اتاق مطالعه­‌ی بزرگی که دومنیکو فونتانا (1543-1607) برای پاپ سیکستوس پنجم ساخت. شکوه و تجمل تزئینات آن در گوشه و کنار در تقابل با سادگی و بی­‌پیرایگی تالارهای نسبتاً کاربردی‌­تری است که از زمان پاپ سیکستوس چهارم برجا مانده‌­اند.

چنان­که از نقاشی دیواری مِلوتسو دافورلی برمی‌­آید، کتابخانه‌­ی واتیکان تا دوره‌­ی سیکستوس چهارم (سده­‌ی پانزدهم) مکان مناسبی در اختیار نداشت. در آن هنگام بود که چهار تالار با تزئینات دیواری استادان برجسته­‌ا­ی، مانند ملوتسو، رومانو و گیرلاندایو، سروشکلی به خود گرفتند. همه‌­ی این نقاشی‌­ها، غیر از یکی که پلاتینا (نخستین کتابدار کتابخانه) را به تصویر کشیده است، از بین رفتند. یک قرن بعد، دومینیکو فونتانا، تالار وسیع و باشکوهی برای پاپ سیکستوس پنجم ساخت که تا امروز کتابخانه‌­ی واتیکان را در خود جای داده است. این تالار با نقاشی‌­های دیواری چزاره نِبیا و جووانی گوئرا (که چندی پیش مرمت شدند) تزئین شد. شوراهای مهم دفاع از مسیحیت (قسطنطنیه، اِفِسُس، نیقیه و …) در یک سوی تالار به نمایش درآمده‌­اند و در سمت دیگر، تصاویری از کتابخانه‌­های بزرگ عهد باستان (در بابِل، آتن، اسکندریه، قیصریه و …) دیده می‌­شود. هشت ستون مرکزی به فیلسوفان باستانی مانند فیثاغورث و پالامدوس و آبای کلیسا­مانند سنت ژروم و سنت سیریل و برخی از خدایان المپ اختصاص یافته‌­اند (ستون سوم حتا مختص ایسیس، الهه­‌ی طبیعت در مصر باستان است). اما ستون نخست متعلق به حضرت آدم، ستون دوم به حضرت ابراهیم و حضرت موسی و ستون هشتم متعلق به حضرت عیسی است. سبک معماری کتابخانه، یادمانی و پر از آرایه‌­های گوناگون است. تصاویر، همراه با جزئیات و کاملاً دقیق و روشن هستند. این بنا تجلی باشکوهی برای مذهب مسیحیت، تاریخ، اقتدار و فتوحات آن است.
امروزه کتابخانه‌­ی واتیکان، مرکز مدرنی است با مجموعه­‌ای متشکل از 1,600,000 کتاب، از جمله 8300 نسخه­‌ی چاپی کهن، 150,000 دست­نویس و یادداشت، بیش از 100,000 مُهر و گراور و سرانجام، بیش از 300,000 سکه و اثر هنری. این کتابخانه که برای پژوهشگران عضو، قابل دسترسی است، به نمایه‌­ی کامپیوتری مجهز شده است؛ هرچند به احتمال زیاد تمام آثار نفیس آن، به ویژه دست­نویس­‌ها و نسخ قدیمی، هنوز به طور کامل مورد بررسی و فهرست­‌نویسی قرار نگرفته‌­اند. شاید تعبیر «گورستان کتاب» که آدلر، مترجم عهد عتیق، در سال 1783 برای این کتابخانه به‌­کار برد، دیگر کاملاً با واقعیت منطبق نباشد، اما می‌­توان آن را گنجینه‌­ای دانست که آثار گران­‌بهای آن برای ابدیت نگهداری شده­‌اند.