موزه‌­ی هُنرهای معاصر بارسلونا، اسپانیا، ریچارد مایِر، 1995-1987

Museum of Contemporary Art, 1987-1995

این ساختمان، که در ناحیه‌­ی کازا دِ لا کاریتا در شهرِ قدیمی بارسلونا واقع شده، یک رمپ اصلی دارد که به ورودی اصلی و فضای استوانه‌­ای‌­شکلِ سه ­طبقه‌­ی قسمت پذیرش، با یک گشودگی به گالری‌­های بزرگ و منعطف، متّصل می‌­شود. طرّاحیْ چند راه و گذرگاه قبلیِ سایت را نیز در خود گنجانده که باعث شده که اگر معماری مدرنیستی آن بیش از حدّ به معنای دقیق کلمه بود، در مـحلّه‌­ای تاریک و قدیمی «جا بیاُفتد». یک باغ تندیس عمومی و یک پلازا در روبه ­روی ساختمان نیز به عنوان بخشی از طرح در نظر گرفته شده است.
ریچارد مایر داستان را اینگونه نقل می­‌کند: «سال­‌ها پیش بود که یک شب سرِ شام در نیویورک شهردار بارسلونا پاسکال مارگال را دیدم، که میهمان افتخاری بود. از من پرسید دوست دارم چه تیپ ساختمانی را در بارسلونا کار کنم. من هم یک جواب ساده دادم: موزه.»
ورودی اصلی که در سطحی بالاتر از پلازا قرار گرفته، در نمای جنوبی با یک صفحه­‌ی آویزان قاب گرفته شده و دسترسی به آن از طریق رمپ میسّر است. لابی سازه استوانه‌­ای­‌شکل است و یک رمپ به درون یک آتریوم شیشه­ کاری ­شده که ارتفاع آن سه ­برابر است بالا می‌­رود. کفپوش­ های بلوک­ـ­ شیشه‌­ایِ شفّاف «محیطی خلق کرده‌­اند که پذیراست و غرق در نور.» یک پانل لعاب ­کاری ­شده از ستون فقرات ساختمان رد می‌­شود و خود گالری‌­ها به عنوان فضاهایی «لافت ­مانند» شکل گرفته‌­اند که ابعاد مختلفی دارند، به این هدف که به خواسته‌­های غالباً غیر منتظره‌­ی هُنر معاصر پاسخ بدهند. موزه با ایجاد تضاد بین نماهای تیره و پلان تودرتوی خیابان که در منطقه­‌ی باری گوتیک واقع شده، به شکل یک رؤیای یوتوپیایی قد علم کرده، که عقلانی و سفید است و با این وجود صمیمانه به سایتش پیوند خورده. ریچارد مایر چنانکه در شهر اولْم که فضای کمتر فشرده‌­ای داشت نشان داد، در بارسلونا نیز ثابت کرد که قادر است با خواسته­‌های شهرهای تاریخی اروپا دست و پنجه نرم کند.