چینی زرین ایـــران، انتخاب شرکت صنایع چینی زرین ایران، به عنوان صادر‌کننده‌ی نمونه ســـال 1401، ایزد توکلیـــان
ویلای رودخانه، اثر ساناز قائم‌مقامی، مجتبی محمدظاهریمارسل برویــــــــــر
آرین خانی‌زاد
مارسل برویر (Marcel Breuer) معمار و طراح صنعتی در سال 1902 در مجارستان متولد و در سال 1920 در وین به تحصیل در رشته‌ی هنر پرداخت و سپس وارد مدرسه‌ی باوهاوس شد. همان اوایلِ سال 1956 بود که مجله‌ای تایم( TIME) مارسل برویر را به عنوان یکی از “ارائه دهندگان فرم در قرن بیستم معرفی کرد. او زمانی که تنها بیست و سه سال داشت با خلق “مبلمان لوله فولادی” نام خو را در تاریخ طراحی رقم زد.
مارسل برویر در آخر دهه‌ی 20 میلادی نوشت: “من فلز را برای این مبلمان انتخاب کردم تا بتواند با شخصیت اتاق مدرن مطابقت داشته باشد. لوازم داخلی سنگین از جمله صندلی‌های راحتی دسته‌دار جایشان را داده‌اند به صفحه‌هایی ساخته‌شده از پارچه‌ی کشیده‌شده و تعدادی میله‌ی لوله‌ای سبک وزن.” در رابطه با ارزیابی مختصر از رویکرد طراحی او باید گفت که برویر به یکی از مشهورترین آثار خود داشته اشاره می‌کرده؛ صندلی بی 3 (B3) که بعدها نامش به واسیلی (Wassily) تغییر پیدا کرد. او مبلمان خود را به عنوان “اسباب زندگی مدرن “در نظر گرفته بود؛ از نظر او این لوازم باید ارزان، دارای قابلیت برچیدگی راحت و بهداشتی باشند. صندلی واسیلی تقریبا همه‌ی این معیارها را شامل می‌شد ولی در زمان خودش از نظر تجاری زیاد مورد استقبال قرار نگرفت و موفق نبود. با اینکه برویر صندلی واسیلی را به عنوان وسیله‌ای برای استفاده‌ی روزمره خلق نکرده بود، حداقل خودش بر این باور بود، ولی آن صندلی طراحی بسیار موثری داشت که منبع الهام یک ژانر جدید در صنعت مبلمان شد. اهمیت صندلی سبک وزن او فراتر از استفاده و طراحی انفرادی آن رفت و باعث تبدیل شدن میله‌ی لوله‌ای به نماد مدرنیته برای سال‌ها شد. صندلی طره‌ای (سسکا-cesca) وی نیز به شمایلی از اجزا طراحی داخلی مدرن بدل گردید.
البته باید اذعان داشت که برویر به عنوان یک معمار، متعلق به نسلی بود که بخت چندان یارش نبود، وی نوزده سال جوانتر از والتر گرپیوس، شانزده سال جوانتر از میس وان درروهه، و پانزده سال جوانتر از لوکوربوزیه بود و همین امر باعث شد وی هنگامی وارد عرصه‌ی نوین در معماری شود که برای اجرای نقشی تاثیرگذار و فعال در آغاز عصری جدید در معماری جهان بسیار دیر شده بود. مارسل برویر در سال 1923 در رابطه با طراحی مبلمان می‌نویسد: “برای مثال یک صندلی نباید افقی، عمودی، اکسپرسیونیستی، کانستراکتیونیستی و یا صرفا کاربردی باشد. یا با این هدف طراحی شود که با فلان میز هماهنگ باشد، بلکه فقط باید صندلی خوبی باشد، که در این صورت می‌تواند در کنار یک میز نیز زیبا جلوه کند.”این رویکرد عاری از هر گونه نظریه‌پردازی، صرف و دگماتیسم بود که مارسل برویر را قادر ساخت تا هم به عنوان طراح و هم معمار به دفعات به راه‌حل‌های اساسا نو دست پیدا کند و در عین حال، سرعت او در رسیدن به زبان فرم منحصر به خودش شگفت انگیز بماند.
اولین طراحی مدرن اساسی برویر صندلی‌های چوبی و برای دهه‌ی 20 میلادی بود، زمانی که او در باوهاوس (Bauhaus) واقع در وایمار (Weimar) حضور داشت. این صندلی‌ها، مانند طراحی‌های جریت ریتولد (Gerrit Rietveld)، به دلیل سازه‌ی ساده و تشکیل شده از تکه‌های باریک چوب، شکل و شمایل ماشینی داشتند. تکیه‌گاه و نشیمنگاه آنها با نوارهای پارچه‌ای کشیده شده طراحی شده بود؛ ایده‌ای که برویر دوباره در طراحی صندلی واسیلی به کار برد.
