بیمـارستان کودکان اِوِلـیـنــا
معماری از گروه معماری هاپکینـز
متن از سیلویا موناکو، ترجمه­‌ی الناز رحیمی

Evelina Children’s Hospital
Architecture by Hopkins Architects
Text by Silvia Monaco
Photos by Paul Tyagi

در جلوی پارلمان بریتانیا در لندن، بیمارستان کودکانی ساخته شده که اصلاً شبیه بیمارستان به نظر نمی‌رسد!
با وجود اینکه تحقیقات گسترده‌ی علمیْ رابطه‌ی تنگاتنگ میان سلامت جسم و شرایط محیط و ساختمان را اثبات کرده است، به‌سختی می‌توان بیمارستانی را یافت که از نظر معماری به این مسئله اهمیّت داده باشد. (فشارهای محیطی در بیمارستان‌های کودکان، رومانو دِل نورد، 2006). سابق بر این، در جوامع پیشرفته معماری بیمارستان از نظر علمی و هنری تغییر می‌کرد، امّا امروزه وابسته به تکنولوژی، اقتصاد، و بروکراسی است که همین عوامل سبب انزوای روزافزون فضاهای بیمارستانی شده، و حتّا سبب نقل مکانِ فیزیکیِ بیمارستان‌ها از مراکز شهر شده است. گروه معماری هاپکینز، با تکّیه بر شیوه‌های صحیح و متعادل زندگی و استانداردهای آن، ایده‌ی متناقضی را با شعار «بیمارستانی که شبیه بیمارستان نیست»، ارائه نمودند که برنده‌ی رقابتی در سال 1999 شد. سرمایه‌ی احداث این پروژه از محلِّ اعتبارات بیمارستان‌های گای و توماسِ قدّیس تأمین شده است، که پیش از این نیز اقدام به احداث بخش‌های درمانی مربوط به کودکان کرده بودند. این پروژه، آزادی بیشتری برای تجربه کردن به طرّاحان و کارفرمایانشان داده: آزادی‌ای که نسبت به دستورالعمل‌های خدمات ملّی سلامت (NHS) به مراتب بیشتر دستشان را باز گذاشته است.
با تغییرات کوچکی که در تزئینات فضایی برای نمایش آرزوهای کودکان طرّاحی شده، بیمارستانی پدید آمده است که با نور، رنگ و جانماییِ خودْ کلیشه‌ها را بر هم می‌زند. اِلِمان مرکزی در این بیمارستان یک «گلخانه» است، فضایی بزرگ و شیشه‌ای که شامل فضاهای عمومی، عناصر ارتباطی میانی طبقات (دو آسانسورِ وسیع و شیشه‌ای به سمت بخش‌ها) و خدمات فوق‌العادّه‌ی دیگری چون مدرسه و ایستگاه رادیویی است، که سبب جان بخشیدن به بیمارستان می‌شوند. شیشه‌ای موّاج به‌گونه‌ای طرّاحی شده است که نور و هوای تازه‌ی فضاهای سبز همسایه مثل پارکِ آرچ‌بیشاپ، باغ‌های کاخِ لَمْبِث و رودِ تِمز را به داخل ساختمان هدایت می‌کند و همزمان به شاخصِ جدیدِ رودخانه در ضلع مقابل ؤِستمینْستر تبدیل می‌شود. (جایی که هاپکینز در سال 2001 بلوک صُلبِ خانه‌ی پورتْکولیس را ساخت، که دفاتر پارلمان در آن قرار دارند.)
در زیر پوسته‌ی شیشه‌ای، ساختمان با مقطعی L ـ‌ شکل طرّاحی شده است. کلینیکها، نمایشگاه‌های عمل جرّاحی و آزمایشگاه‌های تحقیقاتی در سه طبقه در زیرزمین واقع شده‌اند. (نور طبیعی آنها از طریق بازشو‌هایی به‌سمت آتْریوم تأمین می‌شود.) بخش‌های پذیرش در طبقاتی است که به سمت فرهنگستان موسیقی باز می‌شود. در هر طبقه‌ کُریدورهای موج‌دارْ فضاهای باز و فضاهای مخصوص مُلاقات والدین را از اتاق‌ها جدا می‌کند. همه‌ی بخش‌ها با طرح کف‌ِشان، که نمودی از جهان طبیعت است، شناخته می‌شوند (به‌عنوان مثال، دریا، جنگل و آسمان). از این نمادها در تابلوی اطّلاعات بیمارستان نیز استفاده شده است. این ایده برای بهتر کردن خاطره‌ی بیمارستان در ذهن بیماران و همراهانشان طرّاحی شده است.

معماری معاصر جهان: درمانی

_______________________________________

بیمارستان کودکان اِوِلینا
معمار: گروه معماری هاپکینز
مهندس مکانیک و برق: بوری هاپولْد
مهندس محاسب: دِیویس لَنْگدِن
پیمانکار: اِم.جِی گْلیــسِن
کارفرما: بنیاد خدمات ملّی سلامت (NHS)
گای و سِینت تامِس
زیربنا: 4,500 متر مربّع (مفید)
هزینه: 41,8 میلیون پوند