هرکس باید برای خود پناهگاهی داشته باشد. پناهگاهی به اسم خانه، جایی امن که صرفنظر از بزرگی و کوچکی اش، به آدم حس ناب اطمینان دهد. سقفی که حق ماست برای ذخیره‌ی شادمانی، آرامش، خلوت و حتی دلخوری برای روز مبادا.
خانه پروا که نامش را وام دار کارفرماست، ثمره‌ی تجربه‌ی یک همکاری تنکاتنگ میان معمار و مالک است. معماری که تصمیم ساز خواسته های یک کارفرمای فرهیخته است، یکی از معلمان بومی منطقه که چکیده‌ی خواستههاش از خانه، آرامش، خلوت ، سادگی و امنیت است. با توجه به مبانی خواستاری کارفرما و استانداردهای معقول، خانه‌ای به مساحت ۱۵۵ متر برای خانواده‌ی سه نفره‌شان کافی می نمود. بنابراین دیاگرام فضاها بر این اساس شکل گرفت.
خانه‌ای به دور از پیچیدگی های پر زرق و برقِ تجمل، جایی با گلدان های شمعدانی پشت پنجره هایی که تمام سبزی طبیعت را مثل قابی احاطه کرده‌اند و تصویرش در اتاق از هر زاویه‌ای، آرامش را یک جور متفاوتی تعریف می کند. یک گوشه برای خواندن جای خالی سلوچ با طعم گس چای شمال، یک گوشه پر از صدای دلنشین ویولون، گوشه‌ای دیگر برای حرف های ناگفته‌ی طول روز، برای شنیدن صدای خنده های دخترک و گوشه‌ای برای مرور تمام خاطرات گذشته، جایی که فقط خودت را بخواهد و با دست های سخاوتمندش تو را فرا بگیرد پیش از آنکه خواب! چهار گوشه‌ای به نام خانه.
سایت در منطقه‌ای شهری با تراکم متوسط واقع شده که اگرچه از سر و صدای ذاتی شهرهای بزرگ به دور است ولی همچنان ایجاد آرامش به عنوان دغدغه‌ی اصلی و برخورد مناسب با آلودگی صوتی و بصری مورد توجه بود. درونگرایی ذاتی کارفرما و برونگرایی مورفولوژیکی معماری سواحل دریای خزر این پارادوکس را تشدید می نمود. برای حل این تناقض سعی کردیم تا حد ممکن سطح اشغال را کاهش دهیم و بر سبزی فضا یا اکسیژن و حیاط بیافزاییم. تلاش هایمان منجر به این شد که سطح اشغال خانه به کمتر از یک سوم زمین کاهش یافت.
دغدغه‌ی بعدی ما حل مساله‌ی نفود طبیعت به فضای زندگی و تخصیص محیط پیرامونی بیشتر نسبت به مساحت بود. شکست محورها جهت کوران مناسب برای تهویه و استفاده از راه حل های سنتی و ویژگی های مورفولوژیکی خانه‌های بومی منطقه راه حل هایی بود که در پاسخ به نیاز کارفرما مورد استفاده قرار گرفت تا به درونگرایی ذاتی کارفرما و برونگرایی ژنتیکی منطقه همزمان توجه شود.
احترام به خط آسمان دیرینه منطقه و تعظیم جهت هماهنگی با اقلیم و بافت در شاکله‌ی کلی بنا موثر بود. خطوط انتهایی مورب، محور عمودی را بست تا بنایی معتدل، فروتن و با مقیاس و در عین حال آرام و به دور از شلوغی امروزی شکل بگیرد.
بهره گیری از قاب های شیشه های شفاف به مثابه‌ی تابلوهایی زنده از طبیعت در هر چهار فصل سال غافلگیرانه طبیعت را در قاب خود به تصویر می کشند. جایی که نور، بی پروا راه به درون می‌ یابد، می شود خلوتی برای جای خالی سلوچ! و آن حیاط، در طبقه‌ی بالا را ساختیم تا حجت را بر پروای درونگرا تمام کنیم. جایی برای خیره شدن به دور دست ترین کوه هایی که چشم را یارای دیدنشان باشد.

کتاب سال معماری معاصر ایران، 1397
_____________________________
عملکرد: مسکونی

_______________________________________          

نام پروژه/عملکرد: خانه پروا
شرکت/دفتر طراحی: اسکو
معماران اصلی: کامبیز اسکندرتبار
نوع سازه: بتنی
آدرس پروژه: مازندران، نور
مساحت/زیربنا: 155 متربع/ 89 متر مربع
کارفرکا: پروا مقصودی
تاریخ شروع/تاریخ پایان ساخت: 97
عکاسی پروژه: دید استودیو
ایمیل شرکت: Kambiz_Architect@hotmail.com