پلان شامل چهار سازه‌ی مکعب‌شکل می‌­شود که در چهار گوشه‌­ی باغ جایگزین شده­‌اند و پیرامون باغ را تحکیم و مشخص می­‌کنند. بدیهی است که سرسبزی باغ و تراکم گیاهی در دل این مجموعه، موجب صفا و طراوت آن می­‌شود. در این چهار سازه، نماها دولایه هستند؛ یعنی یک لایه‌­ی داخلی و یک لایه­ی خارجی. این دولایگی به منظور جلوگیری از تابش شدید و مستقیم آفتاب به فضاهای داخلی صورت گرفته است. لایه‌­ی خارجی فاقد پنجره بوده و این، حالت ویژه­‌ای به طرح می‌­دهد. دیبا همیشه بر این باور بوده که پنجره حجم ساختمان را دوبعدی کرده و رابطه‌­ی بیرون و درون را منتفی می‌­کند، ضمن آنکه پنجره عنصری است که خلوص و یک‌دستی نمای آجری را زایل می­کند. تمایلات مینیمالیستی دیبا در این آخرین اثرش (از مجموعه‌­ی دانشگاهی جندی شاپور) به‌­خوبی مشهود است. دیبا در ابتدا مکعب اول را شروع و تقریباً آن را به پایان رسانده بود که گسترش دانشگاه به­‌سرعت پیش رفت و مکعب­‌های دوم و سوم، شروع و به ساختمان الحاق شدند. در این مرحله بود که دیبا از ایران مهاجرت کرد. در دهه­‌های اخیر، مهندس نقی بیضاوی که زمانی مدیر پروژه­‌های دیبا و ناظر بر ساختمان‌­های مربوط در این دانشگاه بود، قسمت­‌هایی را به این دانشگاه اضافه کرده است.
دیبا خود اظهار می­‌دارد که هنگام طراحی نمای این ساختمان، تحت تأثیر نقاشی­‌های دکریکو (De Chiricho) هنرمند ایتالیایی بوده که اغلب منظره­‌های شهری بایر و عریان با حال­‌و­هوای رؤیاگونه را تصویر می‌­کرد. اما ساختمان­‌های چندطبقه‌­ی نقاشی‌­های او بیشتر جعبه هستند تا محلی برای زندگی انسان­‌ها؛ بی‌­روح، خشک و عاری از شور زندگی. در حالی­‌که دیبا برخلاف دکریکو، گنجاندن فعالیت‌­های روزمره و زندگی جاری را برای انرژی‌­بخشی به محیط ضروری می‌­داند.

معماری معاصر ایران : اداری و دولتی            

_________________________________________    

نام پروژه : بخش اداری (دبیرخانه) دانشگاه جندی شاپور
معمار: کامران دیبا
تاریخ ساخت: 1355-1351