دو خانه‌ی نقش و آیینـــه
تحسین بلدی

معمار بعدی این نشست «تحسین بلدی» بود که اثر اخیرش «دو خانه‌ی نقش و آیینه» را به بحث و تبادل نظر گذاشت. ما با این خانه به جهان شاعرانگی و دغدغه‌های معمار قدم گذاشتیم. آنچه که بیش از همه در این پروژه به چشم می‌آید واکنشی است به بستر و زمینه‌ی شکل‌گیری خود. همجواری موقعیت این اثر با یکی از بزرگراه‌های اصلی شهر اصفهان (اتوبان همت) باعث گردید که این خانه به درون خود فرو رود و به اینجا بودن خود پشت کند و تنها در جاهایی بازشوهایش را به دوردست‌ها و عناصر طبیعی (کوه صفه) بگشاید. معمار در این نشست بیان داشت: «در برنامه‌ی این پروژه می‌بایست دو خانه باشد در سه طبقه و در میان دو دیوار که یکی همجوار نماد شهر معاصر یعنی اتوبان و دیگری همسایگی است و می‌بایست زندگی میان دو دیوار جریان پیدا می‌کرد». او فلسفه‌ی کارش را یادآور شد: «یاد حکایت چینیان و رومیان مولانا افتادم. یاد آن دو دیوار، یکی پر زِ نقش (چینیان) و یکی آینه (رومیان)؛ ولی با تعبیری دیگر. یکی آنی که می‌خواهیم از خودمان نشان دهیم (نقش) و دیگری آنی که خود واقعی ما باشد (آینه)؛ و در ادامه‌ رویکردهای معمارانه‌اش را بیان کرد: «سپس به کشف هندسه‌ای پرداختیم که سازه‌ و معماری را بر هم منطبق کند و شاکله‌ی کارمان را در برگیرد و سازه و معماری را در هم آمیزد. مسئله‌ی دیگر ارتباط با همجواری‌ها و حضور نور است. پروژه در زمینه بنشیند و آنجا که نیاز است به بیرون نگاه کند و یا آغوش بگشاید نور را به درون خود بکشاند و به همراهی‌اش شاعری کند. پس کیفیت فضا را بر کمیت‌ها و کلیشه‌ها مقدم دانستیم و از اضافات پرهیز کردیم، و در ادامه به بیان کارش پرداخت: «سپس به مرز رسیدیم؛ آنجا که کالبد تمام می‌شود و شهر آغاز. مسئله‌ی نما همیشه برای من مسئله‌ی مرز است. درون به لبه‌های خود می‌رسد و نما همان مرز است که امتداد اتفاقات درون معماری است و هر آنچه در پشت مرز اتفاق می‌افتد نما را می‌سازد. آنجا که گشودگی نیاز است؛ شکافی میان دیوار ایجاد شود و آنجا که نباید ارتباط بگیرد می‌شود دیوار. چیزی شبیه کشف و شهودی برای آنچه نیست و باید باشد. بی‌هیچ اغراق بیهوده و زیاده‌گویی ریاکاران». و در نهایت در خصوص جزئیات کارش گفت: «جزئیات هم به همین شیوه با پروژه شکل گرفت؛ بی اعتنایی به کلیشه، پرهیز از بیهودگی و کالبد متحد. پوست نما، آجر بود با نقطه‌هایی از شیشه بیرون آمده از آجر که چرخش خورشید را بر پیکره‌ی بنا نمایان می‌سازد و گاه انعکاس می‌دهد. همیشه لحظه‌ای هست که اثر خودش به تو می‌گوید که دیگر کاری به کارش نداشته باشی. لحظه‌ی پدید آمدن، جلوی رویت می‌ایستد و فقط می‌توانی همراهش زندگی کنی، زندگی میان نقش و آینه».

نام پروژه: دو خانه ی نقش و آینه / دفتر طراحی: استودیو راز / معمار: تحسین بلدی / همکار طرح: الهام خلیلی / تیم طراحی: هوتن شاطرپور، محمد آزاد
مساحت زمین ۳۰۰ متر مربع / زیر بنا ۱۰۵۰ مترمربع / نظارت: تحسین بلدی / اجرا: گروه ساختمانی بهرامی‌پور / کارفرما: فرهاد بهرامی‌پور