اين آپارتمان پاريسي متعلق به يك آدم عاشق موسيقي، كلكسيونور نقاشي، و آشپز آماتور كه توسط اليزابت ووآ طراحي شده ذوق و سليقه‌­ي هماهنگي و سازه‌­بندي فضايي او را به بهترين صورت منعكس ساخته است. آپارتمان در نخستين نگاه خود و خصوصيات خود را آشكار ساخته است: گوشه­‌ي دنجي براي مطالعه يا گوش دادن به موسيقي دارد، گوش‌ه­اي ديگر براي آشپزي و نهارخوري. اين مجموعه دگرگوني دائمي را نيز به تصوير مي­كشد. چون يك تك­رنگ خودخواسته بر كل فضاي آپارتمان حاكم است و فقط با تابلوهاي آويخته به ديوار (آثاري از ژ. ويگله و ارنست پونيون ارنست) وضعيت ريتميك يافته نورِ فراگيري كه در فضا وجود دارد بر گشودگي و وسعت آن افزوده مي‌­شود.

ژان پي­ير صاحب‌خانه مي­گويد: «من در پاريس دنبال يك خانه‌­ي دنج براي خود مي­گشتم. فضايي صنعتي كه بتوانم آن را به فضايي آسوده و آرام براي زيستن خود بدل كنم. در اينترنت نماي قديمي اين كارگاه را ديدم… اول ترديد داشتم اما وقتي محل را ديدم بلافاصله مجذوب آن شدم.» بعد از مدتي كه از شور و شوق آشنايي با محيط گذشت ژان پي­ير تصميم گرفت تغييرات بنا را به اليزابت ووآ بسپارد كه قبلاً با نمونه‌­اي از كار او در بازسازي و نوسازي يك انبار غله در ايل دو ره آشنا شده بود. «همان روز اول اليزابت طرحي را كه در نظر داشت روي يك برگ كاغذ ترسيم كرد: يك مثلث داخل يك مربع… يك فضاي بسته، به عنوان مدخل آپارتمان، كه قرار بود تلقي خطي از محيط را در هم شكند.» اليزابت ووآ به تركيبي اصيل فكر مي­كرد كه بتواند از جمع ميان مواد و مصالح و رنگ حاصل آيد. چگونه مي­شد فضا را به نحو مكفي با ديوارهايي تعريف كرد كه هم بتواند كتابخانه را در خود جاي دهد و هم تابلوها بر روي آن قرار گيرند؟ خانم ووآ پاسخ اين سؤال را سرانجام در ديواري يافت كه به دو منظور به كار مي­آمد و در پشت چهار پانل سُرنده حائل شده بود. اين پانل‌هاي چوبي كه با فلز روي پوشش خورده بودند، اثر دست آكسل آنرپ هنرمند بودند. آشپزخانه‌­ي آپارتمان به روي سالون و غذاخوري گشوده مي‌­شد.