ویلا آرامش، اثر علی نعمتی
خانه آماکوسا اثر گروه معماران ماتسویاما و همکاران، ترجمه‌ی لادن مصطفیزادهبیمارستان تشخیص سرطان بایلور دالاس، تگزاس، آمریکا / پِرکینز+ؤیل، 2011
Baylor Outpatient Cancer Center, 2011
این بیمارستان، با 10 طبقه و 43385 متر مربع مساحت، مجهّز به فضایی برای پرتو درمانی، بخش تومورشناسی، یک آزمایشگاه، داروخانه، رستوران، کافی‌شاپ، یک مغازه‌ی هدایا، دفاتر پزشکان، دوطبقه پارکینگ زیرزمینی، یک پل ارتباطی و چهار شتاب‌دهنده‌ی مسقف با دیوارهایی به ضخامت 5/2 سانتی‌متر می‌باشد. در بالاترین طبقه‌ی ساختمان این بیمارستان، یک مرکز کنفرانس به وسعت 1300 متر مربع و تالاری با ظرفیت 200 نفر وجود دارد. مرکز بایلور، بزرگترین مرکز تشخیص سرطان در شمال تگزاس می‌باشد و با معیارها و استانداردهایی که در رابطه با رویکرد محافظه‌کارانه و دوستانه با محیط زیست در آن رعایت شده، می‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای دریافت مدرک طلاییِ LEED باشد.
پیش از احداث این ساختمان، که با هزینه‌ی 128 میلیون دلار بنا شده، مرکز تشخیص سرطان شهر دالاس در دو برج و در سمت دیگر خیابان قرار داشت، اما اکنون فضای پیشین به محلّی برای خدماترسانی سرپایی به بیماران و تحقیقات مربوطه اختصاص یافته است. ساختمان جدید این مرکز، ایده‌های بهروز و متناسبی را برای بهسازی بخش جنوبی محوطه‌ی بیمارستان در نظر گرفته است. این بخش به تازگی، با افزوده شدن ایستگاه ترانزیت فوری ناحیه‌ی دالاس و یک طرح بسط خیابان، به یک ورودی دوم برای این مرکز تبدیل شده است.
سازه‌ی مذکور در پلانی به شکل یک نیم‌دایره اجرا شد و معماران، پوسته‌ی سختی از بتون برای آن طراحی کردند که مانند یک صدف، فضاهای درونی و سالن‌ها را در بر می‌گیرد.
قسمت بیرونیِ این نیم‌دایره، رو به بزرگراه می‌باشد و با تعدادی حلقه‌های هممرکز که در پوسته‌ای از پنل‌های فلزی-شیشه‌ای قرار دارند و همچنین نماهایی خورشیدی که در کنار هم، پوسته‌ای براق و متالیک می‌سازند، شکل گرفته است. کانسپت‌هایی که در طرح بیمارستان بایلور اجرا شده، بیانگر رویکرد مدرن و بهره‌گیری از تکنولوژی بالای بیمارستان در چهارچوب فضای خود و برنامه‌های درمانیست. سمت دیگر ساختمان که محلّ ورود بیماران است، با مصالح سیمانی با رنگ گرمتر، به‌همراه سنگ آهک بر روی نمای خود، بر حسّ پذیرا بودن ساختمان و استقبالی که در گودیِ داخلی نیم‌دایره وجود دارد، تأکید می‌ورزد. ورودیِ ساختمان، به سالنی نورگیر با ارتفاع سقف دوبرابر گشوده می‌شود. معماران، این قسمت را تا حدّ ممکن، با متریال‌های محلّی و طرحی راحت و صمیمی پوشش دادند؛ کف، از سنگ آهک است و دیوارها با پنل‌هایی از همین سنگ، به همراه تکیه‌گاه‌های چوبی ساخته شده‌اند. در بخش غذاخوری، نازک‌کاری‌هایی از جنس چوب تیره دیده می‌شود. برای ایجاد ارتباطی بین این مرکز و محیط اطرافش، پرکینز+ؤیل انحنای ساختمان را، به منظور ایجاد یک پلِ هلالی‌شکل، بسط داد. این قسمت، به مرکز بستری، ساختمان تحقیقات و پارکینگی که در سوی مقابل قرار دارند هدایت می‌شود. چنین پلان مدوّری، یک پلازای جدید را معرفی می‌کند که مانند دورازهای به جانب جنوبی محوطه‌ی ساختمان است. این پروژه، دو ماه زودتر از موعد مقرّر و با همان مقدار بودجه‌ای که به آن تعلّق گرفته بود، به اتمام رسید.
مدارک فنی
مطالب مرتبط
