رستوران بنکیو طراحی از دفتر دِآ: نـادر تهرانی و مونیـکا پانس دِلئون، بوستن، ماساچوست، آمریکا، 2008

BANQ Restaurant, Architecture by Office dA: Nader Tehrani & Monica Ponce de Leon, Boston, Massachusetts, US, 200

دفتر معماری دِآ در حرکتی منحصربه‌فرد بر نگرانی­ های مرتبط با کارکردگرایی تمرکز کرده و به خلق هویتی نو برای یک رستوران تازه در یک بانک واقع در منطقه­ی قدیمی ساؤث اِند دست زده است.
«رستوران­ها همانند ورزش­های سبک سوئدی هستند.» این توصیفی استعاری است که نادر تهرانی، معمار و شریک مونیکا پانس دِلئون از این دفتر معماری واقع در بوستن از رستوران‌ها ارائه می‌دهند. وی توضیح می­دهد که چگونه این پروژه ­ها، مکان­ های بی­ نظیری برای محک زدن تبحر طراح و ورزیده ساختن او هستند و می‌گوید: «شما یک تکنیک را آزمایش می­کنید، روش ­ها و ابزار مشخصی از تولید را بررسی می‌کنید و در نهایت آنها به شما راه توسعه‌ی طرح و پیشبرد آن را نشان می‌دهند.» کارفرمای پروژه‌ی بنکیو در ساخت یک رستوران جدید در بوستن که غذاهای فرانسوی را با ذائقه و هنرمندی غذاهای آسیای‌جنوبی طبخ و سرو می­کند، به معماران فرصتی داد تا تحقیقات دراز ­مدت خود را پیرامون تکنیک CNC milling داشته باشند. تهرانی می­ گوید: «تفاوت میان زمین و آسمان بود؛ کاری را به طور اقتصادی انجام دادیم، اما تأثیرش به طور باورنکردنی مجلل به نظر می‌سد.»
مانند بسیاری از بناهای منطقه‌ی ساؤث اِند بوستن پیش از رنسانس متأخر، بانک پس­انداز بوستن که ساختمانی از سنگ مرمر درخشانِ احیاشده­ی کلاسیک بود و تاریخ آن به سال 1917 بازمی­گشت، به علت غفلت‌های طولانی‌مدت دچار آسیب­ های فراوان شد. این ساختمان سال­ها به صورت متروکه رها شده بود تا آنکه یک انبوه‌ساز محلی روحی تازه در آن دمید. او بنای قدیمی و اصیل را به صورت ساختمانی با مالکیت مشترک درآورد و نمای تاریخی آن را نگه داشت، طراحی داخلی آن را عهده‌دار شد، عناصر سازه­ای جدیدی را وارد کرد و یک باکس شیشه­ای به پشت­بام افزود تا سه طبقه­ی بیشتر جهت کاربرد فضای مسکونی فراهم کند. دو فضای خرده‌فروشی نیز در تراز همکف وجود دارد که یکی از آنها متعلق به صاحبان رستوران، مارک راب و چودهری بود. از آنجا که چودهری سابقاً با دفتر معماری دِآ بر سر یکی دیگر از پروژه‌های رستوران خود همکاری کرده بود، به همراه شریکش همین دفتر را برای کار بر روی طراحی فضای جدید انتخاب کردند.
نیازهای برنامه ­ی این رستوران 325 مترمربعی تنها شامل یک اتاق غذاخوری خصوصی بود که می­ توانست محصور باشد. بخشی از فضا با نیمکت­ های طویلی با قابلیت جادهی 20 نفر اشغال شده و اتاق مخصوص نوشیدنی و یک فضای استراحت/کافه­ی مجزا نیز در طراحی پیش­بینی شده است.
