آسایشگاه مسلولین، پایمیو، فنلاند، 1933-1928

Tuberculosis Sanatorium, 1928-1933

فنلاند هم در سال‌‌های قبل از جنگ جهانی دوم، همچون مابقی کشورهای جهان، درگیر مبارزه‌‌ای ملی بر ضد بیماری سل بود. مسابقه‌‌ی طراحی برای احداث آسایشگاه مسلولین در پایمیو، واقع در جنوب‌‌غربی فنلاند در فاصله‌‌ی حدود سی کیلومتری از شهر تورکو، در سال 1928 آغاز شد و نتیجه، سال بعد از آن به اطلاع عموم رسید. آلتو با طراحی خود این مسابقه را برد: شاخص طراحی او نمادی شامل پنجره‌‌ای Lمانند بود. آلتو ایده‌‌ی پنجره‌‌ی اتاق بیماران مسلول را از آندره لورسا (André Lurçat) گرفت. البته در جریان ساخت به دلایل عملی و اقتصادی این پنجره‌‌ها حذف و پنجره‌‌های سنتی معمولی مستطیل‌‌شکل جایگزین آنها شد و به همین دلیل سقف آجری ساختمان اصلی و سقف آجری خانه‌‌های پرسنل در پیرامون آن با سقف مسطح جایگزین شدند.
در پلان طرح مقدماتی برای ورود به مسابقه، آلتو کارکردهای مختلفی به چهار بخش ساختمان که حول یک ورودی گرد آمده بودند، اختصاص داد. یک ساختمان کوتاه در سمت شمال قرار داشت که در آن یک دکه‌‌ی توتون‌‌فروشی، یک آشپزخانه و چند اتاق عمومی تعبیه شده بود. یک توهم بصریِ پرسپکتیوی به سبک cour d’honneur به‌‌عنوان راه‌‌حل مسئله‌‌ی محوطه‌‌ی میان این اجزا انتخاب شد.
بعد از آن که شهر تورکو تصمیم گرفت تا سهمی در اجرای پروژه ایفاء کند، نیاز فزاینده به فضاهای وسیع‌‌تر این ضرورت را پدید آورد تا آسایشگاه که در فاصله‌‌ی سال‌‌های 1932-1929 ساخته شده بود، سه طبقه بیشتر از طرح اصلی خود داشته باشد. مراحل ساخت عبارت بودند از احداث یک سازه‌‌ی بتنیِ ستون‌‌دار و دیوارهای بیرونیِ آجری. جناح مربوط به آسایشگاه استثناء به شمار می‌‌آمدند و در آن هنگام بزرگ‌‌ترین بنای یکپارچه‌‌ی بتنی در فنلاند بود. آلتو از بتن مسلح به عنوان ابزاری زیبایی‌‌شناسانه استفاده کرد و آن را در معرض دید نهاد.
آسایشگاه پایمیو در صورت ابتداییِ خود از بناهایی بود که آلتو خود مبلمان و وسایل داخلی آن را به طور کامل طراحی کرد. او همه‌‌چیز از ظرف تخلیه‌‌ی خلط بیماران گرفته تا دستشویی‌‌ها را طراحی کرد.
بسیاری از مهم‌‌ترین ایده‌‌های آلتو در مورد مبلمان را می‌‌توان به این پروژه مرتبط و منتسب دانست. آلتو می‌‌گفت که زاویه‌‌ی بین نشیمن و پشتیِ صندلی معروف پایمیو را عمداً برای سهولت در تنفس بیماران در نظر گرفته است.
آلتو در جریان ساخت اتاق بیماران توجه ویژه‌‌ای به‌‌این نکته مبذول می‌‌داشت که همه چیز فارغ از آشوب و تشنج و در اوج مطلوبیت و دلپذیری برای بیماران باشد. اتاق‌‌ها گرمایش سقفی داشتند و با رنگ‌‌های ملایم پوشانده شده بودند. نمایی از جنگل‌‌های کاج اطراف آسایشگاه، از روی تخت‌‌ها، توسط بیماران قابل رؤیت است و چراغ‌‌ها خارج از دید بیمارانی که روی تخت خوابیده‌‌اند قرار گرفته‌‌اند. سینک‌‌های دستشویی چنان طراحی شده‌‌اند که آب هم بی‌‌صدا و هم بدون ترشح و پاشیدن به اطراف جاری شود. رنگ‌‌هایی که آلتو در نظر گرفت به قصد
جان‌‌بخشی به فضای سفید کارکردی بیمارستان بوده‌‌اند. پالتِ رنگِ اتاق بیماران بیشتر خاکی و خنثا است، اما اتاق‌‌های عمومی رنگ روشن دارند. در بیرون، نرده‌‌ها و سایبان جناح بیماران به رنگ نارنجی انتخاب شده‌‌اند. معروف‌‌ترین جنبه‌‌ی رنگ‌‌آمیزی این ساختمان پلکان زردرنگ آن است. آلتو در داخل ساختمان از نمادهای گرافیکی برای راهنمایی افراد استفاده کرده است.