موزه‌­ی گوگنهایم نیویورک­سیتی، آمریکا، فرانک لوید رایت، 1959-1943

Guggenheim Museum, 1943-1959

وقتی از رایت پرسیدند که چرا در این شاهکار خود به جای طبقات معمول موزه از سطح شیبدار استفاده کرده، پاسخ داد که اینطور حس می‌­کند که برای بازدیدکننده از موزه راحت‌­تر این است که وارد ساختمان شود، با آسانسور به بالای سطح شیبدار برود، قدم­ زنان و به ­نرمی از سطح شیبدار پایین بی‌آید و هر موقع که اراده کرد دوباره سوار آسانسور شود، برگردد یا سریعتر به سطح همکف برسد، و یا این که سرانجام در انتهای این سفر هنری، خود را نزدیک درب خروج بیابد. رایت بعدها باز هم چنین استدلال کرد که در بسیاری از موزه­‌های عادی و قراردادی، بازدیدکنندگان از گالری‌­های طولانی رد می‌­شوند و دست آخر مجبورند برای خروج راهی را که رفته‌­اند دوباره برگردند. گوگنهایم با شنیدن ایده‌­ی مارپیچِ بالارو بسیار هیجان ­زده شد و تا هنگام مرگش در سال 1949 از ساخت موزه حمایت کرد. ساخت موزه در خلال سال‌­های 1943 تا 1956 به دلیل تغییرات در شرایط زمین، قوانین ساخت و ساز، تغییر برنامه‌­های خود موزه، و افزایش قابل توجّه قیمت مواد و مصالح ساختمانی چندین بار دستخوش تعلّل شد. اما سرانجام در روز شانزدهم اوت سال 1956 عملیات خاکبرداری و احداث پروژه آغاز شد. وقتی رایت در ماه آوریل سال 1959 درگذشت، ساختمان فی­‌الواقع تکمیل شده و فقط نازک­ کاریِ آن باقی مانده بود. شش ماه بعد در 21 اکتبر موزه افتتاح شد. وقتی ساختمان موزه در حال احداث بود، نامه‌­ای به امضای بسیاری از هنرمندان خطاب به مدیر و هیئت امنای موزه ارسال شد که در آن چنین عنوان شده بود که دیوارهای شیبدار و سطح شیبدار موزه برای نمایش تابلوهای نقاشی مناسب نیستند. پاسخی که به ایشان داده شد به ­سادگی چنین بود: «چرا فکر می‌­کنید که دیوارهای موزه‌­ی سالومون آر. گوگنهایم بی ­جهت شیب ملایمی به سمت بیرون پیدا کرده­‌اند؟