خانه اتفاق، اثر مهیار جمشیدی

ماجرای خانه‌ی اتفاق با جمله «می‌خواهیم خانه‌ی ما قصه‌ای داشته باشد» شروع شد.
خانه‌ی 135 متری خیابان گلستان، نوساز، خوش‌هندسه ولی خالی از کیفیت‌های یک «خانه» بود. زندگی، عملکرد الحاق شده‌ای به هندسه‌ی ناگونیای خانه می‌نمود؛ گویی این ساختمان طراحی شده باشد تا تنها، ظرف فعالیت‌های محدودِ سبک زندگی آپارتمان‌نشینیِ نخ‌نمای این روزها باشد.»خانه‌ی اتفاق»، تجسم تخیلات بلندپروازانه‌ی کارفرما و معماران درک‌فضا از زندگی جاری در کالبد موجود خانه‌ی خیابان گلستان شد.
پیش‌تر، در میان سه اتاق‌خواب خانه و آشپزخانه، سالن غیر راست گوشه‌ی خانه شکل گرفته و در مرکز واحد، سرویس بهداشتی اصلی و حمام تعبیه شده بود. آشپزخانه، در گوشه‌ی دلنشینی از خانه جانمایی گردیده بود که نیم‌نگاهی از قاب یک پنجره‌ی مثلثی، به ساختمان همسایه داشت. پنجره‌ای که آشپزخانه را از نور بهره‌مند می‌ساخت اما جداره‌ی صلب دیوار، ساکنین را از تماشای منظره‌ی زیبای کوه انتهای خیابان محروم می‌کرد. برنامه‌ی ما این طور تعریف شد: نگه‌داشتن آشپزخانه و تراس با اعمال تغییراتی در چینش و جهت‌گیری فضاها به لحاظ اعمال اصول زیبایی‌شناسی و عملکرد بهتر؛ تبدیل سه اتاق خواب به یک اتاق مستر و یک اتاق کار؛ و نهایتا، شکل‌دادن یک سالن خصوصی با مشخصه‌های خاصِ فضایی منعطف به حیث ابعاد و عملکرد در کنار یک سالن بزرگ‌تر با پنجره‌های فراخ و وسیع که پیش‌تر، بنا بود پشت پرده‌های ضخیم اتاق‌خواب‌ها پنهان شود. در دورهمی‌های کاربران، سالن خانه، نبض شب‌نشینی‌ها بود. در نتیجه، بر آن شدیم تا سالن خانه، به تعریف محدود و رایج نشیمن خانه‌های مشابه، بسنده نکرده و جسورانه در ذهن و خیال کاربران، نقش فراموش نشدنی داشته باشد. مکعب سبز رنگ و مجسمه‌واری ساختیم که به حسب نیاز، قابل الحاق به سالن خصوصی در هنگام مهمانی‌ها بوده، عملکرد ناهارخوری را تامین کرده و نشیمن صمیمانه‌ای بر روی زمین در شب‌نشینی‌ها باشد. این مکعب سبز، «اتفاق»خانه ‌ی اتفاق شد. مطابق روال پروژه‌های مشابه، میز ناهارخوری برای سرو غذا در نظر گرفته شد اما حضور ثابت این میز، در مساحت محدود این واحد، مانع انعطاف فضا بود. در نتیجه، در میانه‌ی مکعب سبز رنگ، اوبژه‌ای طراحی کرده و ساختیم که با بهره‌جویی از متد گرمایش از کف و از طریق موتور بالابر هیدرولیک و یک شاستی صنعتی میز بالارونده‌ای در مواقع نیاز در اختیار کاربران قرار دهد که کاربری میزنهارخوری را بیش از میزی تنها برای نهارخوردن فراهم آورد؛ میزی برای غذاخوردن، برای کار با لپ‌تاپ به صورت ایستاده، یا سطحی برای بازی‌های رومیزی هنگامی که بازیکنان دورهم روی زمین نشسته اند. هرچند، گستردگی صورت‌های مختلف چینش عناصر این مکعب مانعی برای حفظ خلوص این فضا نشد و به واسطه‌ی به کارگیری رنگ و مصالح یکسان، خدشه‌ای به درک یکپارچگی فضا وارد نگردید. این رویکرد در سایر بخش‌های پروژه نیز قابل رهگیری است. بدین ترتیب می‌توان گفت در این پروژه، حفظ یکپارچگی به لحاظ بصری و به عنوان یک کل واحد، همزمان با ایجاد بستر فعالیت‌های مختلف، مولد طراحی تمام جزئیات و اجزای خانه بود.
در آخر اینکه در این پروژه تمامی اوبژه‌ها از کلید روشنایی تا قرنیز میز و صندلی و مبل توسط مجموعه درک فضا طراحی و اجرا شده است تا اتفاقات این خانه برای همیشه برای خانه اتفاق بماند. خانه‌ای که تمام تلاشش بیان موضوعی است که خانه فقط فضایی برای بودن نیست. می تواند روایت‌گر زندگی باشد . حتی در آپارتمانی عادی با تمامی محدودیت های معمول خود. در دفتر درک فضا «بازسازی» به این صورت مورد تمرین قرار می گیرد : تلاش برای نوشتن قصه یک پروژه

نام پروژه: خانه اتفاق
عملکرد: مسکونی
شرکت/دفتر طراحی: دفتر طراحی درک فضا
معمار اصلی: مهیار جمشیدی
سرپرست گرافیک محیطی: مازیار جمشیدی
همکاران طراحی: تینا الفیده فرد، بهاره پزشکی، فاطمه حسنلو، حانیه دانشور ، لیلا نوری
مدیر پروژه: مهیار جمشیدی
کارفرما: آقای عابدی
مجری: دفتر درک فضا
آدرس پروژه: استان البرز ، عظیمیه
زیربنا: 135 مترمربع
تاریخ: اردیبهشت تا بهمن 1400
عکاس پروژه: محمدحسین حمزه لویی
وبسایت: darkefaza.com
ایمیل: darkefaza@gmail.com