.

ساختمان صدا و سیمای تهران

اثر جهانگیر درویش

در سال ۱۳۴۶ به پیشنهاد مسئولان وقت، پس از تصویب لایحه‌ی مجلس شورای ملی‌، از جهانگیر درویش درخواست شد تا اولین مرکز رادیو و تلویزیون ایران را در تهران طراحی کند. برنامه‌ی فیزیکی اولیه به درخواست کارفرما در سه طبقه ارائه شد، ولی‌ درویش طی‌ تحقیقات خود به این نتیجه رسید که در دراز مدت و در راستای طرح توسعه‌ی ده ساله‌ی سازمان، نیاز آنان به یک بنای 13 طبقه با کاربری‌های مرتبط تغییر خواهد کرد. بنابراین یک ساختمان 9 طبقه در کنار این ساختمان بنا شد که از داخل به وسیله‌ی راه پله ای با هم مرتبط هستند و در طبقه‌ی آخر نیز یک سالن اجتماعات وسیع قرار گرفته است.
در این ساختمان، به عنوان یکی از نخستین تجارب در فضای آن روز معماری ایران، سازه‌ی بتنی بنا، خود، به‌ عنوان نما انتخاب شد. این تصمیم در ابتدا با مخالفت‌های بسیاری روبرو گردید، ولی‌ پس از تکمیل ساخت آن، سازمان برنامه‌ی وقت به ادارات دولتی توصیه کرد تا ساختمان‌های خود را با سازه‌ی بتن آرمه و به صورت اکسپوز بسازند. طی‌ مراحل ساخت، سفت‌کاری و نازک‌کاری همزمان با هم پیش می‌‌رفت، به  طوری  که بیننده از بیرون اینگونه تصور می‌‌کرد که ساخت پروژه به اتمام رسیده است. درویش توجه خاصی‌ به سازه و اسکلت ساختمان داشت، در نتیجه ساختمان پس از سالیان متوالی، توانایی و مقاومت خود را در برابر عوامل طبیعی و زیست‌محیطی نشان داد. بعدها، مسئولین صدا و سیما که نگران مقاومت ساختمان به دلیل اهمیت استراتژیک و کهولت سن آن بودند، دست به تحقیقاتی زدند. یکی از نتایج این تحقیقات مقاومت بنا در برابر زلزله تا ۹ ریشتر اعلام شد.

Picture

Old Pic

Resturent

Interior

Construction