او بعدها یک میز ظریف با میله‌ی لوله‌ای و یک مجموعه از میزهای مناسبتی که در ژانر مینیمالیست کلاسیک قرار داشتند تولید کرد.
به عنوان یک مجارستانی، برویر هیچ آینده‌ای در آلمان پس از به قدرت رسیدن هیتلر در سال 1933 نداشت. او از طریق سوییس به انگلیس مهاجرت کرد. او در لندن مبلمانی چندلایه از چوب به عنوان یادبودی از آلوار آلتو (Alvar Aalto) برای شرکت ایسوکون (Isokon) طراحی کرد. این ایده‌ی طراحی خلاقانه باعث تولید یک رادیو با همین طراحی نیز شد. در نهایت، برویر به همراه راهنمای خودش به آمریکا رفت و در مدت زمان کوتاهی به منبع الهام بسیاری از دانشجویان رشته طراحی در هاروارد شد که از بین آنها می‌توان به فیلیپ جانسون (Philip Johnson)، فلورنس نول (Florence Knoll) و الیوت نویز (Eliot Noyes) اشاره کرد. پس از جنگ جهانی دوم او شغل دوم خود را به عنوان معمار شروع کرد و در سرتاسر دنیا طراحی‌های وی بسیار مورد تقاضا بود. در نهایت او در سال 1981 در نیویورک درگذشت.
laccio table
cesca chair
Marcel Breuer & Wassily
cesca chair
ARMCHAIR
Wassily
JACKSONS
Lounge Chair
Long Chair
صندلی واسیلی (Wassily)، مارسل برویر
صندلی واسیلی (Wassily)، که با نام صندلی بی 3 (B3) هم شناخته می‌شود، توسط معمار مدرن‌گرا و طراح مبلمان مجارستانی، مارسل برویر (Marcel Breuer)، بین سال های 1925 و 1926 طراحی شد و همچنین یکی از نمادینه‌ترین قطعه‌های صنعت مبلمان مدرن می‌باشد. نشیمنگاه برزنتی، تکیه‌گاه و دستههای آن به نوعی هستند که بنظر می‌رسد در هوا معلق هستند. برویر از این صندلی به عنوان “افراطی‌ترین، کمترین حد هنری بودن، منطقی‌ترین، ناراحت‌ترین و مکانیکی‌ترین کار خودش” یاد می‌کند.
برویر زمانی که درحال راندن دوچرخه خود بود و فرمان لوله‌ای دوچرخه را گرفته بود ایده‌ی این صندلی را در سر پروراند. برویر می‌گوید که: “آن زمان بسیار از انتقاداتی که ممکن بود از طراح صندلی بشود بسیار می‌ترسیدم برای همین طراحی آن را با کسی در میان نگذاشتم. زمانی که واسیلی کاندینسکی (Wassily Kandinsky) وارد کارگاه من شد و صندلی را دید گفت: “این دیگر چیست؟” او و سپس باوهاوس (Bauhaus) بسیار جذب این طراحی شدند و این باعث شد من سال بعد کل باوهاوس را مبلمان کنم.”
در سال 1962 گاوینا، یک کارخانه‌دار ایتالیایی، درخواست همکاری برویر در بازگرداندن آثار کلاسیک او به بازار را داد. صندلی واسیلی به ادای احترام برویر به واسیلی کاندینسکی و صندلی سسکا (Cesca) بنام دختر مارسل برویر نام‌گذاری گردید.
بدین ترتیب این دو اثر کلاسیک طراحی مبلمان مدرن از سال 1968 توسط شرکت آمریکایی نول (Knoll) در تعداد کلان تولید می‌شود و مورد تقاضای شدید کسانی که استطاعت مالی یک طراحی داخلی شیک را دارند، قرار گرفته است. ولی همچنان که در زمان باوهاوس این امر پیش‌بینی شده بود این آثار مورد توجه توده‌ی مردم قرار نگرفت و از آن زمان به بعد در سال 1989 با وضع یک قانون در دادگاهی در شهر کلن آلمان، شرکت تولید کننده این اثر را با این یاداشت بفروش می رساند: “طرح از مارسل برویر، حق انحصاری هنری متعلق به مارت استام”.
مطالب مرتبط
