زیبایی‌­هایی از چهارگوشه­‌ی جهان، در نیویورک
دیدگاه معاصر برای یک فضای برازنده و دلپذیر در تْریبِکا

طراحی داخلی: تامِس بْریت، ASID – متن: ؤِندی مونان/عکّاس: سْکات فْرَنسیس – ترجمه­‌ی حمید خداپناهی

تامِس بْریت (Thomas Britt) طراح داخلی استادکار نیویورکی می‌داند چگونه بهتر از هر کسی یک فضای داخلی خیره‌کننده بیافریند، بنابراین وقتی قول می‌دهد «حسِّ طراحی اِیدْریَنی» را به یک ساختمان صنعتیِ خشک و بی‌روح وارد سازد، دقیقاً می‌داند چه باید کرد. او نیز مانند اِیدْریَن، طراح لباس افسانه‌ای آمریکا [اِیدْریَن آدولف گرینبرگ، 1959-1903، طراح لباس سینما]، می‌دانست برازندگی کیفیتی‌ست که دشوار به دست می‌آید. برای رسیدن به این هدف، بریت سعی کرد از مشتریانش الهام بگیرد: یک زوج که هر دو سرمایه‌گذار بین‌المللی هستند و پسر جوان و دوستداشتنی‌شان.
بریت در مورد تبدیل هیئت این ساختمان با فضای داخلی باز در تریبکا، به یک خانه‌ی تک‌خانواری چنین توضیح می‌دهد: «هدف من ساختن یک خانه‌ی شیک قرن بیست و یکمی برای این زوج بین‌المللی است.» برنامه‌ی او که با کمک همکارش والنتینو سامسونادْزه (Valentine Samsonadze) اجرا شد، شامل خلق توهم وجود معماری در جایی است که چنین چیزی در واقع وجود نداشت، و تأکید بر ترکیب‌های رنگی غیرمعمول، پارچه‌های گرانقیمت و لوکس، اجناس عتیقه‌ی صدفی و لاک و الکل خورده ــ و هنر معاصر (این زوج آثاری از هنرمندان هندی و پاکستانی را جمع‌آوری می‌کنند، و همچنین آثاری از هنرمندان آمریکایی مانند لوئیس نِوِلسن و سول له‌ؤیت).
بریت در سالن ورودی حال و هوایی از جوانی را ایجاد کرده، فضایی دو طبقه با راه‌پلّه‌ای فولادی. بریت می‌گوید: «باید سالن ورودی را گرم‌تر می‌کردیم و حس پذیرا بودن را در آن افزایش می‌دادیم». با استفاده از پرده‌های کف تا سقف که به شکلی دراماتیک آرایش یافته‌اند او به شکلی هوشمندانه فضاها را به مناطق مختلفی تقسیم کرده تا این محوطه‌ی باز بسیار وسیع، جمع و جور به نظر برسد. بریت رنگ قرمز را روی یکی از دیوارها به حد اشباع رسانده و سپس روی آن سه آینه‌ی الماس‌نشان «در ابعادی فاتحانه» آویخته که از طراحی‌های خودش هستند.
او همچنین می‌داند که چگونه در یک اتاق‌ْ احساس سَبُکی پدید آورد. برای اینکه کسی احساس نکند کُنسُل رنگ‌آمیزی شده‌ی لویی شانزدهم متعلق به «عهد دقیانوس» است، تصمیم گرفت یک جفت چراغ گچیِ فرانسوی کوه‌یخیِ متعلّق به دهه‌ی 1940 روی آن قرار دهد.
یک اتاق کوچک مخصوص مهمان که به قسمتِ عقبیِ طبقه‌ی اول چسبیده، به همین نسبت سبُک طراحی شده است. این اتاق مثل پیله‌ی کرم ابریشم گرم و نرم است و عنصر غالب در آن یک صندلیِ تخت‌مانند است که در یک شاه‌نشین جای گرفته و قسمتی از آن پشت پرده‌هایی به رنگ آبیِ فیروزه‌ای از نظر پنهان شده است. بالش‌های قرمزِ روی تخت باعث می‌شود رنگ‌های فیروزه‌ای و طلایی بهتر خود را نشان دهند. صندلی‌های صدفی جذابیت اتاق را دوچندان کرده است. یک قالیچه‌ی دْهوریِ هندی به رنگ‌های آبی، طلایی و قرمز به همه‌ی عناصر اتاق انسجام می‌بخشد.
