قبل کشف ­شده مانند صفحات بتُنی مارپیچی، گنبدها، طاق­‌ها و سکّوها، و خلاصه استفاده از دایره‌­ی لغاتِ «جهان منحنی» ادامه داد.
بنا در بالای چشم­ انداز بوآ ویاژِم بر روی آوِنیدا آلمیرانته بنژامین سُد­ْرِه در شهر نیتِروی واقع شده که چشم­‌اندازی باشکوه به کوه شوگِرلوف و کُرکُوادو دارد. از آنجایی که شهر نیتِروی درست در موقعیّت معکوسِ خلیج گوآنابارا در ریو دو ژانیرو قرار دارد، از طریق یک پُل و یا یک قایق می­‌توان به آن دسترسی پیدا کرد.
اُسکار نیمایر، معمار موزه، پروژه‌­ی خود در نیتِروی را اینگونه خلاصه می­‌کند: «زمینْ تنگ و باریک بود و اطراف آن را دریا فرا گرفته بود و راه حل به طـور طبیعی با نـقطه‌­ی شروع اجتناب­ ناپذیر تکّیه ­گاه مرکزی به وجود آمد.» به نظر او، معماری خودبه­ خود «مثل یک گُل» از میان تخته ­سنگ‌­ها روئیده است. او ادامه می‌­دهد: «چشم­‌انداز دریا بسیار زیبا بود. من ساختمان را کنار گذاشتم و امتداد منظره‌­ی موجود را تصور کردم و سپس بر اساس آن مقطع موزه را طرّاحی کردم. یک خط از زمین ایجاد شد و به طور ممتد رشد کرد و توسعه یافت. شکل ساختمان که همیشه دایره ­ای ­شکل تصوّر می­‌شد، تصحیح و تثبیت شد و من احساسات درونیم را برای مداخله در ساخت این ساختمان متوقّف کردم. در اطراف موزه یک گالری رو به دریا خلق کردم که در طبقه‌­ی دوّم هم تکرار می‌­شد، که یک نیم­ طبقه بود که بر روی یک تالار نمایش بزرگْ خمیده شده بود.»
ساختمان از یک پیکره­‌ی انقلابی، با خمیدگی مضاعف، به­ گونه­‌ای خلق شده که بر روی یک صخره به­ صورت یک فانوس دریایی به خلیج مُشرف است. ترکیب ارکان اصلی این بنا که آن را احاطه کرده‌­اند شامل یک فضای مربّعی ­شکل آزاد به مساحت 2500 متر­مربع، یک استخرِ منکعس ­کننده‌­ی نور در قاعده‌­ی آن با مساحت 817 متر­مربع و عمق 60 متر، باعث­ شده سازهْ ظاهری سبُک پیدا کند. استخوان ­بندیِ نوگرا با خطوط دایره‌­ای و نعلبکی ­شکلش گاهی به «بشقاب ­پرنده» تشبیه شده است. این سازه بر روی سرچشمه­‌ی آبی تکیه کرده که بشقاب ­پرنده به ­گونه‌­ای از آن پدیدار می‌­شود که سفید به نظر می‌­آید، در حالی که تظاهر به معلّق بودن در هوا می‌­کند.
پروژه شامل یک ساختمان نیمه ­زیرزمینی می­‌شود که اطراف آن را آب فرا گرفته و بدنه‌­ی بالایی آن شامل سه طبقه است. سربالایی مارپیچی بیرونی بنا، که بازدیدکنندگان را به فضای باز 98 متریش هدایت می‌­کند، به­عنوان ارتباطی بین دو طبقه­‌ی اوّل موزه به کار می‌­رود، به­ گونه­‌ای که فضای عمومی را به هسته‌­ی موزه که شامل تالار نمایش دائمی می­‌شود متّصل می‌­کند.
طبقه‌­ی همکف: ‌در این طبقه علاوه بر یک انبار ذخیره‌­ی آثار هُنری، یک رستوران و یک سالن کنفرانس با ظرفیّت 60 نفر وجود دارد. رستورانْ پنجره‌­ی باریکی دارد که به ­طور افقی رو به امتداد فضاهای اطراف خلیج باز می‌­شود. همچنین در این طبقه یک منبع برق با وُلتاژ 800 کیلو وُلت، پمپ ­های آب و دو مخزن آب وجود دارد که هر کدام 6,000 متر مکعب گنجایش دارند.
طبقه­‌ی اوّل: در این طبقه علاوه بر قسمت پذیرش، اتاق کار، یک سالن انتظار بزرگ، دفاتر اداری و دسترسی به یک اتاق شش ­گوشه با ارتفاع مضاعف وجود دارد که این اتاق توسّط یک گشودگی دایره­‌ای ­شکلِ یک تفرّجگاه احاطه شده است؛ خود این گشودگی، از طریق یک پنجره که تمامی حجم ساختمان را

احاطه کرده، چشم­ اندازی ممتد رو به خلیج دارد. مساحت سالن نمایش 13/393 متر­مربع است.
