عبادتگاه (Space of Prayer): استمرار سنت مینیمالیسم در فضاهای عبادی ژاپنی

یکی دیگر از نمونه‌های غیر‌‌مسکونی طرح‌های کیمورا، طراحی یک فضای عبادتی به سال 2011 در منطقه‌ای در حال توسعه، یعنی شیگا می‌باشد. این سالن (اتاق) که جزئی از یک ساختمان است، تمام المان‌های مورد نیاز یک فضای عبادتی را دارد و در‌عین‌حال، از جزئیات متعددی که عموماً در سالن‌هایی از این دست مشاهده می‌شود، به دور است. به گفته ی کیمورا، طراحی این فضا با الهام از تعالیم کتاب مقدس انجام شده است. در تمام ادیان ابراهیمی از جمله اسلام و مسیحیت، به تضاد بین نور و تاریکی اشاره شده که نور و روشنایی را به خداوند، و تاریکی و سیاهی را به شیاطین نسبت می‌دهند: «نور در تاریکی می‌درخشد … خداوند نور را خلق کرد … خداوند نور و تاریکی را جدا ساخت». کیمورا نیز در طراحی این فضا از این تعالیم الهام گرفته و دو فضای مجزا را که القا‌ کننده‌ی دو حس متفاوتند، تعبیه نموده است. دیوارهای بیرونی فضا با رنگ سیاه پوشانده شده که نماد تاریکی هستند و هنگام قرار گرفتن در راهروهای تیره و باریک کنار سالن، تصور فضایی‌ای را که در پس آنها قرار دارد، ناممکن می‌سازد. به همین سبب، با ورود به سالن، بیننده غافلگیر می‌شود، زیرا دیوارهای سیاه توسط فضای نورانی و دلپذیری در بر گرفته شده‌اند که نماد خداوند است و در القای حس آرامش و معنویت سرشار در ماهیت خود، موفق عمل کرده است. نکته ی بسیار مهم، استفاده از رنگ سفید برای دیوارها می‌باشد که به گفته ی طراح، به دلیل انعکاس نور، علاوه بر نقش نمادپردازانه‌ی خود، در ارتقای کیفی محیط نیز مؤثر است. به ‌علاوه، قرار گرفتن صلیب در روشن‌ترین نقطه‌ی سالن، که با نورپردازی‌های داخل دیوار تعبیه شده، یادآور تقدس این نماد بوده و نوری که از پشت صلیب می تابد، آن را شناور و معنوی می‌سازد.
کیمورا در این طرح، بهترین استفاده را از متون مقدس داشته و هر‌آنچه را که مورد نیاز این کاربری می‌باشد، با نمادپردازی مهیا نموده است. همچنین می‌توان اذعان داشت که تقریباً هیچ فضای هدر رفته‌ای در این پلان وجود ندارد و تا جای ممکن از فضا استفاده شده است. کیمورا تأکید می کند که قصد داشته فضایی برای یک نمازگزار خلق کند تا از کلمات متون مقدس الهام گرفته شده باشد و به او آرامشی معنوی دهد.
به‌طور‌کلی، بارزترین نکات در طراحی‌های کیمورا، ایجاد یک فضای محافظت شده و امن، در عین ارتباط با فضاهای خارجی، استفاده‌ی هوشمندانه از تضاد بین برخی المان‌ها نظیر نور و سایه، رنگ‌های تیره و روشن، ایجاد حجم یا فضاهای خالی و همچنین برش‌های دقیق و لایه‌بندی مناسب دیوارها است. همان‌طور که مشاهده شد، کیمورا در طراحی‌های خود کاملاً پیرو کمینه‌گرایی و خلق آثار مینیمال است. در این راه، وی از نماد‌‌پردازی غافل نیست، اما گاهی عملکرد را مخدوش می نماید و صرف‌ نظر از برخی ناهماهنگی‌هایی که در تعدادی از آثار او مشاهده می‌شود، در اغلب موارد ــ به‌خصوص طراحی‌های اخیرش ــ رشد مهارت وی در استفاده از مناسب‌ترین رنگ‌ها و مصالح، به وضوح قابل ملاحظه می‌باشد. تأکید کیمورا بر استفاده از رنگ‌های خنثی و همچنین مصالحی مانند بتن، بیانگر علاقه ی وی در طراحی با مصالح است. خط فکری ثابت این معمار در طراحی‌هایش به خوبی قابل لمس می‌باشد و چنانکه می‌بینیم، برخی المان‌ها در تمامی آثارش حضور داشته و به امضای کیمورا مبدل شده‌اند. این موضوع، شاید از آن جهت مثبت باشد که کارهای کیمورا را منحصر به‌ خود او کرده و امکان الگوبرداری پنهان از طراحی‌ها را ناممکن می‌سازد، اما از این جهت که امکان دارد در برخی مواقع کلیشه‌ای به نظر آیند نیز قابل تأمل می‌باشد. از سوی دیگر، به عقیده‌ی برخی منتقدان، کیمورا خود را در حصاری از طرح‌های مسکونی زندانی نموده و جز در معدود مواردی، این حصار را نمی‌شکند. این موضوع برای برخی پسندیده نبوده و نیست، چرا که برخی معتقدند، یک معمار باید توانایی طراحی هر اثری را داشته باشد؛ خواه یک غرفه‌ی کوچک در گوشه‌ای متروک از یک نمایشگاه و خواه یک استادیوم بزرگ در مرکز شهری پر‌‌‌رفت‌و‌آمد و شلوغ؛ اما برخی دیگر عقیده دارند تمرکز بر یک کاربریِ به‌خصوص از میان صدها کاربری تعریف شده برای بناها، باعث ایجاد نوعی سبک انحصاری در طراحی و در نتیجه دستیابی به پیشرفت‌های چشمگیر در همان سبک می‌شود. به‌هر‌حال، کیمورا در طراحی ساختمان‌های مینیمال از معماران برتر و شناخته شده به شمار می‌رود و آثار او، هم از سوی هموطنانش و هم از سوی سایر مردم، مورد استقبال قرار گرفته است.