دفتر مخصوص اثر کامران دیبا

این ساختمان در بستر شمالی پارک نیاوران قرار گرفته و با راه باریک و تقریباً نامحسوسی به محوطه­‌ی پارک و فرهنگسرا وصل می‌­شود.
ورودی ساختمان، یک تالار دلباز است که در مرکز قرار گرفته و نور غیرمستقیم و ملایم آفتاب از سقف به داخل آن راه می‌یابد. پلان ساختمان به شکل هم‌نشینی دو L می­‌باشد. ساختمان دفتر مخصوص (پژوهش‌گاه دانش­‌های بنیادی فعلی) به شکل بنایی سه­‌طبقه (از داخل، چندین طبقه) با نمایی از بتن اکسپوز ساخته شده است، که در آن فضاهای اداری با طرحی باز بر گرد سرسرای میانی حلقه زده‌اند. ساختمان دفتر مخصوص، حجمی مکعب شکل دارد و بنا از سمت شمال در پناه تپه‌ی کوچکی جای گرفته است. این تصمیم طراح، ساختمان را به بستر خود می‌دوزد و به همین خاطر حجم بنا از بعضی زوایا به ‌صورت کامل دیده نمی‌شود. چنانچه از منظری مسلط بر ساختمان به آن نگاه کنیم، آن را حجمی دوتکه می‌یابیم، گویی بنا از جایی شکسته است. نماهای ساختمان دو به ‌دو مشابه‌اند: نماهای شمالی و جنوبی با هم، و نماهای شرقی و غربی نیز با هم. این نماها از بتن سبز-طلایی پوشیده شده‌اند. در نتیجه این ساختمان گویا فاقد چهار جهت پشت، رو و طرفین است و بیشتر به یک پاویون عظیم شباهت دارد.
با این انتخاب رنگ، مصالحی که معمولاً معرف معماری مدرن خشن است، لطیف و قدری خودمانی می‌شود. نماهای شمالی و جنوبی، نماهایی دوپاره‌اند، به­‌این معنی که بخشی از هر نما، پایین‌تر از بخش دیگر قرار دارد. در عین حال این دو نما عکس یکدیگرند، به این نحو که در نمای غربی، قطعه‌ی کوچک‌تر نما در تراز بالاتر، و در نمای شمالی، قطعه‌ی بزرگ‌تر در سطح بالاتر قرار گرفته است. مبنای طراحی هر دو نما بر “تکرار” بوده؛ تکرارهای سه‌تایی و هفت‌تایی که در میان­شان شکافی بر بدنه‌ی نما ظاهر شود. نماهای شرقی و غربی با طرحی متفاوت، واجد سازماندهی متقارن می­‌باشند. در نمای غربی، ورودی اصلی ساختمان در میانه‌ی نما نشسته است و به این ترتیب حجم ساختمان به دام سادگی بیش از اندازه گرفتار نمی­‌شود، تراش می‌خورد و ابهت می‌یابد. همچنین ساختمان به‌واسطه‌ی این رواق­‌ها، فضاهای بازشویی پیدا می‌کند و نظاره‌گر فضای بیرون می‌شود.

معماری معاصر ایران : اداری             

_________________________________________    

نام پروژه : دفتر مخصوص
معمار: کامران دیبا