طی بازدید از فضای اولیه و ملاقات با مشتریان، معماران دریافتند که بنا از سیستم­های سازه­ای و مکانیکی‌ای بهره­مند است که امکان ترکیب با فضاهای داخلی را دارد. شاید ساده­ترین راه­حل می­توانست این باشد که سقف، داکت­ها و لوله­کشی را به رنگ سیاه درآورند تا به این ترتیب محو و از دیدرس پنهان شوند، ولی هزینه­ی ساخت‌وساز تقریباً 5/1 میلیون دلاری (به جز تجهیزات آشپزخانه) به آنها اجازه داد تا دست به اقدام جالب‌تری بزنند. نادر تهرانی می­گوید سؤالی که برای تیم دِآ مطرح شد این بود که «چطور همه چیز را به سمت جلو پیش برده و چنان کنترل کنیم که هم از مزیت ارتفاع بهره­مند شویم و هم بیشترین انعطاف‌پذیری را به پلان بدهیم؟» وی پاسخ را هنگامی که در حال عبور از فرودگاه شیفول (Schiphol) آمستردام بود یافت. او دید که سیستم فلزی سقف این فرودگاه به‌عنوان زرورقی قابل رؤیت و پنهان‌کننده‌ی زیرساخت‌های پشت خود عمل می­کند. به جای فلز، معماران سیستم عجیبی از تخته­های چندلای درخت غان بالتیک را به روش CNC milling ساختند. به منظور به‌کارگیری تأسیسات به جای چشم­پوشی از آنها، معماران آنها را تبدیل به بسته ­های کوچک کردند. حرکت موجی سقف، هنگامی که پیرامون خود را می ­پوشاند و به ستون­ها، اتاق نوشیدنی، سیستم آبپاش، داکت­ها، پنجره­ها و حتا علائم خروج می­رسد، خود را بهتر نشان می‌دهد.
یک‌صد و شصت‌وهشت تخته­ سه‌لای شیاردار (هریک مشتمل بر چهار تا ده جزء سازنده) توسط گیره­های فلزی در طول سقف رستوران آویخته شده و از جلو به عقب اتاق ادامه می­یابند. هیچ دو قطعه­ای شبیه به هم نیستند. ضخامت این خطوط شیاردار از سه سانتیمتر در نزدیکی دیوارها تا 15 سانتیمتر در وسط و 45 سانتیمتر در اطراف اتاق نوشیدنی و ستون­ها تغییر می­کند. فضای میان این خطوط نیز از حدود 23 سانتیمتر در مرکز رستوران تا 5/7 سانتیمتر در اطراف ستون­ها متغیر است و ریتمی از تراکم و گشودگی به وجود می­آورد. کف­سازی­ها، رومیزی­ها و نیمکت­ها هم زمینه­ای راه‌راه در طول اتاق غذاخوری به وجود می­آورند و به طور بصری آن را از سالن استراحت جلوی ساختمان جدا می­کنند. در سالن استراحت، بخش کافه، کف­سازی و رومیزی­ها از چوب تیره‌ی درخت گردو ساخته شده‌اند.
در اتاق غذاخوری خصوصی رنگ سبز به بخش ­های چوبی داخلی و در دیواره­ی مات اعمال شده و یک جداره­ی رزین در جایگاه انتظار تعبیه شده است. در خلال آفریدن یک چشم ­انداز داخلی متمایز، سقف به‌عنوان نقطه­ی مقابل به فضاهای خارجی در نظر گرفته شد. تهرانی در خصوص ارتباط میان سقف و نما می‌گوید: «بیشتر بر اساس ناهماهنگی است تا یکپارچگی.»
دفتر معماری دِآ در ترکیب طرحی مجهز به امکانات مالی خوب با یک روح جسور توانست بیشترین کارکرد را از سیستم ساده­ی ظریف موجود ببرد. معماران در اقدامی منحصربه‌فرد، طی فرایند پنهان کردن سیستم مکانیکی و تأمین صفحه­ی آکوستیک به منظور تقلیل صدا برای کاربران، هویت ویژه‌ای به به رستوران بخشیدند، در حالی که زیرساخت را هم از دید پنهان کرده و به طرزی نمایشی حالتی از حرکت به آن دادند. رستوران بنکیو یک معماری فوق‌العاده را پیش روی شما قرار می‌دهدکه با اشتیاق در صدد جلب توجه شماست و هرگز به مهمانانش اجازه نمی­دهد جایی که در آن هستند را فراموش کنند. این رستوران با ظاهری نمایشی دست به خلق فضایی زده که صرف غذا در آنجا واقعاً تجربه­ ای لذت‌بخش باشد.