خانه‌ای رو به سِدروس اثر محمدمهدی سعیدی، دنیا فرقانی، رتبه‌ی دوم مشترک پنجمین جایزه‌ی ملی آجر بخش بازسازی، 1403ساختمان مسکونی نوژان، شیراز اثر محمد گرمنجانی، سمیرا شفیعی
چهارمین شب معماران، رتبه‌ی سوم ششمین دو سالانه‌ی معماری ایران بخش آپارتمان، 1403
SAMIRA SHAFIEE, MOHAMMAD GARMANJANI / NOZHAN RESIDENTIAL BUILDING
نوآوری ها و مزایای پروژه: استفاده نوآورانه از مصالح با توجه به موضوع بازیافت و اقتصاد، توجه به محدودیت های سایت پروژه، توجه به نحوه ارتباط بنا با شهر و محیط، توجه به ویژگی های فرمال
ایده طراحی: این پروژه در امتداد تمرین های فکری دفتر ما در خصوص پرداختن به مفهوم ماده و انتزاع بوده است. در این پروژه متریال سنگ به صورت خالص و بدیع در بخش عمده ای از ساختمان به کار گرفته شده است. و هم زمان بخش های دیگر پروژه با به کارگیری رنگ و متریال زدایی به سمت انتزاعی شدن میل می کند. با قرار گرفتن ماده و انتزاع در کنار هم پروژه نسبت به گونه های مشابه نا به هنگام عمل می کند.
به صورت مرسوم در کارگاه های سنگ بری حجم زیادی از ضایعات و آشغال سنگ های باقیمانده از برش سنگ ها وجود دارد که عملا انباشتی از مصالح دورریز را ایجاد می کند، ضایعاتی که به صورت معضل دیده می شوند و عملا فاقد کارآیی انگاشته می شوند. در این پروژه دورریزها و آشغال سنگ ها با استفاده مجدد به عنوان متریال اصلی استفاده شده است. تصمیمی که در نهایت با صرفه اقتصادی بسیار بالا منجر به صرف هزینه بسیار ناچیز برای خرید متریال شد و در مقابل هزینه های مرسوم در خرید مصالح بیشتر به سمت نیروی انسانی سوق پیدا کرد. در به کارگیری متریال سنگ با اولویت دادن به نقش نیروی انسانی عامدانه به دنبال استاندارد گریزی، بداعت و تکرار ناپذیری بودیم
زمین پروژه در انتهای یک کوچه بن بست واقع شده است. این گونه زمین ها اصطلاحا به عنوان تودلی یا پشت قواره شناخته می شوند و به واسطه بر کم و پنهان شدن در پشت زمین های مجاور عموما ارزش کمتری در میان همسایگان خود دارند.
در طراحی بدنه سمت همسایه را که عمدتا به عنوان نمای جانبی رها می‌شوند به عنوان بخشی از پروژه در نظر گرفتیم تا ایجاد کنج کنیم و یک جداره مرتبط با کوچه با عرض پنج متر به یک پیکره واحد با طول 15 متر تبدیل شود. همچنین تزریق وید از کناره‌ها باعث فعال شدن کنج شد، ضمن اینکه ماهیت دو بعدی پروژه به عنصری سه‌بعدی تبدیل گشت.
کاهش قابل توجه هزینه ها در خرید مصالح نما، به لحاظ اقتصادی این امکان را فراهم کرد که نما در وجوه کناری آن نیز گسترده شود و در عمل باعث ارزش آفرینی برای پروژه شد.
چهارمین شب معماران ایران، 1403
_______________________________________
نام پروژه: ساختمان مسکونی نوژان، شیراز
دفتر معماری: استودیو معماری مان
معماران: محمد گرمنجانی، سمیرا شفیعی
محل اجرا: شیراز، بلوار نیایش، کوچه 12
کاربری بنا: مسکونی (زیرزمین استخر و مشاعات، همکف پارکینگ و ورودی، 3 طبقه مسکونی تک واحده)
کارفرما: علی اصغر علیزاده، زهرا خسروی
اعضا تیم طراحي : آناهیتا بهروزی فر، آیگین بزرگ زاده
نظارت و اجرا: محمد گرمنجانی
سرپرست کارگاه: قدرت الله عباسی
سازه: فریدون پارسا
تأسیسات برقی و مکانیکی: نیما کهن، فواد دهقانی، سینا زارع، علیرضا محمدنصیری
ترسیم: استودیو فضای در جریان
عکاسان: نوید عطروش و دید استودیو
زیربنا: 915 مترمربع
مساحت: 265 مترمربع
سال شروع: 1400
سال پایان: 1403
This project extends office’s intellectual endeavors in exploring the matter and transcendence. In this initiative, stone has been employed extensively in a significant portion of the building. Concurrently, other sections of the project embrace transcendence through the use of color and the omission of materials. By juxtaposing matter and transcendence together, the project works untimely compared to similar species. Stone-cutting workshops usually produce a substantial amount of waste and leftover stones, resulting in an accumulation of discarded materials often regarded as problematic and practically useless. In this project, these waste and leftover stones have been repurposed as the primary material. This choice has led to considerable economic savings, minimizing material purchase costs and shifting the usual expenses towards labor costs. By utilizing stone, we have intentionally prioritized human labor, aiming for non-standardization, innovation, and uniqueness.
مدارک فنی
مطالب مرتبط
