ریبون، اثر رزا تبادار

در خطراتی که بستر در شاخه‌های ذهنی انسان به جا می‌گذارد با ردی پر رنگ لحظه‌ها را در یاد مخاطب به جا خواهد گذاشت.
همچنان که رد اثر در ساختار اثر نوعی همبستگی بصری را به‌وجود می‌آورد و حاصل کار را تبدیل به هنری مفهومی می‌کند. روبان رد اثری تکمیلی برای ما در این پلتفرم بود. در ساختار هویت پلتفرم چند منظوره، روبان را تزریق کردیم نه در جایگاه نمادهای زیبایی بلکه با تاثیر گرفتن از حضورش سناریوی فضای خود را به خاتمه رساندیم. صفحه‌ای مواج و قرمز رنگ که در امتداد طول بستر خود در حرکت است و هویت خنثی پلتفرم خود را تحت شعاع قرار می‌دهد و با پرتاب نوری موهوم بستر را از آن خود می‌کند. هدف ما این است که بستر ما به مثابه مفهومی از جنس هنر در چشم مخاطب معرفی شود. هنر مفهومی ما در جانمایی شی نبود بلکه مفهومی که از همبستگی روبان با بستر خود به‌وجود می‌آورد معیار کار ما بود. ایده به ماشینی تبدیل شد که هنر را در دستگاه مفهومی به‌وجود آورد.
روبان یک حرکت و یک جریان است، به عمق حرکت می‌کند، در فضا معلق می‌شود و با هاله‌ی رنگ خود فضا را در بر‌میگیرد و فضا متعلق به روبان می‌شود و نور را در هر میزان به اطراف بروز می‌دهد.