انیستیتوی بیماری­‌های سرطانی هِرشی هِرشی، پنسیلوانیا، آمریکا/ پایِت، 2009

Penn State Hershey Cancer Institute, 2009

در فضاهای درمانی معمولاً ایزوله­سازی، به عنوان راهی برای کنترل بیماری­‌ها و ویروس‌­های واگیردار است و ساخت بناهایی مستقل و جدا از هم، راهی برای رسیدن به این مقصود تلقّی می‌­شود؛ اما ساختمان نوساز بیمارستان هرشی، که بر اساس فلسفه­‌ی ذهنی کارفرما (دانشگاه پنسیلوانیا) طراحی شده، بر یک حجم واحد تأکید دارد که هم روند تحقیقاتی و هم درمانی را شامل می‌­شود. ساختمان، با 16900 متر مربع مساحت، تعداد زیادی فضای داخلی و بیرونی برای بخش‌­های مختلف خود دارد که موجب افزایش و اعتلای تعامل بین بیمار و درمانگر، و بیمار و خانواده­‌ی او می‌گردد.
مرکز پزشکی هرشی در ایالت پنسیلوانیا، طرح گسترش محوطه‌­ی خود، که شامل افزودن یک الحاق برای انیستیتوی سرطان، یک بیمارستان کودکان و یک پارکینگ می‌­شد را به شرکت طراحی پایِت محوّل کرد. همچنین ساخت یک لابی برای بیمارستان عمومی، بازسازی بخش اورژانس و اصلاح مسیر سیرکولاسیون در مجتمع از اموری بودند که بدون پیش‌­بینی و نیّت قبلی، محقّق شدند. صلاح­دید بر این بود که طرح جدید با پیروی از الگوی سازه­‌ی منحنی معروف به هلال که وینسنت کلینگ در اواسط دهه‌­ی شصت ساخته بود، بنا گردد.
پس پایت طرح خود را بدین گونه عملی نمود: وی ساختمان­‌های جدید را در طول یک خط کمانی‌­شکل چید و ابتدا پارکینگ و سپس ساختمان مرکز سرطان و لابی بیمارستان را اجرا نمود. اما احداث ساختمان بیمارستان کودکان تا سال 2012 به تعویق افتاد. جانمایی پیشنهادی جدید، مرکز ثقل کمان را تغییر داد.
ساختمان انیستیتو­ی سرطان، با قاب فلزی خود، سبک‌­تر و گشوده‌­تر از بنای بتونی و منحنیِ هلال به نظر می‌­رسد و با سایبانی از چوب و فلز و طبقات فوقانی شفافی که بر فراز همکفی پوشیده از گرانیک، سنگ آهک و پنل­‌های باربر فلزی هستند، پذیرای افرادی­ست که به این مکان وارد می‌­شوند. در ساختمان­‌های قدیمی، فضای سبز در قالب باغ­‌های سبز در جبهه‌­ی دانشکده­‌ی پزشکی واقع شده‌­اند، در حالی که این محدوده­، در طرح جدید، در قالب ردیفی از حیاط­‌های سبز و در قسمت ورودی‌­ها تعبیه شده است؛ یک محدوده­‌ی سبز برای انیستیتو­ی مرکز سرطان، یکی برای بیمارستان عمومی و دو تا برای بیمارستان کودکان و باغ‌­های سبز، نیروی زنده‌­ی پروژه هستند و معماران عقیده دارند که ادغام طبیعت در طرح، نه تنها باعث اعتلای آن می­‌شوند، بلکه یقیناً به بهبود و سلامت افراد مراجعه‌­کننده نیز کمک خواهند کرد. ضرورت تردد آسان از میان ساختمان­‌های جدید، معماران را بر آن داشت تا فضاهای عمومی اصلی را به مثابه مجموعه‌­ای از فرم‌­های منحنی و نرم بسازند.
میزهای پذیرش، گلکاری­‌ها و نورگیرها همچون جزیره­‌هایی انتزاعی هستند که طبیعت موّاج و سبزرنگ از میان آنها گذر کرده است. فضاهای لابی بیمارستان اصلی و مرکز سرطان، با یکدیگر برخورد دارند و قرار است که این شگرد در آینده‌­ی نزدیک، لابی بیمارستان کودکان را نیز شامل شود. یک آتریوم به ارتفاع چهار طبقه از میان ساختمان مرکز سرطان بُرش خورده که دیدِ طبقات به یکدیگر را میسّر می‌­سازد. از آنجایی که این مکان، یک نقطه­‌ی تمرکز اجتماعی به­‌وجود آورده، معماران فضای تجمع را دو برابر کردند. برای شکست سنّت­‌های نادرست قدیمی در طراحی و ساخت، کاربری‌­ها و فضاهایی که پیش از این در نقاط پراکنده و متفاوتی از محوطه قرار داشتند، در کنار هم جانمایی شده و دفاتر تحقیقاتی به همراه دفاتر کلینیکی در دو طبقه‌­ی آخر قرار گرفتند. فضاهای استراحت و لُژ، در طبقات فوقانی و ­مشرف به فضای تجمع وسیع، محلّی عالی برای آرام شدن تمام اعضای تیم پزشکی و تغذیه و گفت­وگو بین آنهاست.