میان‌مـــرز اثر پدرام ایزدی‌بروجنی
رتبه‌ی دوم (مشترک) بخش ویلایـــی، پنجمین دو سالانه‌ی ملی معماری و شهرسازی ایران، 1401

کلمات ریشه می‌دوانند، همانطور که درخت‌ها. خط ریشه است و معماری کلمه، درخت، کودکی در حال رشد. معماری مرز زیستن است. زیستن میان درون و بیرون. هر جزء واژه‌ای است که در همنشینی با دیگر اجزا، جمله‌ی فضا را پدید می‌آورد. میان مرز، سکونتگاهی است میان بازوان لاغر، اما قوی باغی در دل زمین‌های کشاورزی، برای خانواده‌ای سه نفره که جمعشان همیشه جمع است. فرزند دوازده ساله کانون این جمع است؛ روح عصیان‌گر او، در کنار تمرین مداومش برای بدل شدن به یک شناگر حرفه‌ای و میل گاه گاهش به انزوا در رأس توجه پدر و مادر و بعد طراح قرار گرفته است. طبع شاعرانه‌ی مادر، پیاده‌روی را به یک ضرورت بدل نموده، که فضای بین درخت‌ها و دسترسی آسان به آنها بهترین پاسخ به این موضوع بوده است. از سوی دیگر وسواس او برای هرچه اختصاصی‌تر بودن فضای خصوصی زندگی، موجب پدید آمدن استخر به عنوان شکاف اصلی بین زون خصوصی و عمومی بنا گردید. درخت‌های 4 ساله‌ی مثمر در زمین باغ، که حفظ آنها به منظور حراست از محیط زیست ضروری می‌نمود، یکی از محدودیت‌های طراحی به شمار رفته است که در روند کار تبدیل به فرصت گردیده تا شکل‌گیری بنا مابین مرزهای خالی درختان انجام شود. استخر نیز در این بین، مرز دیگری را پدید آورده تا ضمن محفوظ نگه داشتن آن و اشراف والدین تحت هر شرایطی بر سلامت فرزندشان و جداسازی زون‌ها از یکدیگر، بر محرمیت مورد نیاز فضاها تاکید نماید. تمام این مرزها، میان مرز را آفریدند. شکاف‌ها همیشه هم ایجاد فاصله نمی‌کنند، گاهی موجب انعطاف‌اند و ایجاد کنج‌های دنج خلوت گزینی. این ویژگی را می‌توان در شکاف‌هایی که در قسمت عمومی بنا پدیدار شده‌اند جستجو کرد که توانسته با جداسازی عرصه‌ها فضای بیشتری را برای اسکان مهمان‌ها پدید آورد. در منطقه‌ی خصوصی ویلا نیز حریم فرزند تا حد امکان از پدر و مادر جدا شده تا میل زودرسش به خلوت گزینی در کنار رشد شخصیت توأم با بلوغ را به‌درستی دریابد. مرزبندی باغ‌ها، در بستر طرح به گونه‌ای است که اتاقک‌ها در ارتفاع پرچین باغ با دیدی گسترده رو به یک جانب شکل می‌گیرند، این ویژگی در کنار میل به گشودگی و ایجاد چشم‌انداز وسیع در بدو ورود به باغ جانمایی ویلا در انتهای باغ را ایجاب نمود. با وجود چشم‌اندازهای وسیع طبیعی که پیش از این می‌توانستند به عنوان بستر طرح معرفی شوند، هجوم مدرنیته و تقلیدهای کورکورانه، این منطقه را نیز مورد گزند قرار داده و به رغم عدم تطابق با اقلیم و بستر، سقف‌های شیروانی با سفال قرمز تبدیل به بخش غیرقابل اغماضی از هویت بصری (هرچند مخدوش) منطقه شده است. از این روی استفاده از آجر اخرایی بومی در کلیت واحد این بنا از یک سو پاسخی به احاطه‌ی این رنگ در منطقه و از سوی دیگر ایستادن مقابل رواج یک رسم غلط در معماری است که تنها دستاورد آن اتلاف هزینه و انرژی بوده است. حجم آجری یکپارچه، گرمی را به رگ‌های زندگی آخر هفته می‌دواند و رفته رفته می‌کوشد تا سبک صحیح‌تری از مدرنیته، توأم با سبک زندگی ایرانی را القا کند.

معماری معاصر ایران: ویلایی

_______________________________________

نام پروژه: میان‌مرز
عملکرد: مسکونی
دفتر طراحی: استودیو معماری ایزدی
معمار: پدرام ایزدی‌بروجنی
همکاران طراحی: فروغ حداد
طراحی و معماری داخلی: پدرام ایزدی بروجنی
مجری: پدرام ایزدی بروجنی
کارفرما: کسری باقری
نوع سازه: مصالح بنایی
نورپردازی: پدرام ایزدی بروجنی
آدرس پروژه: اصفهان، نجف آباد، کهریزسنگ
مساحت زمین: 1100 مترمربع
زیربنا: 150 مترمربع
تاریخ شروع و پایان ساخت: 1400 – 1399
عکاس پروژه: علی گرجیان جلفایی
وبسایت: www.pedramezadi.com
ایمیل: Pedram.izady@gmail.com
اینستاگرام: PedramEzadi