انستیتوی تحقیقات بیمارستان متُدیست هیوستن، آمریکا/ گروه معماران کُن پدِرسن فاکس (KPF)، 2011

The Methodist Hospital Research Institue, 2011

ساختمان جدید آزمایشگاه که نخبگان عرصه‌­ی تحقیق را به سوی خود جلب کرده، انعکاسی از فرهنگ در حال تغییر در محل است. این ساختمانِ 178 میلیون دلاری، در عین حال از یافته­‌های آزمایشگاهی در امر درمان بیماری‌­ها استفاده می‌­کند.
در اواخر دهه­‌ی 1960 دکتر مایکل دِبِیکی نمونه­‌هایی از نخستین جراحی‌­های قلب باز را در بیمارستان متُدیستِ شهر هیوستن به انجام رساند. بیمارستان آموزشی متدیست که از سال 1950 به کالج پزشکی بِیلور وابسته است، با آخرین دستاوردهای عرصه‌­ی تکنولوژی و تحقیق بیگانه نبود. هرچند برای مدتی طولانی به مشارکت خود با کالج مربوطه در زمینه­‌ی تحقیقات زیست­پزشکی ادامه داد، اما وقتی در سال 2004 بیمارستان متُدیست تصمیم گرفت که خود به مرکز پزشکی مستقلّی بدل شود (و به همین دلیل نیز بود که انستیتوی تحقیقات بیمارستان متُدیست را تأسیس کرد) دو مؤسسه عملاً از یکدیگر جدا شدند. انستیتوی تحقیقات بیمارستان متُدیست که به تحقیقات «حدّ واسط» متمایل و متعهّد است، یافته‌­های آزمایشگاهی را برای تشخیص، درمان، و علاج طیفی از بیماری‌­ها استفاده می‌­کند. برای جلب بهترین استعدادها در این زمینه، انستیتوی متُدیست، دکتر مایکل لیبرمن (پاتولوژیست مشهور در عرصه­‌ی جهانی) را به عنوانِ بنیانگذار و رئیسِ خود برگزید و اندکی بعد از کُن پدرسن فاکس (KPF) به عنوان شرکت معمار دعوت به عمل آورد تا این فضای 4 هکتاری مجهّز به آخرین تکنولوژی روز را در وسط مرکز قلب تگزاس خلق کند.
مرکز قلب تگزاس دارای 49 مؤسسه و بیش از 3 میلیون متر مربع زیربنای فضای آموزش، تحقیق و مراقبت از بیمار است و بزرگترین نمونه از نوع خود در جهان به شمار می‌­آید. چشم‌­انداز شهریِ مرکز قلب تگزاس سازه‌­های بی­ادّعایی را در خود جای داده است. مدیر طراحیِ شرکت کُن پدرسن فاکس، داگلاس هاکینگ، می‌­گوید: «متُدیست در دعوت از ما به عنوان معمار قدم بزرگی برداشت، چرا که در واقع آنها هیچ‌وقت ساختمان مُدرنی را به انجام نرسانده بودند. این بخشی از طرح درازمدت آنها برای آینده بود».
تیم معماری شش ماه نخست را به مطالعه‌­ی سایت­های مختلف در کامپوس بیمارستان متُدیست اختصاص داد. چالش اصلی برای آنها حفظ یک فضای وسیع برای طرح گسترش و توسعه­‌ی آتی بیمارستان بود، که قرار است شرکت کُن پدرسن فاکس هم در آن مشارکت داشته باشد ولی در حال حاضر این پروژه و یافتن سایت مناسبی که به لحاظ فیزیکی با تجهیزات بیمارستانی مرتبط باشد (مؤلّفه‌­ای اساسی در طرح کاربردی) متوقّف شده است. خوشبختانه، تیم معمار قطعه زمینی به مساحت 4050 متر مربع یافت که به عنوان محلّ نگهداری ضایعات مورد استفاده قرار می‌­گرفت و برنامه‌­ی خود را مطابق با آن تغییر داد و اصلاح کرد. طرح اصلی تیم معماران بسیار ساده است: یک حجم ساختمانیِ رو به سمت مشرق، پوشیده از شیشه، که اتاق‌­های کنفرانس و آزمایشگاه‌­های تحقیقاتی را در خود جای خواهد داد؛ نیز یک میله‌­ی بتونیِ پیش‌­ساخته در سمت غرب این حجم، که آن را به کامپوس متّصل می‌­سازد و آزمایشگاه‌­ها را شامل می‌­شود.
