بناهای مسکونی همچون دیگر جنبه‌­های طراحی معاصر ــ مثلاً اتومبیل‌ها و وسائل برقی ــ به تدریج از اطلاعات بیشتر انباشته می‌­شوند و تا اندازه­ای کارکرد نیمه‌­خودکار پیدا می‌­کنند. اوسترهویس معتقد است که محیط زیست ما که زیاده از حدّ ساخته و مورد هجمه‌­ی مصنوعات بشر قرار گرفته از قضا به اکوسیستم­‌های مجازیِ خانه، حوزه­‌های الکتریکی، زیرساخت‌های مربوط به نقل و انتقال، اتومبیل‌ها، ابزارهای ارتباطی و کامپیوترها منجر شده است. این سیستم‌ها به شکل هویت‌های مستقلی درمی‌­آیند و دیگر در مرکز ارتباط جاری میان داده‌­ها، مواد و شبکه­‌ها قرار ندارند. به بیان بهتر، چون انسان‌ها دیگر به شکل مستقیم کنترل تولید و شبکه‌­های ارتباطی را عهده‌­دار نیستند، به عصر ارتباطات کشانده شده‌­ایم، و سیستم‌ها و شبکه‌­ها واجد شکلی از حیات مستقل شده­‌اند. حتّا امروز هم ساختار، تولیدات و فرآیندهای داده‌­های کل جهان را در نظر بگیریم، تقریباً غیرممکن است که بتوان ارتباط متقابل رژیم‌های مکانیکی را عموماً مورد فهم قرار دهیم و به حوزه‌­ی ادراک درآوریم. در جایی که کنترلی بر این اجزای کوچک، این کامپیوترهای ریز یا شبکه‌­های خُرد، نداریم خود به خود تکلیف‌­مان با اجزای کلانتر و بزرگتر روشن خواهد شد.
اوسترهویس از این رو چنین استدلال می‌­کند که سیستم‌های پیچیده در معرض تحولات و انقلاباتی از آن خود هستند، و این تحولات و انقلابات اغلب اوقات بدون مداخله‌­ی آدمی رخ می‌­دهد:

پایگاه داده­‌های مرکزی در داخل گونه‌­ی جدید پایگاه داده­‌ها قرار می‌­گیرد، و نه نزد مخترعان و مبدعان آنها. اگر یکصد سال یا حتّا بیشتر صبر کنیم، سیستم‌ها از هوش بیشتری برخوردار خواهند شد، و به این ترتیب تصمیم‌­گیری­شان بدون مداخله‌­ی انسانی صورت خواهد گرفت… سیستم‌ها قطعاً رفتاری از خود بروز خواهند داد… و ما تعامل جانداری را شاهد هستیم که میان این محصولات، ماشین‌ها و سیستم‌ها وجود دارد. یک پرسش بنیادین می‌­تواند به این صورت طرح شود: «آیا این محصولات بدون مخترعان­شان به تحول و دگرگونی خود ادامه خواهند داد؟»… [شاید نه،] زیرا داده‌­های جدید همواره توسط انسان‌ها تولید خواهند شد و این کار تا مدت زمان مدید قابل پیش­بینی دوام خواهد داشت. در پایان شاید بتوانیم بیشتر از تحول ضمنی انسان‌ها و محصولات تولیدشده‌­شان سخن بگوییم، و نیز از محصولاتی که جز از مجرای تحوّل بیرونی و مداخله‌­ی انسانی صورت تحقّق به خود می­‌پذیرند.

پاویون سالت­ؤاتر شاید نخستین نمونه در کارهای اوسترهویس باشد که به شکل قانع‌­کننده‌­ای به جنبه‌­های خارق عادت تئوری‌های خودِ او در ارتباط با تکنولوژی‌های محافظ مربوط به تحولات ضمنی، بومشناسی‌های تکنولوژیک و بناهای بدن‌ه­ای می­پردازد. پاویون یادشده به سفارش وزارت حمل و نقل، مدیریت آب و پروژه­‌های عمومی هلند در جزیره­‌ی مصنوعیِ نِلتیه یانس (Neeltje Jans) واقع در جنوب غربی روتردام احداث شد (پاویونِ موسوم به ­freshH2O eXPO یک پاویون آبی و نوعی اینستلیشن فعّال که توسط ناکس طراحی شد؛ نک. صفحات 19-118). پاویون، معماریِ غنی­ای را به نمایش می­‌گذارد که در قواعد فضایی «ژنتیک»، یا در مکتوبات فضایی، ریشه دارد که این خود کلیدی است برای رشد و بسط ساختاری و مادّیِ بناهای موسوم به بدنی. این «ژن­ـ فُرم» زیرساختی یک شبه‌­بیضی هشت­‌وجهی است که در امتداد یک مسیر منحنی سه‌­بُعدی به یک شبه­‌بیضی چهاروجهی تبدیل می‌­شود. این فُرم با استفاده از کامپیوترهایی که توصیف ریاضی­‌واری از هندسه­‌های پیچیده‌­ی آن به دست می­‌دهند دستکاری می‌­شود، کِش می­‌آید، خمیده می‌­شود، مقیاس دیگری می­‌پذیرد، و سبک و شکلش دیگرگون می‌­شود. اوسترهویس اینترفیسِ نرم و ابزارهای مکتوبی خلق کرده که به او این امکان را بخشیده­­‌اند تا بسیاری از اعداد و ارقام و فُرمول‌ها را با استفاده از میانبُر پشت سر گذارد؛ او نام این فرآیند را «مدلسازیِ پارامتری» گذاشته است. در پشت هر خط و هر سطحی در مدل مجازیِ پاویون، آلگوریتمی قرار دارد که پارامترها و ابعاد متعاملِ هندسه‌­ی آن را تعیین خواهد کرد. به عنوان مثال، مسیر منحنی، اول متورم و سپس پنچر می‌­شود به نحوی که می‌­تواند دماغه­‌ی بلند و نوک­تیزی خلق کنند که تا