مانند بسیاری از خانه‌ی شهری، اتاقی که محل تجمّع اصلی در خانه به شمار می‌رود، در طبقه‌ی دوّم قرار گرفته. برخورد بریت با اتاق نشیمن که دیوارهای آن ارتفاع مضاعف دارند، از شادابی خاصی برخوردار است. پالت استوار این اتاق شامل پرده‌های سفید 5/6 متری با ریسه‌ی گل‌های بسیار بزرگِ قرمزرنگ است. یک چلچراغ بسیار بزرگ از جنس شیشه‌ی مورانو بر فراز یک کاناپه‌ی یکدست سفید، صندلی‌های قرمز بشکه‌ای و قالیچه‌ی سفید و قرمز آویخته شده. بْریت با خوشحالی می‌گوید: «وقتی در این اتاق قرار می‌گیرید نمی‌توانید با اطمینان بگویید در کدام کشور هستید. این اتاق می‌توانست هر جایی از کره‌ی زمین واقع باشد. در طراحیِ دکور این خانه از همه‌ی کشورهایی که تا به حال دیده‌ام الهام گرفته‌ام.»
فضای غذاخوریِ مجاور ــ برای خلق صمیمیت ــ سقفی کاذب دارد که گلویی‌های آن (محل اتصال دیوار با سقف) با نور زیاد روشن شده و جلا خورده. بریت ردیف قفسه‌ها را در یک سمت این اتاق قرار داد تا شیشه‌های لالیک، سرامیک‌های پاریسی و ایتالیایی و گلدان‌های ؤِج‌ؤود بهتر خودنمایی کنند. او میز ناهارخوری که یک پایه‌ی ستون‌مانند دارد و صندلی‌های معاصر با روکش چرم سفید را شخصاً طراحی کرد.
این زوج پس از پذیرایی از مهمانشان در میز شام، می‌توانند مهمانشان را به کتابخانه‌ی بسیار جذاب خانه، به صرف یک نوشیدنی دعوت کنند. بریت می‌گوید: «مشتری‌ها از من خواستند که این اتاق، به شیوه‌ی قرن بیست و یکم، انعکاسی باشد از جایی که آنها از آن آمده‌اند». «من می‌خواستم این اتاق بسیار فانتزی باشد.» هیچ سطحی از اتاق بدون آرایش و تزیین رها نشده. یک دست مبلمان اثر آلکساندر فون آیک طراح و مجسّمه‌ساز شامل یک صندلی با پشتی بلند در اتاق قرار دارد که کاملاً می‌تواند برازنده‌ی «سلطان ترک» باشد. لامپ آباژور گچی با برگهای نقره‌ای، کاری از سِرژ روشه (Serge Roché)، عطر مناطق حارّه را همراه خود به داخل اتاق آورده است.
سوئیت اصلی نیز به همین نسبت برازنده و چشمگیر است، اما به سبک «اِیدْریَن» و مدهای دهه‌ی 1940 هالیؤود نزدیک است، و در آن کاغذ دیواری‌های نقره‌ای، پرده‌های آبی و نقره‌ای و لامپ‌های پایه‌دار نقره‌ای (که از طراحی‌های خود بریت است) به چشم می‌خورد. بریت عمداً ابریشم مات و براق را در روتختی‌ها و روکش‌های مبلمان با هم ترکیب کرده تا به گفته‌ی خودش «بافت» خلق کند. او یک شِزِ دونفره‌ی دراز برای این زوج ساخت تا بتوانند راحت روی آن لم دهند!
یک چلچراغِ غیرمتعارف عنصر متمایزکننده‌ی اتاق رختکن است که ساخت آن به فون آیک سفارش داده شد. این چلچراغ گلبرگ‌های پَرمانندی دارد که وقتی روشن شوند، سایه‌های اسرارآمیزی روی سقف پدید می‌آورند.
بریت می‌گوید: «درخشش سحرآمیز این چلچراغ یکراست به همه‌ی نقاط اتاق نفوذ می‌کند». مُهرِ بریت را می‌توان در جلوه‌ی نهاییِ این اتاق ملاحظه کرد: اتاقی غیر‌منتظره، بسیار مبتکرانه و جادویی. این مورد نیز مانند بخش‌های دیگر این خانه، به‌خوبی توانایی‌ها و استعدادهای متعدّد بْریت را نشان می‌دهد. او درکی تاریخی از برازندگیِ سبک اِیدْریَن دارد و نیز قدرت تخیّلی تا آنرا مطابق سلیقه‌ی قرن و بیست و یکم سازد و مهارتی که آنرا تا مرزهای کمال پیش برد. مشتریانش شاید ندانند که او چگونه این کارها را انجام می‌دهد، اما به نظر می‌رسد کاملاً مسحور کار او شده باشند. امّا مگر از یک طراح درجه‌یک انتظار دیگری می‌توان داشت؟

Source:
Architectural Digest. April 2008. Pp. 198-203.
“Global Glamour in New York.”