اپراخانه­‌ی گوآنگ­ژو، چین/ زها حدید، 2010-2003

Guangzhou Opera House

اپراخانه­‌ی گوآنگ­ژو، مثل ریگ‌­های کف رودخانه، صیقلی خورده و در هماهنگی کامل با منظره و رود مجاور به نظر می­‌رسد. اپراخانه در بطن طرح توسعه‌­ی فرهنگی شهر گوآنگ­ژو واقع است. طرح منحصربه ­فرد دوقلوی آن بر جذابیت شهر می‌­افزاید و ساختمان‌­های فرهنگی مجاور را با برج‌­های تجارت بین‌­المللی در شهر جدید ژوجیانگ در گوآنگ­ژو متحد می‌­سازد.
سالن اپرا به گنجایش 1800 نفر از آخرین تکنولوژی آکوستیک بهره­‌مند است و یک سالن چندمنظوره­‌ی کوچک­تر به گنجایش 400 نفر هست که برای پرفورمنس آرت، اپرا و کنسرت‌­های جمع­ و جورتر در نظر گرفته شده است.
طرح اپراخانه هم از کانسپت چشم ­انداز طبیعی و هم از بده­بستانِ معماری و طبیعت الهام گرفته است؛ این طرح با اصول فرسایش زمین، زمین ­شناسی، و نیز توپوگرافی محلی مرتبط شده است. اپراخانه‌­ی گوآنگ­ژو به ­خصوص تحت تأثیر دره‌­های رودخانه‌­ای و نیز نحوه‌­ی تغییر آنها بر اثر فرسایش بوده است.
خطوط تاخوردگی در این چشم ­انداز، مناطق و نواحی در داخل اپراخانه را تعریف کرده است: فضای داخلی و خارجی، لابی­‌ها و کافه‌­ها را هم برای رفت ­و آمد آسان­تر تقطیع می­‌کند و اجازه می‌­دهد که نور طبیعی تا اعماق ساختمان نفوذ کند. گذار و انتقال نرم بین عناصر مجزا و سطوح مختلف این تمثیل چشم­ اندازگونه را تداوم می­‌بخشد. واحدهای گچی که سفارشی قالب‌­گیری شده­‌اند برای فضای داخلی سالن اصلی استفاده می‌­شوند تا همان زبان سیال و بدون درز را ادامه دهند.
اپراخانه­‌ی گوآنگ­ژو کاتالیزورِ توسعه‌­ی امکانات فرهنگی در شهر بوده که عبارتند از موزه‌­های نو، کتابخانه و آرشیو. طراحی این اپراخانه یکی از آخرین رهاوردهای زها حدید در سفر اکتشافی خود به درون مناسبات شهری بوده و سنت‌­های فرهنگی شکل­ دهنده‌­ی تاریخ گوآنگ­ژو را با جاه­ طلبی و خوش­بینی نسبت به آینده‌­ی آن، ترکیب می‌­کند.