان نقش دیگری ندارد جز برقرار ساختن ارتباطی موقت میان ساختمان و سطح آب آبشار.

بخش اصلی خانه که دارای چهار اتاق خواب است و برای استراحت آخر هفته طراحی شده در دو طبقه قرار گرفته و اتاق نشیمن وسیعی دارد که به آشپزخانه متصل است. تراسهایی از بدنه ی اصلی آن بیرون زده اند و یک استخر زیبا .دارد این بخش اصلی در حد فاصل سالهای ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۷ طراحی و ساخته شده است بخش میهمانان که یک گاراژ با گنجایش چهار ،اتومبیل یک بخش خدمتکاران در طبقه ی فوقانی و یک سوییت میهمان دارد، دو سال بعد از این تاریخ ساخته و به کار اصلی منضم شده است. یک فاصله در حدود ۶ متر دو بخش طبقات اصلی خانه و سوییت میهمان را از یکدیگر جدا میکند این حد فاصل یک پاگرد بتنی است که به دور یک مسیر نیمه حلقوی پیچ می خورد و بالا میرود.

میل دائم رایت به همکناری طبیعت و فرهنگ در این مجموعه خود را به صورت معلق ساختن لایه‌های موازی بتنی بر فراز آبشار طبیعی نشان داده است. این آبشار در عین حال نام خود را به مجموعه بخشیده است.
شاید این لایه بندی به نظر رایت بسیار طبیعی میرسید اما تقریبا فراتر از توان بتن مسلح برای تحمل چنین وزنی بود، و مهندسانی همچون ویلیام وزلی پیترز داماد رایت و مندل گلیکمن هم بر این نکته صحه میگذاشتند. به این ترتیب، باید به طرق پیچیده تری استحکام کل بنا تقویت می.شد این اجزای تکمیلی که برای بالا بردن تحمل بنا در نظر گرفته شدند هرچند در نگاه اول به چشم نمی آیند اما هم برای مشتری (کافمن و هم برای معمار رایت) دلپذیر نبودند مهندسان رایت به عدم تواناییشان در به کارگیری کل عمق فوقانی معترف شدند اما حتا در این صورت هم مشکل اصلی اجرای این سازه ی بسیار دشوار به قوت خود باقی مانده بود.