نو و کهنه در آسمان
رویکرد مدرن سبک میامی نسبت به طراحی پیشرفته، این آپارتمان را به قله‌های مرتفع معماری رسانده است
معماری و طراحی داخلی: جفری اسمیت
متن: سارا لیندا
عکس‌ها: باری گروسمن
هنگامی که جفری اسمیت، طراح سینمایی، برای خانه‌‌‌ی شخصی خود پنت‌‌‌هاوسی را در برجهای کوئِی‌‌‌ساید در خلیج بیسکین خرید، از ریشه‌‌‌ها و گذشته‌‌‌های خود برای طراحی آن الهام گرفت. «من که در ناحیه‌‌‌ی «سانی آیزلز» (جزیره‌‌‌های آفتابی) بزرگ شده‌‌‌ام، ارزش فراوانی برای «می‌‌‌مو» (برگرفته از اصطلاح «میامی مدرن») و نگرش اصیل و نوآورانه‌‌‌ی موجود در این ناحیه نسبت به معماری مدرن اواسط سده‌‌‌ی بیستم قائلم.» اصطلاح «می‌‌‌مو» که به وسیله‌‌‌ی رندل رابینسن و تری دامیکو، طراح داخلی، ابداع شد، ترکیبات و آرایش‌های سازه‌‌‌ای، مبلمانی و داخلی خاصی را دربرمی‌‌‌گیرد که از سال 1945 تا اواخر دهه‌‌‌ی 1960 به کار می‌‌‌رفتند و آمیزه‌‌‌ای هستند از مدرنیسم نیمه‌‌‌استوایی، معماری ویلایی، تأثیرات فرهنگ لاتین، سرخوشی و لذت‌‌‌گرایی. به گفته‌‌‌ی اسمیت، این سبک «ترکیبی آرمانی و سرخوش از عناصر کلاسیک و باشکوه و عناصر مدرن را برای خانه‌‌‌ی شخصی من ارائه می‌‌‌دهد.»
اسمیت که پیش از این، طراح صحنه‌‌‌ی استودیوهای MGM بود و طراحی داخلی خانه‌‌‌هایی در جنوب فلوریدا را نیز در کارنامه داشت، هنگام بازسازی آپارتمان از پیشینه‌‌‌ی خود بهره گرفت. او فضایی «صحنه‌‌‌مانند» به سبک می‌‌‌مو به وجود آورد که از معماران و طراحان مبلمان اواسط سده‌‌‌ی بیستم، از جمله اِرو سارینان، میلو باومان، ایسامو نوگوچی، هری برتویا، آرنه یاکوبسن، پیِر کونیگ، ریچارد شولتس، ولادیمیر کاگان، وارن پلَتنر، یِنس ریسوم، جورج نلسن، جورج کواکس و بسیاری دیگر الهام پذیرفته است. اسمیت می‌‌‌گوید: «در اواخر دهه‌‌‌ی 1940 و در طول دهه‌‌‌های 1950 و 1960 شمار فراوانی طراحیهای پیشرو در زمینه‌‌‌ی مبلمان انجام شد: شکل‌هایی گویا و مدرن که هنوز همتایی برای خود نمی‌‌‌شناسند. هر قطعه، چشمگیر و متوازن است و می‌‌‌تواند در هر محیطی به تنهایی و بدون پشتیبانی تزئینات مکمل خودنمایی کند.» او بسیاری از اثاثیه، از جمله تزئینات و پیشخوان واقع در گالری را خود طراحی کرده و روکش و مرمت همه‌‌‌ی اشیای کلکسیونی و عتیقه‌‌‌ای را که ظرف هفت سال گرد آورده، خود انجام داده است. برای پیوند دادن همه‌‌‌ی این عناصر با هم، از مصالح و روسازی‌های یادآور سبک می‌‌‌مو، ولی با حال و هوایی مدرن سود برده است که از جمله‌‌‌ی آنها می‌‌‌توان به کف موزاییک مرمری اپوکسی، آجرهای قالبی، مربع‌های شیشه‌‌‌ای ایتالیایی، دیوارهای بتنی پولیش‌‌‌خورده، قرنیز چوبی زبرانو، لاک چینی و گچ ونیزی اشاره کرد. «من برای ایجاد یکپارچگی در سراسر خانه از رنگهای شاد و زنده‌‌‌ی آبی کبالتی، لیمویی، سفید یخچالی و رنگهای سیب سبز و پلاتینیوم استفاده کردم.»
اسمیت که رئیس شرکت مدیریت و طراحی «فرست ایمپرشنز» («نخستین برداشت‌ها»؛ از شرکت‌های معتبر معماری و طراحی داخلی متخصص تئاتر) است، از جدیدترین پیشرفت‌های فنی نیز برای به اوج رساندن رفاه و کارایی خانه بهره جسته است. «من برای بسیاری از کارفرمایان سرشناس در سراسر جهان، از جمله شِر، جنیفر لوپز، سلن دیون، دانلد ترامپ و دیگران، سینماهای شخصی و محیط‌های خانگی نمایشی طراحی و اجرا کرده‌‌‌ام.» او برای خانه‌‌‌ی خود یک تئاتر پنج‌‌‌نفره طراحی کرده است که می‌‌‌تواند نقش اتاق مهمان را هم بازی کند و سیستمی برای «اتوماسیون کل خانه» اندیشیده که «کنترل همه‌‌‌ی امکانات سمعی و بصری و نورپردازی و تهویه را بر حسب نوع عملکرد، اتاق و زمان، در دست می‌‌‌گیرد.»
به اعتقاد اسمیت، بهترین بخش این خانه (که به واسطه‌‌‌ی دورنماهای فوق‌‌‌العاده و اشراف بر آسمان میامی، نام «خانه‌‌‌ی آسمان» را بر آن گذاشته‌‌‌اند) منظره‌‌‌ی نوار بی‌‌‌پایان خلیج بیسکِین است که از تراس پیداست. «هنگام غروب مرا در تراس خواهید دید که دارم ناپدید شدن خورشید را در خلیج تماشا می‌‌‌کنم و از مناظر مناطق مختلف میامی لذت می‌‌‌برم. صحنه‌‌‌ای از این تماشایی‌‌‌تر در مخیله‌‌‌ی من نمی‌‌‌گنجد.» این گفته با توجه به تجربه‌‌‌ی عظیم او در طراحی و سینما، مسئله‌‌‌ی کوچکی نیست.
مطالب مرتبط
