کتابخانهی بریتیش
کالین سنت جان ویلسون و شرکا
انگلیس، لندن، 1998

اگر اعتقاد داشته باشیم که بهترین چیزها همیشه نصیب کسانی میشود که صبر دارند، آنگاه باید فرض را بر این گذاشت که این ساختمان، یک بنای فوقالعاده است. ولی کسانی که با این ضربالمثل موافق نیستند، هنگام بررسی بنا به عنوان پارهای از معماری معاصر، پیش از هرچیز به آن توجه نشان میدهند که تکمیل این طرح حدود ربع قرن به طول انجامید و به همین علت، شاید در نگاه نخست آن را کهنه و ازمد افتاده ببینند. ولی کتابخانهی جدید بریتیش، ساخته شد تا فارغ و فراتر از همهی موجها و مدها سربرآورد، ویژگیهایی دیرپا و بنیادین در خود به نمایش بگذارد، و البته جایگزین مناسبی باشد برای تالار مطالعهی پرازدحام اسمایرک که سالهای سال کانون اصلی موزهی بریتیش بوده است، و امکانات انبار و ذخیرهسازی کارآمدتری به آن بدهد. ساختمان از نظر معماری پیرو سبک و سیاق ویژهای از «معماری آزاد انگلیسی» است که از ادغام سبکهای احیای گوتیک و فرمهای ارگانیک رایت، آلتو و شارون، با فرمهای نامتقارن و نامنظم ویلسون به وجود آمده است. ترکیب حاصل هم با زرق و برق هتل نئوگوتیک سنت پانکراس، ساختهی جورج گیلبرت اسکات همخوانی دارد، هم با کارکردهای ویژه و پیچیدهی کتابخانه. ساختمان شامل حیاط ورودی عظیمی است که مراجعان کتابخانه را از طریق سرسرای باشکوهی به اتاقهای مطالعه راهنمایی میکند. در نقطهی کانونی و قلب ساختمان، کتابخانهی جورج سوم درون یک قفسهی شکوهمند و شیشهای ششطبقه جای گرفته است.