نحوه­‌ی طراحی به گونه‌­ای است که به بیماران این امکان را می‌‏دهد تا بهترین منظره‏‌ی باغستان‏‌های اطراف را تماشا کنند و از هوای مطبوع محیط بیرون استفاده کنند و حتی به ‏پیاده‌‏روی بروند. امروزه اعتقاد بر این است که استفاده‌­ی بیماران از هوای مطبوع و فضای سبز بر روند درمان و بهبودی آن­ها تأثیر مستقیم دارد. ایرادی که به طراحی این بیمارستان گرفته شده و پاول و مویا نیز آن را تصدیق کرده‌‏اند این است که هرچند بیمارستان از نظر ابعاد، اندازه‌­ی متوسطی دارد، اما خطی بودن بخش­‌های آن موجب پراکندگی قسمت‌‏های مخلتف از هم شده است و برای رسیدن از جایی به جای دیگر باید زمان نسبتاً زیادی صرف کرد. با این حال به طور کلّی و در مقایسه با بیمارستان‌­های چند طبقه که رفت‌­و­آمد در آن­ها به وسیله­‌ی آسانسور صورت می‌گیرد، رفت‌­و­آمد در این بیمارستان نیز خیلی متفاوت از آن­ها نیست. معماران پروژه برای جلوگیری از رفت‌­و­آمدهای بیش از حد، بخش­‌هایی را که به هم مرتبط هستند، در مجاورت هم قرار داده‌­اند.
در کل، بیمارستان شامل هشت بخش استانداردِ سی و دو تختخوابی است. بخش­ها به شکل “L” هستند که هر بازو به غیر از اتاق‌‏های بیمار، شامل ایستگاه پرستاری و اتاق‌‏های فرعی دیگر نیز هست. همه­‌ی بخش‌‏های بیمارستان به سمت شمـال بازشـو دارند. سقف‌‏ها به گونه‌‏ای طراحی شـده‏‌اند که هم عمـل تهویـه به صورت مناسب انجام گیرد و هم از پنجره‌‏های سقفی برای نورگیری استفاده شود.
در نمای ساختمان‌‏ها از سیمان سفید و کنیتکس استفاده شده است. شیوه­‌ی معماری این بیمارستانِ خطی که مقیاسی انسانی دارد باعث شده است تا به عنوان یکی از بهترین پروژه‌‏های درمانی پاؤل و مویا شناخته شود.

مدارک فنی