خانه‌‌‌ی پاوندریج، نیویورک، 1999 – 2002 دفتر معماری حریری - حریری عکس‌ها: هری زِرنیکه

خانه‌ی ساگاپوناک، 2001 – 2004 دفتر معماری حریری _ حریری

پروژه‌‌‌‌‌‌‌ی خانه‌‌‌‌‌‌‌سازی اشترن‌‌‌‌‌‌‌براوئرای صخره‌‌‌‌‌‌‌های راینبرگ، سالزبورگ، 2006 – 2008

خانه‌‌‌ی پاوندریج، نیویورک، 1999 – 2002
دفتر معماری حریری – حریری
عکس‌ها: هری زِرنیکه

این خانه‌‌‌‌‌‌‌ی 4500 فوت مربعی که از مجسمه‌‌‌‌‌‌‌های سنگی ایسامو نُگوچی و چراغ‌های شفاف سبک ژاپنی آکاری الهام گرفته در بالاترین سطح یک ملک پنج هکتاری بسیار آرام، ساکت و دارای حال و هوای آیین ذن واقع شده است. معماری خانه که با درختان بلند و صخره‌‌‌‌‌‌‌های برآمده احاطه شده است، با به خدمت گرفتن ویژگی‌های نامحسوس نور و زمان، برداشت خاصی از این منظره ارائه می‌‌‌‌‌‌‌دهد و آن را وارد ذهن و روان بیننده می‌‌‌‌‌‌‌کند. از لحاظ نظری و مفهومی، خانه یک «باغ» ساده‌‌‌‌‌‌‌ و انتزاعی ساخته‌‌‌‌‌‌‌شده از سنگ، چوب، فلز و دیوارهای شفاف است.
معمـاری ساختمان از سه حجم به‌‌‌‌‌‌‌هم‌‌‌‌‌‌‌ پیوسته تشکیل شده است: ورودی، نشـیمن، و بخشی مختص تندرستی جسـم و روان.
حجم ورودی فضایی است عمودی به ارتفاع 5/2 طبقه که از حفره‌‌‌‌‌‌‌ای قائم شکل پذیرفته و قلب خانه به شمار می‌‌‌‌‌‌‌آید. این فضای تهی سطوح و طبقات مختلفی را در برمی‌‌‌‌‌‌‌گیرد و دسترسی عمودی و افقی را به بخش‌های مختلف خانه ممکن می‌‌‌‌‌‌‌سازد. این حجم با دیوارهای شفافی با پوشش فایبرگلاس دربرگرفته شده که نور ملایمی را به درون فضای تهی راه می‌‌‌‌‌‌‌دهند. یک رشته پنجره با شیشه‌‌‌‌‌‌‌ی شفاف نیز بخش‌های مختلفی از مناظر اطراف را به نمایش درمی‌‌‌‌‌‌‌آورند. عنصر اصلی این فضا پلکانی است که حول یک دیوار خمیده‌‌‌‌‌‌‌ی سیمان‌‌‌‌‌‌‌اندود می‌‌‌‌‌‌‌پیچد و بالا می‌‌‌‌‌‌‌رود و بخش‌ها و سطوح مختلف خانه را به هم متصل می‌‌‌‌‌‌‌کند. این فضا که حالتی بسیار آراسته و نمایشی دارد در حکم طبیعت و منظره‌‌‌‌‌‌‌ی درونی خانه است و درست همانند چراغ «آکاری» نوگوچی، بر خلاء هستی ما در این جهان گذرا تأکید دارد و شبها روشنی‌‌‌‌‌‌‌بخش فضای زندگی است.
حجم نشیمن همه‌‌‌‌‌‌‌ی فضاهای خصوصی (اتاق خوابها) را در طبقه‌‌‌‌‌‌‌ی پایین و فضاهای عمومی (اتاق نشیمن و غذاخوری) را در بالا درون خود جای داده است.
حجم تندرستی جسم و روان، از طریق آشپزخانه و اتاق خانوادگی در یک سطح و اتاق ورزش در سطح پایینی و گاراژ در زیر همه‌‌‌‌‌‌‌ی اینها، با حجم‌های ورودی و نشیمن پیوستگی پیدا می‌‌‌‌‌‌‌کند.
این خانه ذات و جوهره‌‌‌‌‌‌‌ی طبیعت را به وسیله‌‌‌‌‌‌‌ی حضور محسوس و خوشایند مصالح، نور و فضاهایی که واکنش‌ها و احساسات پویای ساکنان و بینندگان را برمی‌‌‌‌‌‌‌انگیزند، در خود پذیرفته و به نمایش گذاشته است؛ ما گویی در فضا شناوریم و به «نور» اجازه می‌‌‌‌‌‌‌دهیم که خود، برداشت‌های فضایی ما را شکل و قالب دهد.