زمین‌های قلعه­‌ی گرافنبرگ تقریباً 250 سال قدمت دارند. هر دوره­‌ی تاریخی رد پایی از خود در این منطقه بر جا نهاده و همین گونه‌­گونی سبک‌ها یکی از دلایل جذّابیت پارک است. این محوطه که قلعه و خندق در مرکز آن قرار گرفته‌­اند، حدود 31 هکتار مساحت دارد. پارک و مجموعه‌­ی درخت‌های ارزشمند آن، در تمام طول سال در اختیار بازدیدکنندگان قرار دارد و از دو ورودی اصلی در شرق و غرب قابل دسترسی است. پاویون فضای آزادی که قرار است در پارک ساخته شود، در جشنواره‌­های تابستانی به عنوان صحنه­‌ی نمایش مورد استفاده قرار خواهد گرفت و برای گردشگران و دوستداران در حکم نقطه‌­ای خواهد بود همانند کلاه فرنگی‌های باغ‌های تاریخی که برای استراحت در طول مسیر گردش و پیاده‌­روی پیش‌­بینی می­‌شدند.
پاویون جزئی از یک مجموعه‌­ی مرتبط به هم است و در عین حال، بافت تازه‌­ای به سایر عناصر موجود در مجموعه می‌بخشد. این عناصر عبارتند از: ورودی جدید، آموزشگاه سوارکاری، قلعه، «دروازه‌­ی سیاه» و «گودال بزرگ». پاویون به آسانی خود را در محیط اطراف جا می‌­کند و از طریق آرایش توپوگرافیک خود، تعبیر تازه‌­ای از عناصر ظاهری منظره‌ی پارک به وجود می‌­آورد: بازی میان ارتباط‌های پرسپکتیو و بصری، با انقباض و انبساط و باز و بسته شدن. «اشنایزه» (به معنای بریدگی در شکل زمین) چشم‌­اندازی پدید می‌­آورد که آموزشگاه سوارکاری را به «دروازه‌­ی سیاه» پیوند می‌دهد و همچون ورودی و گذرگاهی به محل نشستن تماشاچیان عمل می­‌کند. به نمایش درآوردن چشم­‌اندازها و توالی‌های فضایی، و آشکار و پنهان کردن نقاط دارای جذابیت بصری، که در باغ‌های سنتی معمولاً با آرایش پرپیچ­‌وخم مسیرها انجام می‌­گیرد، در اینجا از طریق اختلاف ارتفاع بریدگی حاصل می­‌شود.

بیننده هنگام آمدن از قلعه با دیدن شبحی از «برج ابری» که از پشت تپه­‌ی مصنوعی قابل مشاهده است، به رفتن به سوی آن وسوسه می­‌شود و با فرو رفتن در بریدگی، از تپه همانند یک تونل عبور می­‌کند و پس از گذشتن از این گذرگاه باریک و عمیق، وارد محوطه­‌ی گسترده‌­ی محل نشستن تماشاچیان و صحنه می­‌شود که «برج ابری» سقف صحنه بر فراز آن شناور است.
قاعده­‌ی ابتدایی آکوستیکی برای صحنه­‌های فضای آزاد («آنچه می­‌بینید همان است که می­‌شنوید»)، سرنخ یافتن روابط و پیوندهای موجود میان فضای آکوستیک و پرسپکتیو است. توپوگرافی «گودال بزرگ» با تغییراتی در شکل زمین بیشتر و آشکارتر به چشم می‌­آید. با حفاری بیشتر در گودال و در نتیجه، توزیع خاک در پیرامون آن، پشته‌­های مصنوعی به وجود آمده­‌اند. صحنه و محل نشستن تماشاچیان، ضمن آنکه به واسطه‌­ی شکل هندسی خود کاملاً از اراضی طبیعی متمایز هستند، ولی به هرحال به شکلی نامحسوس در توپوگرافی محل درآمیخته می­‌شود.
سقف صحنه همانند سازه­ای مستقل و پیکره‌­مانند طراحی شده است. این سقف که در ارتفاع شاخ و برگ درختان گسترده شده، به گونه‌­ای در میان آنها قرار گرفته است که به نظر می­‌رسد خود یکی از همین درختان است. سطح فلزی و براق بیرونی، منظره­‌ی آسمان و درختان را بازتاب می­‌دهد و به یک برج ابری تبدیل می­‌شود.