برای ایجاد تنوع در روند پیاده‌روهای افقی-عمودی فرعی، در این فضاها ساختمان‌هایی با عملکرد غیرمسکونی پیش‌بینی شد که یکی از آنها در محله‌ی اول مسکونی، مسجدی است که حیاط مرکزی آن با رفت‌وآمد پیاده‌ی این شهر در ارتباط است و در مرکز این بلوک، موقعیت کالبدی و پرسپکتیو جدیدی را مطرح می‌سازد. زمانی که طراحی این قسمت در دست انجام بود، از حسین زنده‌رودی، هنرمند خطاط ایرانی برای اجرای طرح کاشی‌ها و سرامیک‌های مسجد یاری گرفته شد. دیبا همواره سعی داشته تا از آثار هنرمندان ایرانی در پروژه‌های خود استفاده کند.
او طرحی را تهیه و نمونه‌هایی از کاشی‌ها تولید کرد که مورد پسند دیبا واقع نشد، ضمن آنکه هزینه‌ی درخواستی زنده‌رودی در رابطه با بودجه‌ی این طرح قابل توجیه نبود.
ساخت این مسجد هم‌زمان با احداث محله‌ی اول آغاز شد، ولی کار آن به اتمام نرسید. به عقیده‌ی دیبا تنها یک سال کاری دیگر کافی بود تا شهرک به صورت آبرومندی کامل شود. او می‌گوید: «نایابی مصالح ساختمانی به دلیل تقاضای غیرمتعارف مصرفی در یک سال قبل از انقلاب و بعداً هم ناآرامی‌های سیاسی و اعتصابات موجب شد کار شوشتر نو حتی قبل از انقلاب هم در دست‌انداز بیفتد.»

معماری معاصر ایران : فرهنگی، هنری، مذهبی، ورزشی

____________________________________________           

نام پروژه : مسجد محله، 1353 (ناتمام) در شهر جدید شوشتر
معمار: کامران دیبا