12 متر بالای سطح آب پیش خواهد رفت. به طریق مشابه، اوسترهویس از پاویون تحت عنوان «کانتینر شکل­‌یافته» یاد می‌­کند، یعنی حجمی که در امتداد یک دیرک بلند شکل گرفته است.
اوسترهویس برای بهینه‌­سازی ساخت بنا یک پایگاه داده‌­های سه­‌بعدی ایجاد کرده و آن را به یک کامپیوتر مجهز به نرم­‌افزار مدل‌های سه­‌بعدی مرتبط ساخته است. او با استفاده از این پایگاه، داده­‌های ساختی برای هر جزء ساختمانی ترتیب داده که نسبت به هر کدام از آنها منحصر به فرد به شمار می‌­آید. کارفرما فقط یک سی­دی­رام دریافت می‌­کرد که صرفاً جزئیات کلی معدودی در خود داشت و شامل جدول‌های داده‌­هایی بود که به ارزش‌های مقیاسی و پارامتریِ پروژه مرتبط می‌­شدند. به طور همزمان، داده‌­ها به طور مستقیم به یک ماشین برش سی.ان.سی. مرتبط بودند که عناصر فولادی سازه را مستقیماً از روی برنامه‌­ی موجود برش می­‌زد و قواره می‌­کرد. در پاویون سالت­ؤاتر هم مثل اغلب بناهای بدنه‌­ایِ اخیرِ اوسترهویس، اطلاعات بنیادینِ بنا (توصیفات خاص فیزیکی و تکتونیک که تحول آلگوریتمیک آن را شامل می‌­شوند) به صورت کُدهای دیجیتالی که جرثومه­‌ی فُرم جاندار نهایی را می‌­سازد گرد می‌­آیند.
اوسترهویس در جایی می­‌نویسد: «ایده‌­ی در اختیار داشتن کل اطلاعات، میراث گذشتگان است، یعنی موقعی که بشر به اشتباه چنین فکر می‌­کرد که بر مصنوعات و اختراعات خویش کنترل قطعی اِعمال می‌­کند… امروزه، باید بی‌آموزیم که در اقیانوس عمیق داده‌­ها غوطه‌­ور شویم، و اطلاعات را به مثابه دریایی وسیع و غنی در نظر آوریم که همه­‌ی ما را در خود غرق خواهد کرد… دریایی که رو به رشد و تزاید و تموّج دائم دارد و کل صحنه­‌ی ارض را چونان سیلابی در بر گرفته است… اگر بخت با ما یار باشد و در امواج این دریا غرق نشویم، خواهیم آموخت که بتوانیم در آن به‌­آسانی و آزادانه به غواصی بپردازیم.» با در نظر گرفتن این جمله‌­ی اوسترهویس، باید پرسید آیا روش‌های سنتی ساختِ بنا که به عنوان شمایل‌های پایداری و ثبات و نظم و انضباط تلقی می‌­شوند، می­توانند به شکل نقّادانه به پیشبرد حیات، چه به صورت بیولوژیک و چه غیر بیولوژیک، در داخل مرزهای رو به گسترش اطلاعات در سطح جهانی (گلوبال) یاری رسانند. اگر ثمرات طراحی پیچیده­‌ی اوسترهویس را به عنوان راهنما به حساب آوریم، چنین به نظر می­‌رسد که معماری را نمی‌­توان به عنوان دانشی شناور در اقیانوس دیجیتال به شمار آورد، بلکه معماری بیشتر و در وهله‌­ی نخست کشتی­ای­ست که امواج سطح این اقیانوس را از هم می‌­شکافد، از اطلاعات غنیِ آن برخوردار می‌­شود و خود دارای حیات غنی بیولوژیک است.

معماری دیجیتال (فضای هیبریدی)، انتشارات هنرمعماری، 1386
نویسنده: پیتر زلنز
ترجمه‌ی: علیرضا سیداحمدیان، حمید خداپناهی