خانه – برج گلچین، معماران احسان مالکی و یکتا آفرین

تولید و طراحی مهندسی بسیاری از اقلام مصرفی روزانه انسان، طی پنجاه سال گذشته دچار تغییرات شگرفی شده است. توسعه در تولید مواد از یک سو و پیشرفت روزافزون تکنولوژی از سوی دیگر سرعت چشم گیری داشته است. کافیست تنها ظاهر اقلامی چون لوازم خانگی، اسباب بازی ها، قایق ها و هواپیماها را با شمایل آنها در پنجاه سال پیش مقایسه کنیم.
اما این مهم را کمتر می توان در مورد صنعت ساختمان اذعان داشت. هنوز خانه های ما تقریبا به همان روشی که در نیم قرن گذشته کار می کردند در حال بهره برداری هستند. تفاوت های آشکار در این دوران عموما در استایل و شمایل ظاهری بوده تا فنی و تکنولوژیک. البته ساختمان های امروز قطعا استفاده اثر بخش تری از منابع دارند و نگاه صنعت ساختمان به سوی بهره برداری بهتر از انرژی های پایدار و اقتصادی تمرکز بیشتری پیدا کرده است. اما همچنان می توان با اطمینان گفت این تغییرات در ظاهر ساختمان کاملا نامرئی می نماید و تنها کیفیت مهندسی سازی و محاسبات دقیق در طراحی و برنامه ریزی ساختمانی است که در انتها به شکل کیفی بر ساختمان تکمیل شده اثرگذار است.
تمامی موارد فوق، می تواند ذهن طراحان را به گونه ای اشغال کند که مفهوم اولیه سکونت و آرامش در فضای خانگی را از یاد ببرند. مفهوم کیفیتی که به مؤلفه بسنده نمی کند و ورای سلیقه و حتی قوانین امروزی زیبایی شناسی جلوه می کند. از آن چیزی سخن می گوییم که همگی در خاطرات کودکی تجربه کردیم و به خوبی از آن یاد می کنیم. خواه در خانه ای قدیمی و خواه خانه ای جدید که کیفیت توسط ساکنین آن پدید آمده است. به نظر ما این موضوع که در طراحی خانه، معمار تا چه حد می تواند قدرت مانور شکل گیری این کیفیت را فراهم نماید، توانایی معمار را نشان می دهد.
مهم ترین دغدغه تشکیل دهنده زیرساخت طراحی این پروژه برای ما راه رفتن بر تیغه دو لبه اندیشه تکنولوژیک امروزی در مقابل تفکر ساده زیستی بود. چگونه می توان در کنار بهره برداری از به روز ترین تکنولوژی ها و عملکردهای رفاهی زندگی، کیفیت فضای زیستی را نیز ارتقا داد.
تمرکز بر روی مرز میان فضای داخلی و خارجی، که جداره بنا می باشد، باعث شد تا در هم تنیدگی نمایان در ظاهر پروژه به داخل کیشده شود و دسترسی از عملکردهای مختلف فضاهای مسکونی به تراس های وسیعی پدید آید که محل تشکیل اتفاقات گرم روزمره زیستن است. بدین صورت سیالیت میان فضاهای داخلی و خارجی به حداکثر خود رسید و به شکل گیری بازشو های متنوعی با دید به نقاط مختلف شهر منجر شد. در راستای افزایش محرمیت در فضاهای مسکونی، هم نشینی لوورهای عمودی در بخش های مختلف جداره بیرونی، در کنار بازشو های عریض به فضاهای عمومی و نیمه عمومی خانه، شکل گرفت.

The engineering design and manufacture of a great many articles of daily use changed remarkably in the latter part of the twentieth century, primarily due to the development of new materials, especially plastics, and advances in solid-state electronics—first the transistor, then the integrated circuit and microchip. Home appliances, cars, toys, boats, and aircraft all look very different from how they looked in the 1960s, and they often work quite differently as well. The same cannot be said of most buildings, which work in more or less the same way as they did at mid-century, and with most of the same materials. The obvious differences are architectural and stylistic, not technological. For example, modern buildings make more effective use of resources; they are more economical in their use of materials and more efficient in their use of energy for heating and cooling. Thus, the main difference between a building today and one from around 1960 is entirely invisible in the finished artifact. It lies in the degree and the accuracy to which the engineering performance of the building was predicted at the design stage, then delivered in the completed building.

In designing this building, which is one of the most fluid projects, designed by our firm, we tried to look at the border between inside and outside in a vertical residential space with a different perspective.

The façade of this building has gone the same way that in the formation of the historical Iranian urban fabric, the cause of any opening was the functional source of the interior spaces. Therefore, according to the needs of the interior space, the outer space sinks into its heart in the shape of a wide terrace.

The facade was equipped with vertical louvers in some parts, in order to increase the privacy of interior spaces. With a glance to the artistic transparency of Iran’s historical architecture, which has always been our source of inspiration.

نام پروژه / عملکرد: خانه – برج گلچین
شرکت / دفتر طراحی: مهندسین مشاور آتی زیست
معماران اصلی: احسان مالکی – یکتا آفرین
همکاران طراحی: حسن عابدی، پرهام ادیب پور
رندر : محمد فارسی
طراحی و دکوراسیون داخلی: یکتا آفرین
نظارت بر اجرا: مهندسین مشاور آتی زیست
نوع تأسیسات / نوع سازه: موتورخانه مرکزی + هواساز – اسکلت بتنی
طراح سازه: علیرضا باقری
طراحی تاسیسات: علیرضا شادبخش
آدرس پروژه: تهران
مساحت / زیر بنا: 12900 مترمربع
کارفرمایان: علیرضا لبانی، صدرالدین غیاثی و شرکا
تاریخ شروع / تاریخ پایان ساخت: 1399 – در حال اجرا
عکاسی پروژه: واحد مستند سازی آتی زیست
وبسایت: www.atizist.com
ایمیل: ati_zist@yahoo.com