مارسِل بروئِر؛ معمار و طراح صنعتی

Marcel Breuer: Architect & Industrial Design

مارسِل بروئِر
مارسِل [در اصل مجار: «مارتْسِل»] لایوش بروئِر، در 21 ماه می سال 1902 در شهر پِچ (Pecs)، مجارستان متولد شد. او سومین و کوچکترین فرزند یاکوب بروئِر دندانپزشک و همسرش فرانتْسیشکا بود. از دوران کودکی او چیز زیادی نمی‌دانیم، اما به نظر می‌رسد که هنر در خانه‌ی پدری‌اش نقش مهمی ایفا می‌کرده. بعد از اتمام مدرسه، بروئِر یک بورس تحصیلی از آکادمی هنرهای زیبایِ وین دریافت نمود ولی بعدها از همان یک هفته‌ای که در آنجا گذراند به عنوان تلخ‌ترین ایام زندگی‌اش یاد کرد. وقتی از وجود یک آکادمی هنری جدید در وایمار باخبر شد، فورا نسبت به ثبت نام در آن اقدام نمود. بروئِر هیجده‌ساله به زودی بین 143 دانشجویی قرار گرفت که تحصیلات خود را در دومین سال تاسیس مدرسه‌ی «باوهاوس» آغاز کرده بودند؛ بدین‌ترتیب او به یکی از پیشگامان خودخوانده‌ی جنبش آوانگارد بدل شد.
بروئِر، بعد از گذراندن واحدها و دروس پایه‌ی اجباری زیر نظر یوهانِس ایتِن، به عنوان کابینت‌ساز تحت تعلیم قرار گرفت. بروئِر ظاهرا نقاش ماهری بود، زیرا اُسکار شلِمِر در دفتر خاطرات روزانه‌اش در سال 1922 با تاسف بیان داشته که بروئِر به خاطر تمرکز بر حرفه‌ی ساخت مبلمان، نقاشی را به طور کامل کنار گذاشته است. او با طراحی صندلی «کانستراکتیویستی» تخته‌ای در سال 1922 تا حد زیادی انظار را متوجه خود ساخت. این صندلی به عنوان بحث‌انگیزترین نمونه‌ی خط مشیِ جدید مدرسه‌ی باوهاوس مطرح شد؛ خط مشیی که از صنعت فاصله می‌گرفت و هر چه بیشتر به «وحدت جدید هنر و تکنولوژی» نزدیک می‌شد.
بروئِر اولین مبلمان فولادی فرفورژه‌ای در جهان و صندلی باشگاهی را طراحی کرد که بعدها به آن عنوان «واسیلی» اطلاق شد، و با یک صندلی دیگر نقش عمده‌ای در تثبیت تصویر کلیشه‌ایِ مدرسه‌ی باوهاوس داشت.
اوایل سال 1956 بود که مجله‌ی تایم، مارسِل بروئِر (Marcel Breuer) را به عنوان یکی از «ارائه‌دهندگان فُرم در قرن بیستم» معرفی کرد. او زمانی که تنها بیست و سه سال داشت، با خلق «مبلمان لوله‌ای فولادی» نام خود را در تاریخ طراحی رقم زد. «صندلی طره‌ای» وی به شمایلی از طراحی داخلی مدرن بدل شد. البته باید گفت، بروئِر به عنوان یک معمار ــ که البته او خود را قبل از هر چیز اینطور می­‌دید ــ متعلق به نسلی بود که در مرورهای تاریخ معماری بخت چندان یارش نبوده است. او نوزده سال جوان‌تر از والتر گروپیوس، شانزده سال جوان‌تر از میس وان در روهه، و پانزده سال جوان‌تر از لو کوربوزیه بود؛ همین باعث شد وی هنگامی وارد عرصه‌­ی معماری شود که برای اجرای نقشی فعال در شروع عصری جدید در معماری، خیلی دیر شده باشد.
موفق‌­ترین دوره­‌ی کاری بروئِر به عنوان یک معمار، بعد از جنگ جهانی دوم بود؛ در این دوره او ساختمان­‌هایی تاثیرگذار طراحی کرد و راه حل­‌هایی را به عنوان الگو یافت که مورد تقلید معمارانِ سراسر دنیا قرار گرفتند. اگر چه از بخت بد، مدرنیسم بعد از جنگ به مُحاق فراموشی سپرده شد ــ و او عملا هرگز نتوانست از انتقادهای خصمانه­‌ی پُست‌مُدرنیست­ها جان سالم به در ببرد. خانه­‌های شخصی بروئِر که اغلب در شمال شرقی ایالات متحده واقع‌اند، به شکلی «بی­زمان» زیبا و کاربردی هستند، ولی از طُمطُراق انقلابی در آنها خبری نیست. در نیمه­‌ی دوم دهه­‌ی 1950، او در پروژه­‌های مهم ساختمانی خود نسبت به استفاده از ماده­ای تعهد یافت که خیلی زود از جانب منتقدین معاصر مطرود اعلام شد، و این ماده چیزی نبود جز «بتن اکسپوزه». برای بدتر شدن اوضاع، بروئِر بعدا نماهایی ساخت که در آن از عناصر بتنی پیش‌­ساخته استفاده شده بود. امروزه این معماری دیگر چندان طرفدار ندارد.
بروئِر نه تنها به لحاظ قدرت تولیدی و تجاری یکی از موفق­‌ترین معماران قرن بیستم بود، بلکه یکی از خلاق‌­ترین و جذاب‌­ترین آنها نیز به شمار می­‌رفت. او درک استادانه‌­ای از رعایت تناسبات و کاربرد فرم و مصالح داشت. اگر با دیدی فارغ از تعصب در معماری بتنی او نظر کنید، با انرژی و کیفیاتی مواجه می­‌شوید که مقاومت در برابر جاذبه­‌ی آنها غیر ممکن است.

نام و نام خانوادگی: مارسِل بروئِر (Marcel Breuer)
تاریخ تولد:21 می 1902
شهر محل تولد: شهر پِچ، مجارستان
پروژه‌های صنعتی مارسِل بروئِر:
صندلی «کانستراکتیویستی» تخته‌ای ti1a
میز عسلی مدل B9 بروئِر
صندلی مدل B5 بروئِر
ویترین نمایش
صندلی برای خانه‌ی زومرفلد
ویترین مدل ti66b
صندلی راحتی خانه‌ی گرپیوس در دساو
صندلی‌های تاشوی مدل B1 برویِر برای سالن اجتماعات مدرسه‌ی باوهاوس
میزهای چای‌خوری مدل B9
صندلی راحتی مدل B33
صندلی باشگاهی مدل B3 که اکنون به اسم «واسیلی» شناخته می‌شود.