مخاطبین پس از عبور از دروازه‌ها، از طریق دو پل به یک جزیره­ی میانی وارد می‌شوند و سپس از روی سنگ­ها، بر فراز آب، گذر می‌کنند و با انجام آیین وضو، وارد فضای تهی مرکزی می‌شوند. ورودی فضا از میان کوشک و دروازه­ی جداره­ی شمالی که با پیاده‌روی شهر ترکیب شده، در محور دید قرار می‌گیرد. همچون دیگر ابنیه­ی سنتی، دسترسی از این دروازه به درون، بدون گذر از مسیر گفته­شده مقدور نیست. این طرح از دو بخش اندرونی و بیرونی تشکیل شده است که بخش بیرونی، کارکردهای نمایشی و ارائه‌ی کالا و آثار را در غالب فضاهای گفته­شده در بر می‌گیرد و بخش اندرونی این بنا که در سه سطح در حول سه حیاط مرکزی ممتد که هر­یک هویتی ویژه دارند، شکل گرفته است و مجموعه­ی فضاهای آموزشی، اطلاعاتی و مدیریتی را در خود جای می‌دهد.
مرکز فرهنگی اصفهان یا مجموعه­ی فرهنگی-آموزشی فرشچیان که طراحی آن به اواخر دهه­ی شصت باز می­گردد و کار احداث آن پس از هفده سال پایان یافت، رتبه­ی نخست بخش ساختمان­های عمومی همایش ملی و طراحی شهری نقش جهان را کسب کرده است. این مجموعه نمونه­ای از طراحی با نگاهی معناگرا و به­کارگیری زبانی مفهومی، نمادین و استعاری برای انتقال پیامی معنوی و تلاشی در بازسازی تصویر “بهشت” است؛ فرهاد احمدی در­باره­ی این پروژه ی با ارزش و شاخص اذعان می­دارد که در آن سال­ها معمار جوانی بوده که تحت تأثیر اساتید بزرگ معماری ایران، همچون نادر اردلان و کامران دیبا، گونه­ای معماری مفهوم­گرا با گرایشی عرفانی را دنبال می­کرد.
این مرکز در زمینی به مساحت 10 هزار متر مربع و مجاور رودخانه­ی زاینده­رود در محله­ای با بافت جدید ساخته شده است. معماری ارزشمند این بنا یادآور نماد معماری عصر صفوی و مکتب اصفهان است که به شکلی نو و استادانه به صورت انتزاعی با عناصری همچون رواق، آب­نما و پل­های ظریف در میان آب و سازه­های خاص چادری در میان رواق­ها که نمادی از خیمه­ها و چادرهای مهمانان پادشاهان صفوی در زمان برگزاری جشن­هاست، سازماندهی شده است. معمار با استفاده از آب­نمای مرکزی علاوه بر اعلام حضور زاینده­رود در همان نزدیکی، با نمایش تصویر مجازی از حجم اصلی بنا که خود در پرسپکتیو و اندکی در دوردست واقع شده، تقارنی را که در امتداد محور طولی عرضه داشته با کمک آب­نما به بُعد سوم می­برد و در این حال بیننده را با خود و اثر معماری تنها می­گذارد و او را به درون ساختمان دعوت می­کند. تقارن فضا نشان از انسجام و “وحدت در عین کثرت” دارد. ایجاد فضاهای حرکتی و مکث و ریتم­های منظم، و همچنین قرار دادن بخشی از فضاها در زیرزمین، همگی نشان از ویژگی­های معماری مکتب اصفهان و عصر صفوی دارد و همین راز جاودانگی معماری­ست؛ چنانچه کریستوفر الکساندر در چارچوب رویکردی ساختارگرا بیان می­کند: «ما در بنا و معماری با “زبانی الگویی” روبه­رو هستیم.» به اعتقاد الکساندر، هر بنا از مجموعه­ای عنصر، نماد یا قواعد برای ترکیب این نمادها ساخته می­شود. بخش اعظم ساختار هر بنا یا هر شهر شامل الگویی از نسبت­ها و روابط است و نیز الگوهای بزرگ­تری که آن را در بر دارند.
فرهاد احمدی درباره­ی شکل­گیری مجموعه چنین می­گوید: «از نظر من پروژه اینگونه تحقق می­یابد، گویی قطره­ای از کیهان در مرکز پروژه در آن هشت­ضلعی که نمادی خاکی از بهشت است فرو می­افتد؛ درست مانند سنگی که در آب می­افتد و موج ایجاد می­کند، صورت­گیری یا تجلی مادی این اثر کیهانی در واقع امواجی­ست که آمفی­تئاتر را ایجاد کرده و آن را به آسمان سوق می­دهد؛ در واقع نوعی معاشقه و یا تعامل بین زمین و آسمان، کیهان یا عالم صورت با عالم مثال.»
