سالن‌های اجرا بسیار زیبا و دوست‌داشتنی هستند؛ سالن اجرای اپرا که بزرگ­ترین سالن است دارای بیش از 2400 صندلی می‌­باشد و از داخل و بیرون در فلز ضدزنگ مِش (ساخت شرکت آلمانی جی.کِی.دی) و آلومینیوم طلایی‌رنگ پوشیده شده و ظاهر نرم و شیکی پیدا کرده است. سالن دیگر که محل اجرای برنامه‌های موسیقی و کنسرت‌هاست، سقفی موج­دار از جنس فایبرگلاس با 2000 صندلی که حول یک فرورفتگی مرکزی چیده شده‌‌اند. کوچک­ترین سالن برای 1000 تماشاگر طراحی شده که مختص اجرای اپرای سنتی چینی است و دیوارهایش روکش ابریشمی چینی با رنگ‌ها و سایه‌های نارنجی، ارغوانی و قرمز دارند. از امتیازات برجسته‌ی طرح، این است که دیوارهای هر سه سالن بسیار حرفه‌ای آکوستیک شده‌اند.
بنایی که آندرئو طراحی کرده، هم در شکل، هم در رنگ و مصالح، غول­پیکر اما خنثاست. پوشش بیرونی آن از تیتانیوم ساب‌خورده است که مانع از انعکاس تابش نور توسط نمای وسیع این سازه‌ی بزرگ می‌شود و همچنین، آلودگی هوای شهر پرجمعیت پکن، ظاهر آن را کثیف و بدمنظر نخواهد کرد. همچنین آنقدر روی جزئیات آن به‌دقت کار شده که مقیاس بسیار بزرگ آن را کمی متعادل و متواضع‌تر کرده و آنگونه که به شکل اغراق ­آمیزی بزرگ است، به نظر نمی‌رسد؛ مگر زمانی که کارگران برای تمیزی نمای شیشه‌ای آن، دست­ به­ کار می‌شوند. در ازای زمان طولانیِ هشت سال و مبلغ هنگفتی که بابت طراحی و ساخت آن هزینه شد (حدود 400 میلیون دلار، آن هم در کشوری که همیشه هزینه‌ی ساخت‌و‌ساز‌ها در آنجا حداقل است)، ساختمان تئاتر بزرگ ملی آن‌چنان تأثیر شگفت‌آوری ایجاد نکرده است و شاید هم به یک دژاوو شبیه باشد که تداعی‌گر حس آشنایی‌ست که نمی‌توان از خیالی یا واقعی بودن آن مطمئن بود. فرودگاه جدید شهر پکن که توسط شرکت نورمن فاستر طراحی شده، یک پایانه‌ی زیرزمینی مترو در زیر یک گنبد صاف دارد و میلیون‌ها نفری که وارد شهر می‌شوند، اول گنبد فاستر را می‌بینند، گرچه سازه‌ای که آندرئو طراحی کرده و با داربست‌های فلزی طویل و جوش‌خورده محکم در جای خود ایستاده و از درون جلوه و شکوه فوق‌العاده‌ای دارد، اما همه‌ی گردشگران به این ساختمان وارد نمی‌شوند. اکثر آنها هرگز شانس تماشای سالن‌های داخلی و برنامه‌هایی که در آنجا برگزار می‌شود را به خود نمی­دهند. گنبدی که بر روی سه سالن نمایش کشیده شده، نه صرفاً برای پوشش سالن‌ها، که بیشتر به جهت برانگیختن حس شگفتی و تحسین دوستداران تئاتر به این شکل و بسیار بزرگ­تر از ابعاد سالن‌های داخلی، طراحی شده است.
تأمین گرمایش و سرمایش مطبوع شهری که زیر این سقف خمیده قرار گرفته نیز کار آسان و کم‌خرجی نیست. با این حال که سیستم متمرکز HVAC مصرف انرژی را کاهش می‌دهد، اما معمار اقرار می‌کند که این ساختمان با استانداردهای سبز آمریکا بسیار فاصله دارد. گنبد این سازه‌ی عظیم، با این فرم و نحوه‌ی طراحی محدوده‌ی پیرامونش، لقب تخم دایناسور را گرفته و کاملاً از تمامی المان‌ها و ساختمان‌های شهری پیرامون متمایز ایستاده است.
انتخاب آندرئو که بیشتر به طراحی فردودگاه می‌پردازد، به ­عنوان معمار ساختمانی با این عظمت و جاه‌طلبی مادی، بسیار به‌جا و منطقی بود اما بدون‌شک کارفرمای این پروژه چنان شیفته‌ی معماری مصرف‌گرای غربی بوده که هیچ محدودیتی در کار و طرح قائل نشده است و از این نظر طرح جلوه­‌ای اغراق آمیز و خودنما پیدا کرده است.

مدارک فنی