ویلای آبان، اثر زند حریرچی، سعید مهراد
زیبایی­‌هایی از چهارگوشه‌­ی جهان، در نیویورک

صفای روستایی رایان سی­کْرِست در هالیؤود

این مجریِ پرمشغله­‌ی تلویزیون تعبیر خاص خود را از ویلایی روی تپه ارائه کرده است. ترجمه­‌ی حمید خداپناهی

Ryan Seacrest,s HOLLYWOOD IDYLL

همه­‌ی مجریان متبحّر و مجرّب یک­‌ طرف و رایان سی­کْرِست یک طرف. رایان سی­کْرِست مجری بی­‌رقیب پربیننده‌­ترین برنامه­‌ی تلویزیونی American Idol است و نیز گوینده‌­ی اخبار و مجری مهمان در چندین برنامه­‌ی رادیویی و تلویزیونی دیگر. یک روز صبح زود تلفن‌­اش زنگ می­‌خورد. او در پاسخ درخواست تهیه­‌کننده‌­اش مبنی بر شروع سری جدید American Idol با لحن عذرخواهانه‌­ای می‌­گوید: «تصمیم‌­ام را گرفته‌­ام، قصد دارم از حجم کار کم کنم و به همین علت در آینده‌­ی نزدیک در برنامه­‌ی جدیدی شرکت نخواهم کرد.» و ادامه می­‌دهد: «دیگر وقتش رسیده است، می­‌خواهم به خانه برگردم.»
این خانه در واقع یک ویلا به سبک ویلاهای مدیترانه­‌ای بزرگ و بدقواره در هالیؤود هیلز است به اسم «کازا دی پاچه» (Casa di Pace) [خانه­‌ی آرامش]. با این که خانه قدیمی نیست و در سال‌های دهه­‌ی 1970 ساخته شده، احساس شکوه هالیؤود قدیم را دارد. به علاوه‌­ی چشم­‌انداز زیبایی از چراغ‌های شهر، تعداد زیادی درخت نخل، استخر و زمین تنیس، اتاق نمایش (ویدیو پراجکشن) و فهرست خیره‌­کننده‌­ای از هنرمندان مشهوری که قبلاً در آن سکونت داشته‌­اند (کِوین کاستنر، و ریچارد دریفوس از ساکنین سابق ویلا هستند). این خانه مأمن بسیاری از هنرمندان صنعتِ سرگرمی و تفریح است، که به دست آوردنش چندان هم راحت نیست. او می­‌گوید: «سال‌ها به دنبال جایی مناسب می‌­گشتم، پیدا کردن محلی که هم نزدیک محل کارم باشد ــ می‌­خواستم در عرض ده دقیقه به محل کارم برسم ــ و هم بتوانم به‌­راحتی از همه چیز دور شوم. چیزی که در ذهن داشتم شبیه به ویلاهایی بود که در ایتالیا یا اسپانیا امکان مشاهده­‌ی آن وجود دارد. از همان لحظه­‌ی نخست دیدارم از این ویلا، به آن دلبسته شدم.»
اما آیا خانه ایرادی نداشت؟ راستش چرا: «قیمتش!…» اما از شوخی گذشته با وجود تمام شکوه و جلال «کازا دی پاچه» از نظر فضای داخلیْ کمی نامنسجم است، به دلیل بازسازی‌های گذشته و اضافات و متعلقاتی که به تدریج بدان افزوده شده. ویلا نیازمند به‌­روز شدن از نظر تکنولوژیک بود و از طرف دیگر سلیقه‌­ی شخصی آخرین مالکش هم باید در آن اعمال می­‌شد. او توضیح می­‌دهد: «می‌­خواستم قسمتی از وجودم را در ساختار خانه وارد کنم، بی­‌آنکه در سنگ و ساروج آن تغییری اعمال کنم.» با این هدف، طراح لباس‌­اش شخصی به نام جف اَندروز را به او معرفی کرد: «رایان می‌­خواست خانه گرم و دلپذیر باشد، اما در عین حال پر از شور و هیجان.» اَندرو ادامه می­‌دهد: «تصمیم گرفتیم در سرتاسر خانه بر ویژگی‌های محلی تأکید کنیم، و کمی از جاذبه و افسون هالیؤود قدیم را نیز به آن اضافه کنیم. او علاقه­‌ی شدیدی به سفر کردن دارد، و به همین دلیل تصمیم گرفتیم نتیجه­‌ی کار طوری باشد که انگار خانه ممکن است در هر نقطه­‌ای از جهان واقع باشد.»

