خانه‌ی آؤرباخ 1924 ،خیابان شِفِر، یِنا

والتر گروپیوس

یکی از آخرین پروژه‌هایی که توسط دفتر وایمار گروپیوس تکمیل شد خانه‌ی ویلامانندی در خیابان شفر نهم در ینا بود که برای فلیکس آؤرباخ، استاد فیزیک، ساخته شد. بعد از بازسازی ساختمان تئاتر شهرداری (22/1921) این دومین قراردادی بود که در این شهر دانشگاهی و صنعتی واقع در استان تورینگن (شهر تورینگن)، را به دست آورد.
این خانه به گروپیوس و همکارش آدولف مایر این امکان را داد که کاربردهای عملی برخی از ایده‌های‌شان در ارتباط با آنچه Baukasten im Großen («بلوکهای ساختمانی اسباب‌بازی در مقیاس بسیار کلان»، 23/1922) می‌نامیدند، را به مرحله‌ی آزمایش بگذارند. راه حلّی که اختیار کردند را می‌توان کمابیش راه حلّ کلاسیک گروپیوس نامید، چه از لحاظ فرم بیرونی و چه از لحاظ پلانْ این ایده حتّا بر معماری خانه‌ی اساتید باؤهاؤس در دِساؤ همچنین ویلای دیگری در ینا برای بیوه‌ی پروفسور تْسوکِرکاندل (1929-1927) تأثیر گذاشت. مدرنیته‌ی افراطی خانه‌ی آؤرباخ به سرعت در دنیا مورد توجه قرار گرفت و البته که عکس‌العملها غالباً تند و منفی بودند.
یک خصوصیت مهم فرم خانه و نتیجه‌ی مهم کانسپت فضایی گروپیوس، ایجاد حس فرو رفتنِ دو بلوک بزرگ به درون یکدیگر بود. قسمتی از سقف بلوک پایینی به عنوان تراس بلوک بالایی عمل می‌کند. در طبقه‌ی همکف اتاق ناهارخوری و اتاق موسیقی قرار دارند، اتاق نشیمن دو پلّه بالاتر قرار گرفته و تمام اتاقها از درون به هم متصل‌اند و یک گلخانه نیز به این مجموعه افزوده شده از هر طرف دارای شیشه‌کاری یکپارچه است. این اتاقها در طرفی از خانه هستند که مشرف است به باغ، و در طرف دیگرْ راهرو، آشپزخانه و انباریْ به سمت خیابان قرار گرفته‌اند. اتاقهای خواب در طبقه‌ی دوم واقع‌اند. بلوکِ بزرگتر یک سطح دیگر هم دارد که زیر سقف صاف و مسطح قرار گرفته و اتاق شوفاژخانه و تراس روی پشت بام نیز همانجا قرار دارند. تأثیر فضای بیرونی ساختمان با فرمهای مکعبی که به شکلی استادانه ترکیب شده‌اند، اجزاء ساختمانی که به دقت تعریف شده‌اند، روکاری سفید درخشان و پنجره‌هایی که به نحو جالب توجهی برش خورده‌اند و قابهای تیره دارند، تعریف می‌شود ــ این‌همه یعنی تمام آن خصوصیتهای اساسی که بعدها «مدرنیسمِ سفید» نام گرفت. با این همه، دیوارهای خارجی هنوز کارکرد حمّال دارند و هنوز مستحکم و محافظ هستند.
در نمای بیرونی خانه هیچ نشانی از ماده‌ی ساختمانی اصلی مورد استفاده نیست؛ ماده‌ای به نام «یورکوشتاین» (“Jurkostein”) که در واقع بلوکهایی هستند که از تفاله‌های فلز و شن فشرده تشکیل شده و در ابعادی بریده شده‌اند که کار کردن با آنها راحت باشد. «یورکوشتاین» عایق حرارتی خوبی است که چند سال قبل از بنای ساختمان تکمیل شده بود. این ماده قبلاً در خانه‌ی مدل آزمایشی باؤهاؤس، هاؤس آم هورن، در وایمار (1923) به کار رفت، پروژه‌ای که آدولف مایر در آن نقش مهمی هم ایفاء کرده بود. مایر، در مقام مدیر دفتر گروپیوس، اینگونه اظهار نظر کرده است: «در مورد ساختمان یِنا، بلوکها در سایت ساختمانی تولید شدند. کار احداث بنا با بلوکهای یورکوشتاین بسیار سریعتر از آجر صورت می‌گیرد. به همین علت از بابت نیروی انسانی صرفه‌جویی قابل توجهی صورت می‌گیرد. گرمایش ساختمان نیز آسانتر است.»
بعد از ترمیمهای اساسی در دهه‌ی 1990 خانه‌ی آؤرباخ اکنون بار دیگر به شکل یک خانه‌ی تک‌خانوار مورد استفاده واقع می‌شود.

تصاویر پروژه

مدارک فنی