مرکز فیلمهای تجربی
بروکلین، نیویورک، 1999
دفتر معماری حریری – حریری

«مرکز فیلمهای تجربی»، در گردشگاهی ساحلی در نزدیکی پایهی پل بروکلین در نیویورک واقع شده و اجرای آن قرار است در سال 2020 به پایان برسد. این مجتمع در حکم کاوش و پژوهشی است دربارهی رابطهی معماری و فیلم از طریق فرم و سازه، و همچنین دربارهی اصل و ماهیت «نمایش» در هزارهی جدید.
امروزه با توجه به فناوریهای نوین دیجیتال، مانند دوربینهای عکاسی دیجیتال که دیگر فرایند عکاسی را دگرگون کردهاند و انواع فناوریهای جدید ویدیویی دیجیتالی که در فروشگاههای وسایل ارتباطی و خدماتی ارائه میشوند، به دشواری میتوان تصور دقیقی از کمّ و کیف تحولات صنعت سینما در آیندهای نزدیک داشت.
در «مرکز فیلمهای تجربی»، پردههای سینما از خیابان یا رودخانه قابل مشاهده هستند و با فناوری «ابزار ریزآینههای دیجیتال» (DMD) ساخته میشوند. این پردهها قابل برنامهریزی برای نمایش اطلاعات و دریافت و نشان دادن تصاویر از طریق ماهوارهها هستند و میتوانند به عنوان پردههای نمایش فیلم سینمایی نیز مورد استفاده قرار گیرند.هنرپیشههای مجازی، دکور و مکانهای مجازی، همگی در این صفحات ذخیره میشوند و میتوانند در هرزمان دلخواه در فیلم جدیدی آرایش تازهای به خود بگیرند.
این مجموعه سازهای است متکی بر پایه و ستون، شامل یک رشته قاب سازهای بتنی که نگهدارندهی بخشهای مختلف پروژه هستند. یک پردهی دیجیتال مشرف به بروکلین، به پیشنمایش فیلمهای در حال پخش اختصاص دارد و در عین حال، معرف ورودی «مدرسهی فیلم» و کل مجموعه است. ساختمان مدرسه محفظهای چهارگوش است شامل کلاسهای درس، اتاقهایی برای پخش و تدوین، و استودیوهای صدابرداری، که فضای مورد نیاز برای فناوری هنر سینما و تجهیزات لازم برای فیلمسازی را در اختیار کاربران میگذارند.
«گالری جادهی فیلم» لولهی درازی است که دسترسی به آن از طریق رمپ حلزونیشکلی از خیابان انجام میشود و برای بازدید همگان آزاد است. این گالری تکههایی از فیلمها را روی پنجرههای DMD خود به نمایش میگذارد، به گونهای که فیلمها هم از درون و هم از نیمکتهای واقع در میدانچهی بیرون مجتمع قابل مشاهده هستند.
در مرکز ساختمان، سه تالار نمایش با پردههای دیجیتال افقی و عمودی ذهنیتی تازه از ابعاد پردههای سینمایی و قابلیتهای موجود برای دگرگونی قالب فیلمهای جدید به بیننده القا میکنند. در انتهای گردشگاه ساحلی یک تالار نمایش درونی – بیرونی با یک پردهی DMD مجزا از ساختمان برای جشنوارههای سینمایی پیشبینی شده است. این پردهی مشرف به منهتن، برای دریانوردان و افرادی که از کشتی پا به خشکی میگذارند نیز قابل مشاهده است و سنت سینماهای سیار رایج در نیمقرن پیش را در یاد زنده میکند.
گالریهای فیلمبرداری با رمپ و پلهایی که به عنوان لوکیشن مورد استفاده قرار میگیرند و انواع فضاهای عمومی برای تفکر و تعمق و مشاهده، با معماری این مرکز سینمایی و تفریحی هزارهی جدید درآمیختهاند. و بالاخره «گذرگاه ویدیویی» و «کافهی سایبر» در پوششی از شیشه، محلی برای گرد هم آمدن فیلمسازان نسل آینده فراهم میآورند.