بیکر هاؤس کیمبریج، ماساچوست، 1949-1947

Baker House, 1947-1949

آلتو در سال 1940 عضو پژوهشی انستیتوی تکنولوژی ماساچوست شد. در سال 1945 و اندکی پس از پایان جنگ، برای تدریس و به دعوت معمار و معاون جدید دانشگاه، دوست قدیمی‌‌اش ویلیام دابلیو. وُرستر، به کیمبریج بازگشت. در این اثنا و در سال 1946 آلتو سفارش یک خوابگاه جدید دانشجویی را از انستیتوی تکنولوژی ماساچوست (ام.آی.تی.) دریافت کرد. پلان ساختمان در سال 1947 با همکاری شرکت معماری محلی به نام پَری، شاؤ اند هِپبورن تکمیل شد و دیری نگذشت که ساخت خوابگاه آغاز شد. آینو آلتو در ابتدای سال 1949 درگذشت. افتتاح خوابگاه تحت شرایطی شدیداً محنت‌‌آلود برای معمار صورت گرفت.
خوابگاه دانشجویی انستیتوی تکنولوژی ماساچوست در بخش مسکونی محوطه‌‌ی ام.آی.تی و بر ساحل رود چارلز واقع شده است. نزدیک‌‌ترین شاهراه حمل و نقل به این خوابگاه، مِموریال درایو، از حد فاصل ساختمان‌‌ها و رودخانه می‌‌گذرد و واضح است که موضع قرارگیری خوابگاه را نمی‌‌توان بهترین موضع دانست. به دلیل وخامت شرایط مادی ناشی از جنگ و ذهنیت متمرکز بر بهره‌‌وری طی این سال‌‌ها، هزینه‌‌ی محاسباتی برای این خوابگاه به ازای هر تخت دانشجویی محاسبه شد و همین آلتو را مجبور ساخت تا در متراژِ موجود و در دسترس، تعداد بیشتری اتاق را در طرح خود بگنجاند. اتاق‌‌های یک‌‌تخته اکثریت داشتند، اما در ساختمان خوابگاه اتاق‌‌های دو و سه‌‌تخته هم فراوان هستند. آلتو جهت یافتن راه حلی برای محیط پرآشوبِ اطراف، تلاش و سعی فراوانی از خود نشان داد و شرایط زیستی را با طراحی نمای جنوبیِ مشرف به رودخانه به صورت هلالی بهبود بخشید.
پنجره‌‌ی واحدها به سمت جنوب و رو به نور طبیعی و مشرف به چشم‌‌انداز زیبای رودخانه گشوده می‌‌شدند. به این ترتیب کل پنجره‌‌ها در زاویه‌‌ای نسبت به خیابان قرار گرفتند تا بیننده بتواند در صورت تمایل، رفت‌‌و‌‌آمد اتومبیل‌‌های خیابان را همچون کسی که از پنجره‌‌ی مورب قطاری در حال حرکت به چشم‌‌انداز بیرون می‌‌نگرد، زیر نظر داشته باشد. آلتو قصد داشت تا در نمای اصلی خوابگاه یک داربست چوبی پوشیده از گیاه دارچسب به کار‌‌گیرد. یک باغ مسقف نیز برای خوابگاه طراحی شد.