موزهی ب.ام.و.
ترجمه‌ی اشکان جیهوری
موزهی اتومبیل ب.ام.و. با پروتوتیپ بافتاری مسحور‌کننده‌ی خود نیم‌نگاهی نیز به دنیای مد و سرگرمی دارد.
بازدیدکنندگان موزهی ب.ام.و. از هر سنّی که باشند، با سکوتی توأم با احترام، در مقابل «جواهرات مکانیکی»ای که طی سالیان طولانی توسط اتومبیل‌ساز باواریایی تولید شده، می‌ایستند. یک رمپ به دور ساختمان جدید می‌چرخد و فضای مدوّر در مسیر خود به بالا، وسائط نقلیّه را چندین و چند‌بار به بازدیدکنندگان نشان می‌دهد.
شما در حالی که به سوی نقطه‌ی اوج بنا صعود می‌کنید فضاها را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذارید و از آن نقطه به بعد با یک پلّه‌برقی سریع‌السّیر بر سالن مرکزی، که مستقیماً از ورودی بنا نیز قابل دسترسی است، فرود می‌آیید. این موزه مکانی است منظّم که نیمی از آن موزهی تاریخ است و نیمی دیگر مختص به تبلیغات خود کارخانه. منشأ جذابیت فوق‌العاده‌ی اخیر موزه، پروتوتیپ GINA است که در یکی از فضاهای در امتداد رمپ به اجرا در آمده است. این پروتوتیپ بافتاریْ برای به رخ کشیدن نور چراغ‌های جلویی خود چشمک می‌زند، گویی که واقعاً پلک دارند. درها و بازوان لطیف خود را برای خوش‌آمدگویی به شما می‌گشاید و شما را به درون گوشه‌ی دنج قدیمی خود دعوت می‌کند. نیمکت‌های لفّاف‌داری که مانند کاناپه‌های تاشوی روکش‌دار تغییر شکل می‌دهند، با حرکت خود ژست کامل فضا را تضمین می‌کنند. از این نقطه، آینه‌های کوچکی که شبیه به آینه‌ی عقب اتومبیل هستند، چشم‌اندازی به همه‌ی جوانب را در اختیار قرار می‌دهند. این اتومبیل مانند یک ستاره‌ی سینما که به دلخواه رخت می‌پوشند و بر می‌کند، تغییر رنگ می‌دهد و خود را برای راندن در جاده مهیّا می‌کنند. به نظر می‌رسد کریس بنگل کالیفرنیایی، در مواجهه‌ی معماری پویا و معماری ایستا توجه خود را به هم ایالتی خود فرانک گه‌ری معطوف کرده است. اگر GINA مانند اتومبیلی در کنار موزهی گوگنهام گه‌ری پارک می‌کرد، این‌گونه به نظر می‌رسید که گویی به‌خصوص طراحی شده که مثل تندیسی بایستد و با معماری تلفیق شود.
بریدگی‌های ظریف طراحی شده توسط لوچیو فونتانا، ضمن بخشیدن جذابیت و لطافت، کناره‌های ماشین را مشخص می‌سازد. بازشدن درب کاپوت ماشین کاملاً غیر‌منتظره است. به لطف مواد اولّیه‌ی قابل انعطاف، کاپوت از وسط تا پایین شکافته شده تا «قدرت» موتور ب.ام.و. را به رخ بکشد.
ب.ام.و به عنوان یک کارخانه‌ی اتومبیل‌سازی که به طور سنّتی با معماری و هنر آشنا بوده، سازه‌ای جدید و دینامیک را به وجود آورده است که با گذر از دورانِ ما طبیعت پر‌هیجان و پیشرفت تکنولوژیک این تولید‌کننده‌ی صنعتی را برجسته می‌کند، اما در عین حال ما را از آلودگی جهانی محیط زیست آگاه می‌سازد.
در تجلیل از تاریخ یک کارخانه‌ی خودرو‌سازی در آلمان، هنر و تکنولوژی به هم می‌پیوندند.
در سال 2003، زمانی که شرکت ب.ام.و. تصمیم گرفت موزهی مونیخِ خود را توسعه دهد، باید به دو موضوع می‌پرداخت: یکی حفاظت از «پارچ» معروفی که در سال 1973 توسط آرشیتکت وینی، کارل شوانْتْسر طراحی شده بود و دیگری ایجاد هماهنگی بین قسمت‌های الحاقی به «کامپوسِ» شرکت شامل کارگاه‌ها، یک برج بلند یا «چهار سیلندر» که این هم توسط شوانْتْسر طرّاحی شده و سازه‌ی جدید ب.ام.و. ساختمانی دینامیک از شیشه و فولاد که توسط کوپ هیمل‌بلاؤ طراحی شده و بعداً در سال 2007 گشایش یافت.
پروژه به آتلیه‌ی بروکنر (Atelier Brückner) سفارش داده شد، یک دفتر معماری مبتکر در اشتوتگارت با تجربیات قبلی در حوزه‌ی نمایشگاه‌های اتومبیل و طرّاح موزهی اتومبیل شانگهای.
ادغام ساختمان کم ارتفاع کنار موزه که در گذشته به عنوان اتاق ملاقات، سالن نهار‌خوری و پارکینگ زیرزمینی مورد استفاده قرار می‌گرفت، بدیهی‌ترین راه حل به نظر می‌رسید. چالش اصلی پروژه به‌وجود‌آوردن یک موجودیّت متشکّل واحد از به هم پیوستن دو عنصرِ کاملاً متفاوت معماری بود.
در راستای شعار این دفتر معماری یعنی «فرم از محتوا پیروی می‌کند»، و استفاده‌ی متفکّرانه و گسترده از تکنولوژی پیشرفته‌ی دیجیتال و با گسترش همکاری با آرت+کام، مؤسّسه‌ای متشکّل از طراحان، دانشمندان، تکنیسین‌ها و هنرمندان در تعامل با رسانه‌ها، آتلیه‌ی بروکنر با طرّاحی یک بنای یادبودِ های‌‌تک به نشانه‌ی جنبش، سیلان و بالاخص تاریخ و اهمیت یک بْرَندِ معتبر در محافل مطرح شد. در فضای 4000 متر مربعی که طی برنامه‌ی توسعه به نمایشگاه اضافه شده، می‌توانید روند طی‌شده توسط یک کمپانی خودرو‌سازی، از مدل Isettaی دهه‌ی 50 تا سری 7 که در سال‌های اخیر تولید شده را ستایش کنید، در حالی که سیستم رمپ یک‌کیلومتری مسیری دقیق و کارآمد را از لحاظ سر‌فصل موضوعات برای‌تان تدارک می‌بیند: طراحی، تکنولوژی، سری‌های آزمایشی، تاریخچه‌ی شرکت، ورزش‌های موتوری، تاریخچه‌ی موتور‌سیکلت و خودِ برند مورد نظر.
مدارک فنی
مطالب مرتبط
