قوانین ایتالیا هیچ آئین‌نامه یا محدودیتی در مورد استفاده از چوب چندلایه در همنشینی با فلز در اماکن عمومی ارائه نداده است؛ این مسئولیت بر گردن بخش آثار عمومی شورای شهر بود که باید این روند ساخت را تأیید می‌کرد و سازمان مذکور هم تأکید داشت که از متريال‌های استاندارد و بومی استفاده شود. اما در نهایت رنتسو پیانو موفق شد تا نظر منطقی خودش را مبنی بر استفاده از پنل‌هایی از چوب درخت گیلاسِ آمریکایی، به این افراد بقبولاند (این متريال در جذب صوت و آکوستیک نمودن فضای محیطی بسیار خوب عمل می‌کند). آکوستیک‌سازی توسط هرمان مولر، با همراهی پی‌یر بولِز و لوچیانو بِریو انجام شد و از نکات تحسین‌برانگیز آن، ایجاد فضایی عایق با حداکثر استفاده از متريال‌های طبیعی بود. آجرها در دیوارهای روبه‌رو و عقب تالار دوم، به شکلی غیر­یکنواخت و مواج نصب شده‌اند و در نتیجه‌ی این امر، قابلیت جذب صوت بالاتری نسبت به سطح آجری مسطح پیدا کرده است.
پارکو دلا موزیکا شامل سه تالار اصلیِ بزرگ و مجزاست. این سه تالار اجرای برنامه‌های آواز و موسیقی که طرح­شان برگرفته از فرم آلات موسیقی می‌باشد، به سان چند جعبه‌ی موسیقی عظیم هستند. تالارهای مسقف حول یک آمفی‌تئاتر روباز سه ­هزار نفره چیده شده‌اند و رنگ و متريال­شان یادآور گنبدهایی‌ست که در چشم‌اندازهای حومه‌ی رم سر برافراشته‌اند. قابلیت تطبیق این فضاها با محتوای اجرا و حال­و­هوای آن بالاست. کف و سقف می‌توانند جابه‌جا شوند تا شرایط مطلوبی را از لحاظ آکوستیکی ایجاد کنند.
اولین تالار (که در زمان خود بزرگ­ترین تالار در نوع خود، در اروپا بود) گنجایش پذیرایی از 2800 نفر را دارد، به اجرای کنسرت‌های سمفونیک اختصاص یافته و همچون دو تالار دیگرِ این مجموعه از انعطاف‌پذیری بالایی (به ­عنوان مثال در مورد طراحی و تنظیمات سن نمایش) برخوردار است. پوشش غالب داخل آن از چوب است و صندلی‌هایی به سرخی گل رز دارد. در تالار دوم که 1200 صندلی دارد، نمایش‌های باله و موسیقی معاصر اجرا می‌شود و سومین تالار، مختص اجرای برنامه‌های اپرا، موسیقی باروک و نمایش‌های تئاتر است. اگرچه شورای شهر رم از پیانو درخواست کرده بود تا یک تالار با ظرفیت 3000 نفر برای این مجموعه طراحی کند، اما تحلیل‌ها و محاسبات آکوستیک‌سازی، اجازه‌ی شنود مطلوب بدون آمپلی‌فایر را برای بیشتر از 2800 نفر ناممکن می‌ساخت. در مقابلِ مجموعه، یک راهروی بزرگ با سقفی شیشه‌ای قرار دارد که محلی برای رستوران، کتاب‌فروشی و چند فروشگاه دیگر است. این طرح به ­عنوان پیشنهادی رایج در کارهای پیانو، در چند اثر دیگر او (گالری‌های نَشِر و بِلیِر) نیز دیده شده است.
فضاهای عمومی داخلی، راهروها و نمایشگاه‌ها در طول روز به روی همه باز است اما به طور نامحسوس نوعی ممانعت در ورود را القا می‌کنند. پارکی که در مجاورت این مجموعه قرار گرفته، با تمام زیبایی سبز و وسایل بازی کودکانه‌ای که دارد، در پشت مجموعه، گم شده و حتا در یک روز گرم تابستانی هم، آنچنان نشاط و طراوت پارک‌های شلوغ دیگر را ندارد. به جز سقف‌های خاص و دراماتیک و چوب درخت گیلاس آمریکایی که درون تالارها کار شده، تقریباً تمامی مصالح، از جمله آجرهای سرخ و کم‌ضخامت، کفپوش‌های تراورتن (که تا فضای بیرونی هم امتداد پیدا کرده‌اند) و رنگ نارنجی به‌کاررفته، کاملاً بومی هستند.
سالانه حدود 5/2 میلیون نفر از این بنای فرهنگی دیدن می‌کنند و متأثر از محتوا و جاذبه‌ی ساختاری آن، تجربه‌­ای بی­ نظیر کسب می­‌کنند. دامنه‌ی گسترده‌ی قیمت‌های ورودی برای افراد به داخل این تالارها (حداقل قیمت ورودی، 5 یورو می‌باشد) موجب شده تا اقشار مختلف، بتوانند تجربه‌­ی حضور در آنجا را به ­عنوان خاطره­ای شخصی همراه خود داشته باشند.

مدارک فنی