امروزه چهره‌ی «شهرنشینی» به «آپارتمان‌نشینی» تغیر شکل داده و مفهوم «خانه» به «واحدی از برج‌های کوتاه و بلند» تبدیل شده است، جایی که منازل نه برای اشخاص که برای اهداف ساخته می‌شوند. با این وجود همچنان خانه محلی ا‌ست برای آسایش افراد، و شکل‌گیری هویت افراد جامعه؛ مکانی که دستخوش تاثیرات نظام دیوانسالاری ناقص و حاکم بر فرایند خانه‌سازی ا‌ست.
تلاش معمار برای بازگردانی یک نوع هویت با توجه به تجربه‌ی زیسته‌ی خویش با استفاده از مصالح آجر، چوب و گیاهان رونده در نمای ساختمان صورت گرفته است. از نکات زیبایی‌شناسانه‌ی ساختمان نوع ارتباط برون و درون می‌باشد که به واسطه‌ی گیاهان و آجرهای گره‌زده شده‌ی مشبک صورت می‌پذیرد، حضور سایه‌ها در زمان‌های مختلف از روز به نحوی با ساکنان وارد گفت‌وگو می‌شود حال آنکه هر کس با نوع جهانبینی خود به این مکالمه می‌پردازد.
توجه به اینکه ملیت، تاریخ و فرهنگ ساکنان خانه برای معمار قابل پیش‌بینی نیست، لذا سعی شده اصول مدرنیته در ساختار داخلی خانه حفظ شود، یعنی تلاش شده با حداکثر استفاده از فضا، کمترین استفاده از نشانه‌ها و رنگ صورت گیرد، چرا که هر دین فرهنگ و قومیت بتواند با خانه همخوانی داشته باشد تا ساکن بتواند با هرگونه چیدمان اشیای همچون فرش‌ها، مبلمان و ظروف خانه به هستی خود وجود و عینیت ببخشد.

کتاب سال معماری معاصر ایران، 1398
____________________________
عملکرد: مسکونی،آپارتمانی

____________________________________________     
شرکت ـ دفتر طراحی: آتلیه ی طراحی سامان احمدی
معماران اصلی: سامان احمدی
طراحی و دکوراسیون داخلی: سامان احمدی
نوع تأسیسات ـ نوع سازه: مینی چیلر و رادیاتور، اسکلت بتنی
آدرس پروژه: شیراز، خاکشناسی، کوچه ی 2
مساحت زیربنا: 2000 متر مربع
کارفرما: داوود محمودی
تاریخ شروع و پایان ساخت: 1397  -   1396
عکاسی پروژه: سامان باقری، اشکان بهرامی

NO. 35 APARTMENT, Saman Ahmadi

Project’s Name ـ Function: Apartment 35, Residential
Office ـ Company: Saman Ahmadi Design Studio
Lead Architect: Saman Ahmadi
Interior Design: Saman Ahmadi
Mechanical Structure ـ Structure: Mini Chiler & Radiator, Concrete Structure
Location: 2 Alley., Khakshenasi St., Shiraz
Area Of Construction: 2000 m2
Client: Davood Mahmoodi
Date: 2017  -  2018
Photographer: Saman Bagheri, Ashkan Bahrami

Nowadays, the face of “Urbanization” has changed to “apartment dwelling” and the concept of “home” to “an apartment in a high-rise or a low-rise,” where homes are built for special purposes, not for the dwellers’ sake. Nevertheless, home still remains a place for people’s comfort and convenience, and the formation of people’s identity in a community; a place which has been affected by the deficient bureaucratic system and its domination over the housing process. The architect’s effort to restore an identity with regard to their lived experiences has resulted in the use of construction materials such as bricks, wood and creeping plants on facades.
One of the aesthetic appreciation of a building is the relationship between the exterior and interior, which is made through plants and lattice brick walls. The shadows made by these walls during the day communicate with the inhabitants somehow, while each individual has their own communication based on their worldview.
The nationality, history and culture of the house inhabitants are not predictable for the architect. Thus, more emphasis has been put on preserving the principles of modernity in the interior of the house. In other words, to make the most use of the space and the least use of colors and signs, so that each religion, culture and ethnicity could be in harmony with the house and as a result every inhabitant would be able to decorate the house with objects namely carpets, furniture and dishes in a way that unites with and manifests their existence.