اَندروز بدون از نظر دور نگاه داشتنِ اسمِ خانه، سعی کرد به فضاهای داخلی مختلف خانه هماهنگی ببخشد. آنچه در نظر داشت «معجونی از عناصر امروزی فرهنگ مدیترانه‌­ای» بود. او دیرک‌های چوبی را با ساتن‌­های تیره پوشاند و پرداخت جدیدی از آنها ارائه کرد، رنگ‌هایی غنی با کاراکتر مردانه را برای رنگ‌­آمیزی دیوارها انتخاب کرد و روی درگاه‌ها و طاقی­‌ها نوارهایی به رنگ برگاندیِ تیره ایجاد کرد تا به لحاظ بصری ارتباطی مابین اتاق‌ها برقرار گردد. ابعاد اتاق‌ها غول­‌پیکر نیست، اما همگی به شکل سخاوتمندانه‌­ای وسیع هستند؛ طراح ما اسباب و اثاث کلکسیونی یادآورِ دنیای قدیم را در آنها پر کرد ــ اما به طرزی ظریف و به شکل قابل تشخیصی مدرن. با فانوس‌های مکزیکی و اسپانیایی و پرده­‌های کنفی «حال و هوای تأثیرات محلی ایجاد شد، بی‌­آنکه همه‌­چیز مثل یک صحنه‌­ی تئاتر طراحی‌­شده به نظر برسد.»

«کازا دی پاچه» اکنون شکل معقول و یکپارچه‌­ای یافته است، معذلک هریک از اتاق‌های آن خصوصیات منحصر به فرد خود را حفظ کرده‌­اند. طاق ضربیِ 6 متری و شومینه­‌ی سنگی پر زرق و برقِ اتاق نشیمن بسیار شکیل و چشم‌نواز هستند که با چراغ‌های پایه‌­دار از جنس چوب گردو که بزرگتر از اندازه‌­ی طبیعی هستند و آینه­‌های سنگین دارای چارچوب‌های برنزی استوارتر و محکم‌تر هم به نظر می‌­آیند. اتاقی که سابقاً اتاق میهمان بود اکنون به اتاق سرگرمی تبدیل شده که ملهم از Hôtel Costes واقع در پاریس است.
سی­کْرِست از اتاق‌های مورد علاقه‌­اش به حمام اصلی به سبک اندونزی و اتاق ورزش بسیار زیبایی که به موازات تردمیل آن تلویزیون‌های کوچکی به شیوه­‌ی هتلها نصب شده‌­اند اشاره می­‌کند. برخی از آخرین جزئیات اعمال­‌شده بسیار جالب توجه هستند، مثلاً تشک‌های مخصوص هتل‌های لوکس و حوله‌­هایی که لوگوی «کازا دی پاچه» را بر خود دارند. اتفاقاً دلیل استخدام اندروز توسط سی­کْرِست همین توجه او به این قبیل جزئیات بوده است، و جالب­تر این که طراح تمام ساختمان را در طول هفت ماه مجدداً طراحی کرد. سی­کْرِست می‌­گوید: «اول گمان می­‌کردم کل کار فقط یک ماه طول می­‌کشد، در طول مدت طراحی و اجرا جف اجازه نمی­‌داد وارد هیچ‌یک از اتاق‌ها بشوم، و تا آخرین زیرلیوانی و شمعدان را در جای خود قرار نداد، شخصاً هیچ چیزی ندیده بودم.»
وقتی سی­کْرِست در خانه‌­­اش حضور دارد، رأس ساعت چهار صبح از خواب برمی­‌خیزد تا برنامه­‌ی رادیویی‌­اش را اجرا کند: «سعی می‌­کنم برنامه‌­ی زندگی‌­ام را طوری بریزم که تعطیلات آخر هفته را در خانه بگذرانم.» والدین‌­اش از آتلانتا برای جشن تولدها و تعطیلات به سراغش می‌­آیند؛ او مجری مسابقات دوره‌­ای تنیس در صبح روزهای یکشنبه است و از «علاقه‌­مندان پروپاقرص مهمانی‌های ناهار». سابق بر این قصد داشت در صورتی که کاریرش به عنوان گزارشگر مختل شود به مدرسه­‌ی آشپزی برود. دوست دارد سر فرصت و حوصله غذاهایی را روی میزهای بزرگ سنگی در سالن غذاخوری یا بیرون در پاسیو آماده کند: «من به وجود آدم زیاد در خانه‌­ام نیاز دارم. عاشق پذیرایی و صرف غذا با میهمانانم هستم و دوست دارم آنقدر نزدشان بنشینم تا خوابم ببرد.»

Source:
Architectural Digest. January 2008. pp. 194-200.
“Ryan Seacrest’s Hollywood Idyll”

طراحی داخلی: جف اَندروز
متن: پیتر هالدمن
عکس: مری ای. نیکولز

منتشر شده در : شنبه, 20 فوریه, 2021دسته بندی: ویلاییبرچسب‌ها: