اساسی‌ترین ساختمان مجموعه، مسجد جامع شهر بود که در مقامی والا در نقطه‌ای مرتفع از سایت و جایگاهی مشرف به رودخانه و شهر کهن پیش‌بینی شد. ساختمان مسجد جامع مانند دیگر ساختمان‌های مهم، در زمره‌ی بخشی از بدنه‌ی بلوار اصلی طراحی شد، به طوری که بلوار در مسیر خود از کریدور مسجد می‌گذرد. در واقع مسجد جامع در وسط بلوار طویل عابران قرار گرفته بود.
به منظور تفکیک مسجد از فعالیت‌های غیرمرتبط، سه لایه دیوار برای آن پیش­بینی شد. به این ترتیب حتی محدوده‌ای از مسجد می‌توانست برای پیاده‌روی‌های روزمره و عادی، در دسترس دست‌فروشان قرار گیرد تا با فعالیت خود رنگ‌وبو و انرژی مضاعفی به دیوار خارجی مسجد عطا کنند. در حالی که برای ورود به صحن اصلی، باید بیشتر و بیشتر به سوی قلب مسجد پیش‌روی کرد.
محراب مسجد دارای دالانی طولانی است که شبکه‌های بازش، نور شرق و غرب را به داخل این محراب هدایت می‌کنند و این گشودگی‌های کوچک و اشعه‌های نورانی خورشید، حالتی روحانی به فضای تاریک و مرموز می‌بخشند. متأسفانه این پروژه نیز تا حد زیادی مورد بی‌­توجهی و فراموشی واقع شده است.

معماری معاصر ایران : فرهنگی، هنری، مذهبی، ورزشی

__________________________________________        

نام پروژه: طرح مسجد جامع، 1356
معمار: کامران دیبا