صفای روستایی رایان سیکْرِست در هالیؤود
این مجریِ پرمشغله‌ی تلویزیون تعبیر خاص خود را از ویلایی روی تپه ارائه کرده است. ترجمه‌ی حمید خداپناهی
Ryan Seacrest,s HOLLYWOOD IDYLL
همه‌ی مجریان متبحّر و مجرّب یک طرف و رایان سیکْرِست یک طرف. رایان سیکْرِست مجری بی‌رقیب پربیننده‌ترین برنامه‌ی تلویزیونی American Idol است و نیز گوینده‌ی اخبار و مجری مهمان در چندین برنامه‌ی رادیویی و تلویزیونی دیگر. یک روز صبح زود تلفن‌اش زنگ می‌خورد. او در پاسخ درخواست تهیه‌کننده‌اش مبنی بر شروع سری جدید American Idol با لحن عذرخواهانه‌ای می‌گوید: «تصمیم‌ام را گرفته‌ام، قصد دارم از حجم کار کم کنم و به همین علت در آینده‌ی نزدیک در برنامه‌ی جدیدی شرکت نخواهم کرد.» و ادامه می‌دهد: «دیگر وقتش رسیده است، می‌خواهم به خانه برگردم.»
این خانه در واقع یک ویلا به سبک ویلاهای مدیترانه‌ای بزرگ و بدقواره در هالیؤود هیلز است به اسم «کازا دی پاچه» (Casa di Pace) [خانه‌ی آرامش]. با این که خانه قدیمی نیست و در سال‌های دهه‌ی 1970 ساخته شده، احساس شکوه هالیؤود قدیم را دارد. به علاوه‌ی چشم‌انداز زیبایی از چراغ‌های شهر، تعداد زیادی درخت نخل، استخر و زمین تنیس، اتاق نمایش (ویدیو پراجکشن) و فهرست خیره‌کننده‌ای از هنرمندان مشهوری که قبلاً در آن سکونت داشته‌اند (کِوین کاستنر، و ریچارد دریفوس از ساکنین سابق ویلا هستند). این خانه مأمن بسیاری از هنرمندان صنعتِ سرگرمی و تفریح است، که به دست آوردنش چندان هم راحت نیست. او می‌گوید: «سال‌ها به دنبال جایی مناسب می‌گشتم، پیدا کردن محلی که هم نزدیک محل کارم باشد ــ می‌خواستم در عرض ده دقیقه به محل کارم برسم ــ و هم بتوانم به‌راحتی از همه چیز دور شوم. چیزی که در ذهن داشتم شبیه به ویلاهایی بود که در ایتالیا یا اسپانیا امکان مشاهده‌ی آن وجود دارد. از همان لحظه‌ی نخست دیدارم از این ویلا، به آن دلبسته شدم.»
اما آیا خانه ایرادی نداشت؟ راستش چرا: «قیمتش!…» اما از شوخی گذشته با وجود تمام شکوه و جلال «کازا دی پاچه» از نظر فضای داخلیْ کمی نامنسجم است، به دلیل بازسازی‌های گذشته و اضافات و متعلقاتی که به تدریج بدان افزوده شده. ویلا نیازمند به‌روز شدن از نظر تکنولوژیک بود و از طرف دیگر سلیقه‌ی شخصی آخرین مالکش هم باید در آن اعمال می‌شد. او توضیح می‌دهد: «می‌خواستم قسمتی از وجودم را در ساختار خانه وارد کنم، بی‌آنکه در سنگ و ساروج آن تغییری اعمال کنم.» با این هدف، طراح لباس‌اش شخصی به نام جف اَندروز را به او معرفی کرد: «رایان می‌خواست خانه گرم و دلپذیر باشد، اما در عین حال پر از شور و هیجان.» اَندرو ادامه می‌دهد: «تصمیم گرفتیم در سرتاسر خانه بر ویژگی‌های محلی تأکید کنیم، و کمی از جاذبه و افسون هالیؤود قدیم را نیز به آن اضافه کنیم. او علاقه‌ی شدیدی به سفر کردن دارد، و به همین دلیل تصمیم گرفتیم نتیجه‌ی کار طوری باشد که انگار خانه ممکن است در هر نقطه‌ای از جهان واقع باشد.»