از نظر کاربردی، تراکم و غلظت کاربری­های مجموعه از مرکز به بیرون کاهش می­یابد. به بیان دیگر، فضای تهی که در مرکز پروژه قرار گرفته و تالارها را در خود جای داده، تأثیر خود را بر اطراف نیز گذاشته و لبه­ها را نیز بی­ماده و شفاف کرده است، تا آنجا که در بخش مجاورِ خیابان، رواق نیز حذف شده و ساختمان از طریق دروازه­ی ورودی با پیاده­روی شهری ترکیب می­شود. ساختمان از طریق هفت دروازه که از نظر مقیاس نیز بر آنها تأکید شده، به فضای پیرامون خود متصل می­شود. استفاده­ی هوشمندانه از هفت دروازه و تأکید بر آنها شاید اشاره­ای است بر هفت دروازه­ی بهشت موعود، استعاره­ای دیگر از مفهوم آن جهان، انعکاسی دیگر از عالم مثال در عالم خاک. ترکیب آب و نور و عبور نور از آب در طراحی فضاهای داخلی مجموعه به خدمت گرفته شده است و موجب رساندن نور به فضاهایی از قبیل رستوران و گالری­ها که در زیر سطح زمین جای گرفته­اند می­شود. فضای هشت­ضلعی مرکزی علاوه بر اینکه از نظر موقعیتی در مرکز پروژه قرار دارد، به نوعی نقطه­ی شروع حرکت بازدیدکنندگان و کاربران مجموعه نیز هست. هندسه­ی قوی، حضور آب و ترکیب شدن آن با نوری که از پل­های شفافی که به این فضا ختم می­شود و از آن گذر می­کند، فضایی مشابه سربینه­ی حمام­های سنتی ایجاد می­کند که آنها نیز خود مرکز رویدادها و اتفاقات مهم اجتماعی بوده­اند.
استفاده از پل و تأکید بر آن در طرح نیز به مثابه­ی گذرگاه و جداکننده­ی پاکی و پلیدی در این معماری معناگرا حضوری پررنگ دارد؛ گذرگاهی بر پاکی و آب برای انتقال به فضای اصلی. معمار با عدم استفاده از رنگی ویژه و خالص بر خلوص فضای معماریش افزوده است. آنچه به­عنوان رنگ در طرح استفاده شده، در واقع طیفی بی­رنگ است که وقتی با نور ترکیب می­شود، تصویری خیالی از رنگ­هایی زیبا را در ذهن ناظر پدید می­آورد. امیرحسین عجمی در مورد این پروژه چنین می­گوید:
فضاها و مجموعه­های شهری را نباید از شهر تفکیک کرد. آنها باید در ارتباط با شهر و فضاهای آن باشند، همان­گونه که فرهاد احمدی در طراحی مجموعه­ی فرشچیان اصفهان با کم گرفتن ارتفاع ساختمان و قرار دادن بخش عمده­ای از فضاها در داخل زمین، مکان­یابی مناسب ورودی­ها در اطراف پروژه و بازگذاشتن ضلع مجاور خیابان برای ورود عابرین، فضایی شهری ایجاد کرد که در و دربند ندارد و عابرین پیاده هر لحظه می­توانند به آن وارد شوند و از آن عبور کنند، به­خصوص که ارتباط مؤثر این مجموعه با پارک­های حاشیه­ی زاینده­رود به­عنوان شبکه­ی پیاده­ی­ فعال، این نقش را پررنگ­تر می­نماید. همچنین وجود محل­هایی برای نشستن در کنار آب­نما، اختصاص بیش از نیمی از سطح پروژه برای استفاده­ی آزاد عمومی و به­کارگیری عناصر طبیعی و مصنوعی دعوت­کننده به داخل، این نقش را تقویت کرده است؛ اما متأسفانه پس­از بهره­برداری، حصارها آمدند و راه رفت­وآمد آزاد عابرین پیاده به حیاط این بنای عمومی را بستند و مجموعه را از شهر جدا کردند. با تابلوهای مختلف، وصله­های ناجوری بر قامت بنا زدند و این تابلوها حجابی شدند بر جسم زیبای این مجموعه­ی فرهنگی و جداره­ی شهری و خاری بر چشم شهروندان فرهنگ دوست شهر اصفهان و به بهترین وجه ممکن جلوه­های زیبای آن را مخدوش و کم­رنگ ساختند!
به هر حال، فرهنگسرا از جمله فضاهایی است که معمار به لحاظ نوع کاربری در آن با حداقل محدودیت روبه­رو است و می­تواند به مانورهایی خلاقانه دست بزند. فرهاد احمدی را می­توان صاحب پروژه­هایی موفق در این نوع نگاه به معماری دانست که طراحی مرکز فرهنگی سینمایی دزفول شاهدی دیگر بر این مدعاست. جای­­جای این مجموعه نیز در عین یادآوری کامل یک معماری بومی و ایرانی در تمام لحظات و مؤید برخوردی عمیق و ریشه­ای با این مقوله است؛ نتیجه­ی کار، صمیمیتی تام با کاربر و ملاقات­کننده برقرار کرده و هرگز در ورطه­ی سطحی­نگری سقوط نمی­کند. نور و رنگ در کنار برخورد­های حجمی و حرکت آب از یک طرف و آجرکاری­ها با اجرای دقیق و تحسین­برانگیز که نیم­نگاهی به معماری آجر دزفول نیز دارد، از سوی دیگر، کاری می­کند که بیننده ساعت­ها از حضور در بین این همه زیبایی هوشمندانه خسته نشود.

مدارک فنی