نیم­ طبقه: این قسمت در بین طبقه‌­ی اوّل و دوّم قرار دارد و در تمامی اطراف قسمت پیشین موزه به اتاق‌­های کوچکتری تقسیم شده است. همچنین برای نمایشگاه‌­ها، مساحت این قسمت در کُل 02/398 متر­مربع می‌­باشد.
طبقه‌­ی دوّم: در این طبقه 5 گالری وجود دارد و مساحت در معرض دید آن حدود 40/697 متر­مربع است.
نیمایر سازه­‌ی شعاعی­ شکلی را طرّاحی کرد که به اندازه‌­ی 9/4 متر ارتفاع دارد و دارای سکّویی به قطر 50 متر و مساحتی به اندازه‌­ی 2,000 متر­مربع است که بر روی یک تکّیه ­گاه استوانه‌­ای مرکزی منفرد قرار گرفته که 7/2 متر قطر دارد و با یک پاشنه‌­ی عظیم 2 متری مهار شده است. این سازه‌­ی پیچیده، که در هوا معلّق به نظر می‌­رسد، برای مقاومت در مقابل وزنی برابر با 400 کیلوگرم در هر متر­مربع و وزش باد تا سرعت 200 کیلومتر در ساعت طرّاحی شده است.
تالار مرکزی بزرگ با مساحت 462 متر­مربع به طور کامل فاقد ستون است و در بالا با یک فضای وسیع برای نمونه‌­های کوچکتر فُرم داده شده است. این تالارْ «نیم ­طبقه» نامیده شده است و کاربرد صندلی‌­های بزرگ و تیرآهن‌­های شعاعی زیر سقف موزه را توسعه داده است. این تیرآهن‌­ها با 6 ستون به قطر 50 سانتی متر حمل می‌­شوند. وزن ساختمان فوقانی که از ستون‌­های بالایی «صندلی» در طبقه­‌ی اوّل عبور می­کنند از طریق تعدادی باریکه‌­های شعاعی که با بتون محکم شده­‌اند، تحمّل می‌­شوند و اینها روی ستون­‌های تکّیه­‌گاهی ساخته شده است. این باریکه­‌ها طوری طرّاحی شده­‌اند که تا ارتفاع 10 متر تراز شوند به­ طوری که در اطراف خود یک فضای مدوّر ایجاد کنند و در قسمت خارجی موزه یک برجستگی ایجاد کنند. برای ساخت این موزه نزدیک به 5,500 تُن ماده از زمین خارج و 3,2 میلیون متر مکعب بتون مصرف شد که این مقدار از مصالح برای بالا بردن یک ساختمان 10 طبقه­‌ای کافی بود.
سقف: سقف مدوّر این موزه دارای یک سیستم گرمایش و یک سیستم ضدّ آب است.
ستون‌­ها: ستون­‌ها از بتُن پیش ­تنیده ساخته شده‌­اند.
کف: در قسمت کف موزه برای ساخت سربالایی بزرگ بتُنی موزه از سنگ فرش قرمز استفاده شده است؛ رنگ قرمز این سنگ فرش­‌ها با رنگ سفید دیوارهای جانبی هماهنگ شده است. کفِ زمین تالارها با مساحت 7/278 متر­مربع از فرش آبی پوشیده شده است.
بلورها: تعداد 70 صفحه­‌ی شیشه­‌ای سه ­جداره اختصاصاً برای این موزه ساخته شد. هر صفحه­‌ی برنز با ضخامت 18 میلی‌متر دارای پهنای 80/4 در 85/1 متر می‌­باشد و هر کدام از این ورقه‌­ها با میله‌­های فولادی قاب گرفته شده­‌اند و دارای شیبی به اندازه‌­ی 40 درجه از سطح افق می­‌باشند و می­‌توانند وزنی برابر 20 نفر را متحمّل شوند.
نورپردازی: تکنیک نورپردازی اعمال شده در اتاق مرکزی موزه نور محیط اتاق را با نوری که از پنجره‌­ها به داخل می‌­آید درگیر می­‌کند. در طبقه­‌ی فوقانی نیز همین سیستم نورپردازی اعمال شده است. از درونِ قابی که از تلاقی ساختمان و سقف شکل گرفته، منبع نور غیر مستقیمِ مخفی به آرامی محیط اطراف را روشن می­‌کند. در کُل، برای روشن کردن تالارهای نمایش اصلی نیاز به 400 و 200 لامپ فلورسنت دورنگ بود. از خارج، موزه با 34 حباب لامپ 1,000 وات روش شده است، و به­ نحوی در زیر و یا روی قسمت آب نمای قاعده‌­ی بنای موزه این حباب‌­ها نصب شده‌­اند و به این ترتیب یک شیب فضایی را ایجاد می‌­کنند که بر نورپردازی سازه‌­ی اصلی تأکید دارند. منبع نور مُماسی در قسمت بالای سقف نیز توسعه پیدا می­‌کند. برای حصول اطمینان از امنیّت بازدیدکنندگان، خطّ مرزی سربالایی اتّصالی که مردم را به سمت ساختمان موزه هدایت می­‌کند روز و شب با یک باریکه‌­ی نور مشخّص شده است.

مدارک فنی