اَندروز بدون از نظر دور نگاه داشتنِ اسمِ خانه، سعی کرد به فضاهای داخلی مختلف خانه هماهنگی ببخشد. آنچه در نظر داشت «معجونی از عناصر امروزی فرهنگ مدیترانه‌ای» بود. او دیرک‌های چوبی را با ساتن‌های تیره پوشاند و پرداخت جدیدی از آنها ارائه کرد، رنگ‌هایی غنی با کاراکتر مردانه را برای رنگ‌آمیزی دیوارها انتخاب کرد و روی درگاه‌ها و طاقی‌ها نوارهایی به رنگ برگاندیِ تیره ایجاد کرد تا به لحاظ بصری ارتباطی مابین اتاق‌ها برقرار گردد. ابعاد اتاق‌ها غول‌پیکر نیست، اما همگی به شکل سخاوتمندانه‌ای وسیع هستند؛ طراح ما اسباب و اثاث کلکسیونی یادآورِ دنیای قدیم را در آنها پر کرد ــ اما به طرزی ظریف و به شکل قابل تشخیصی مدرن. با فانوس‌های مکزیکی و اسپانیایی و پرده‌های کنفی «حال و هوای تأثیرات محلی ایجاد شد، بی‌آنکه همه‌چیز مثل یک صحنه‌ی تئاتر طراحی‌شده به نظر برسد.»
«کازا دی پاچه» اکنون شکل معقول و یکپارچه‌ای یافته است، معذلک هریک از اتاق‌های آن خصوصیات منحصر به فرد خود را حفظ کرده‌اند. طاق ضربیِ 6 متری و شومینه‌ی سنگی پر زرق و برقِ اتاق نشیمن بسیار شکیل و چشم‌نواز هستند که با چراغ‌های پایه‌دار از جنس چوب گردو که بزرگتر از اندازه‌ی طبیعی هستند و آینه‌های سنگین دارای چارچوب‌های برنزی استوارتر و محکم‌تر هم به نظر می‌آیند. اتاقی که سابقاً اتاق میهمان بود اکنون به اتاق سرگرمی تبدیل شده که ملهم از Hôtel Costes واقع در پاریس است.
سیکْرِست از اتاق‌های مورد علاقه‌اش به حمام اصلی به سبک اندونزی و اتاق ورزش بسیار زیبایی که به موازات تردمیل آن تلویزیون‌های کوچکی به شیوه‌ی هتلها نصب شده‌اند اشاره می‌کند. برخی از آخرین جزئیات اعمال‌شده بسیار جالب توجه هستند، مثلاً تشک‌های مخصوص هتل‌های لوکس و حوله‌هایی که لوگوی «کازا دی پاچه» را بر خود دارند. اتفاقاً دلیل استخدام اندروز توسط سیکْرِست همین توجه او به این قبیل جزئیات بوده است، و جالبتر این که طراح تمام ساختمان را در طول هفت ماه مجدداً طراحی کرد. سیکْرِست می‌گوید: «اول گمان می‌کردم کل کار فقط یک ماه طول می‌کشد، در طول مدت طراحی و اجرا جف اجازه نمی‌داد وارد هیچ‌یک از اتاق‌ها بشوم، و تا آخرین زیرلیوانی و شمعدان را در جای خود قرار نداد، شخصاً هیچ چیزی ندیده بودم.»
وقتی سیکْرِست در خانه‌اش حضور دارد، رأس ساعت چهار صبح از خواب برمی‌خیزد تا برنامه‌ی رادیویی‌اش را اجرا کند: «سعی می‌کنم برنامه‌ی زندگی‌ام را طوری بریزم که تعطیلات آخر هفته را در خانه بگذرانم.» والدین‌اش از آتلانتا برای جشن تولدها و تعطیلات به سراغش می‌آیند؛ او مجری مسابقات دوره‌ای تنیس در صبح روزهای یکشنبه است و از «علاقه‌مندان پروپاقرص مهمانی‌های ناهار». سابق بر این قصد داشت در صورتی که کاریرش به عنوان گزارشگر مختل شود به مدرسه‌ی آشپزی برود. دوست دارد سر فرصت و حوصله غذاهایی را روی میزهای بزرگ سنگی در سالن غذاخوری یا بیرون در پاسیو آماده کند: «من به وجود آدم زیاد در خانه‌ام نیاز دارم. عاشق پذیرایی و صرف غذا با میهمانانم هستم و دوست دارم آنقدر نزدشان بنشینم تا خوابم ببرد.»
Source:
Architectural Digest. January 2008. pp. 194-200.
“Ryan Seacrest’s Hollywood Idyll”
طراحی داخلی: جف اَندروز
متن: پیتر هالدمن
عکس: مری ای. نیکولز
مطالب مرتبط