قصد کارفرما، گنجاندن 800 نفر کارمند بوده است. دکتر لیبرمن، بنیانگذار و رئیس مرکز، با تیم معماران و مشاور آزمایشگاه همکاری نزدیک داشت تا اطمینان یابد که ساختمان جدید، اهداف از قبل تعیین‌­شده‌­ی مؤسسه در آینده را نیز برآورده خواهد ساخت. با پیشرفت پروژه، برنامه دچار تغییر اساسی شد. جیل لرنر، مدیر اجرایی کُن پدرسن فاکس، در این رابطه می­‌گوید: «ما به انتهای طرح شماتیک خود رسیده بودیم، که آنها دو طبقه به مجموعه اضافه کردند. سازه­‌ی بتونیِ 12 طبقه، شش طبقه‌ی آزمایشگاهی و تجهیزات جراحی در طبقات پنجم و دوازدهم را که تسهیلاتی را نیز در خود جای داده است، پشتیبانی می‌کند و ‌علاوه بر، تجهیزات جانبیْ به سرم­سازی، واکسن ­سازی و ساخت مواد ضروری جهت رادیولوژی تخصیص داده شده‌­اند.
در طبقه‌­ی آزمایشگاه، اتاق تجهیزات خطّی، پلی‌ست میان مناطق تحقیق؛ در عین حال که فضاهای عمومی که در سمت شمالِ دو طبقه و در سمت جنوبِ یک طبقه ارتفاع دارند، باعث اتّصال دفاتر و آزمایشگاه‌­ها شده و فرصتی برای مراجعین فراهم می‌­آورند تا به بخش‌­های مورد نظرشان مرتبط گردند. مدیرِ کُن پدرسن فاکس می­‌گوید: «می‌­توانستیم دفاتر و آزمایشگاه­‌ها را خیلی معمولی طراحی کنیم، زیرا محقّقان در محل حاضر نبودند». و هاکینگ می‌­افزاید: «چالش اصلی، ایجاد رابطه میان همه­‌ی بخش‌­های موجود بود، به­‌خصوص در طبقه­‌ی همکف». بخشی از کافه‌­تریای ساختمان دان گسترش یافته و تجهیزات پژوهشی را به بیمارستان متّصل می‌کند. در این میان، یک لابی دوطبقه‌­ی مشترک، نیاز کارفرما برای دسترسی به مبادی ورودی در هر دو را پاسخ داده است. نکته‌­ی حائز اهمیّت این بود که سوییت مربوط به رادیولوژی، هم از سمت لابی و هم از سمت ویواریوم (پاسیو) که در طبقه­‌ی دوّم واقع است (زیرا هیوستن در منطقه‌­ی سیل­ خیز واقع است و بسیاری از تجهیزات باید از سطح زمین فاصله داشته باشند)، قابل دسترس باشد. زیرزمین شامل یک سیکلوترون و تجهیزات سلول داغ و داروخانه‌­ی هسته­‌ای است که آنها هم توسّط دروازه‌­های سیل ­بند محافظت می‌­شوند.
ساختمان انستیتو، با مساحت 39947 متر مربع، در اکتبر سال 2010 به پایان رسیده است، طبقات فوقانی هنوز در حال تکمیل هستند و به زودی با پیوستن پژوهشگران جدید به مؤسسه، شکل نهایی خود را خواهند یافت. ادؤارد جونز، نایب رئیس عملیات احداث، می­‌گوید: «ساختمان از فعالیتی که در آن صورت می­‌گیرد خبر می­‌دهد و فعالیت ما بسیار بیمارمحور است. این به ما فرصت داده تا چهره‌­ی جدیدی به بیمارستان متُدیست ببخشیم که انعکاسی از فرهنگِ در حال تغییر در اینجا و نیز تبدیل ما از یک بیمارستان صرفاً بزرگ به یک مرکز تحقیقات آکادمیک است».