یادداشتی در مورد معماری ویلای لواسان سیروس باور، اسفند 1395

در این بنا به دو چیز برمی خوریم: یکی تجربه ی چشم انداز از طبیعت اطراف و دیگری، احساس اینکه در مرکز فضایی که از یک طرف به کوه بسته شده و از طرف دیگر در بستر طبیعی معلق و آویزان است. فضای باز چمنزار آن، دید را به سوی فضای دنج نیمه بسته ای هدایت می کند که هم بسته است و هم باز. در گوشه ای از آن، بخاری گازی درازی، حرارات خود را جبران بادهای سرد پاییزی می کند و در روبرو، دید به طرف استخر آبی کوچکی می رود که تراز سطح آب آن، با تراز تخته  های درز‌ دار پوشش کف به همدیگر می رسند که اختلاف سطح آنها محسوس نیست. اگر رنگ، آنها را جدا نمی کرد، می توانستیم روی آب هم گام برداریم. طرف دیگر استخر به وسیله ی شیشه ی شفافی به ارتفاع تقریبی یک متر قرار دارد که بالای آن دستگیره ای (Handrail) وجود ندارد و عرصه ی دید را تا بی نهایت، آنجایی که رودخانه و دریاچه به کوه ها می رسند، هدایت می کند. سطح آب استخر، بدون برخورد به شیشه، مانند این است که پایین می ریزد و انتهایی ندارد، ولی از بیرون که نگاه می کنیم در آنجا پاشویه ای وجود دارد که آب را جمع آوری می نماید.
فضای سطح بالایی بخش شمالی آن روی فضای نیمه‌باز پایین قرار دارد، ولی حجم جنوبی آن فقط روی اتاقک جعبه مانند آسانسور به صورتی قرار گرفته که حس تعادل و معلق بدن در فضا را تداعی می کند. اگر بخواهیم در مورد معماری این بنا استدلال کنیم، باید متوجه باشیم که معماری مدرن، تنها شامل مجموعه ای از فرم های نوین نیست، بلکه نحوه ی جدیدی از تفکر است که جهان‌بینی را تأیید می کند. این مجموعه ی مسکونی مؤید همین مطلب است که کارفرما، یعنی خانواده ای که در این فضا زندگی می کنند، دارای فرهنگی پیشرفته تر از معمول هستند.
فضاهای مختلف این مجموعه نه تنها چهار فصل را در خود دارند، بلکه همه ی انواع تسهیلات رفاهی که شخص بعد از زمان کار روزانه به آن احتیاج دارد را فراهم نموده‌اند ــ چه برای جوانان و چه برای سالمندان. یک فضای چمن با گلکاری، همراه با یک «کیوسک» جهت نشستن و صرف عصرانه، یک فضای نیمه باز برای گذراندن اوقات فراغت در فصل های بهار و پاییز و همچنین، در سطح پایین، فضای بسته ی دیگری برای سرگرمی های زمستانی و بالاخره فضاهای خصوصی خواب و فضاهای گردهمایی خانوادگی. همه در این بنا به نحو مطلوبی در رابطه با یکدیگر توزیع گشته‌اند.