اگر زنجیره‌­ی تمام پروژه­‌ی آنها با نگرانی و اضطراب در پروژ­ه‌­های قبلی­شان همراه بوده باشد، با قدم زدن به سمت مؤسسه به‌­راحتی می­‌توانید آن احساسات را فراموش کنید. فرم ساختمان، با دو ردیف پارکینگ خالی در دو طرفش، با سربلندی قد برافراشته است. این ساختمان بر اساس مجموعه‌­ای از فضاهای عمومی طراحی شده؛ به همراه یک موزه و تئاتر که روی یک لابی تعبیه شده‌­اند و مجموعه‌­ای از نیمکت‌­های مخصوص فضای آزاد که رو به ساحل دارند. این مناطق یا حوزه‌­ها توسط یک نوار چوبی به هم متصل شده­‌اند که از لب آب شروع شده، از روی نیمکت‌­ها بالا می‌­رود و بعد وارد ساختمان می‌­شود و صحنه­‌ی نمایش را شکل می‌­دهد و سپس دوباره به شکل مورب بالا می‌­رود تا بستری برای نیمکت‌­های سالن تئاتر تشکیل دهد. این نوار چوبی در نهایت، دیوار عقبی سالن را تشکیل داده و به صفه‌­ی گالری‌­های طبقه‌­ی چهارم تبدیل می­‌شود.
در حال حاضر مؤسسه بیشتر از هر چیز نقش یک شی­ء تندیس­گون را بازی می­کند که در انزوایی حیرت­‌انگیز در برابر آسمان و به مثابه بخشی از بافت فشرده‌­ی شهری قرار گرفته است. البته این هم چندان دوام نخواهد داشت: طرح ساخت یک هتل، یک ساختمان اداری و یک برج مسکونی در دو طرف سایت این مؤسسه ریخته شده، اما سرانجام تأثیر کل مجموعه ممکن است از این هم خارق‌­العاده‌­تر شود. اگر به سازه از شبکه‌­ی تودرتوی ساختمان­‌های تازه‌­ساز نگاه کنید، متوجه نیروی شگرف آن در متحیر ساختن بیننده خواهید شد و نیمکت‌­ها هم صمیمی‌­تر و محفوظ‌­تر به چشم می‌­آیند. البته چند نقطه­‌ضعف هم وجود دارد. لی­اؤت ورودی طبقه‌­ی همکف به طرز عجیبی قرار گرفته: ورودی اصلی در گوشه­‌ای تعبیه شده که لابی را به شکل مورب قطع می‌­کند و فضای پِرت ناجور و بی­‌مصرفی را درست در نمای رو به خیابان باقی می‌­گذارد. این فضا نه کارکرد لابی را دارد و نه یک گوشه­‌ی دنج برای آرامش و تأمل است. اما نیمکت‌­ها به چهره­‌ی عمومی ساختمان شکل داده و نیز گواهی بر رسالت پوپولیستی ساختمان هستند. برای رسیدن به آنها می‌­توانید با گذشتن از میان­بُرِ کنار ساختمان و وارد شدن به یک گشودگی که زیر نیمکت‌­ها را قطع می­‌کند، در واقع کل لابی را دور بزنید یا اینکه می‌­توانید از وسط لابی و سپس از میان یک کافی‌­شاپ که به طرف یک عرشه­‌ی مشرف به آب گشوده می‌­شود و درست در کنار نیمکت‌­ها واقع شده، عبور کنید. منظره از اینجا فوق‌­العاده است. فرم سنگین و طره‌­ای مؤسسه­‌ی هنر معاصر بوستن که گویی روی هوا ایستاده، چشمان شما را به سمت بیرون و موج‌­های ملایم سطح آب سوق می‌­دهد؛ نه به سمت بالا. وقتی که از کنار نیمکت‌­ها بالا می‌­روید، به­‌راحتی می­‌توانید وزن طره­ای را حس کنید، گرچه تأثیر آن بیشتر از اینکه خودمانی باشد، اضطراب‌­آور است.

مدارک فنی