این باغ قدیمی در مجاورت پارک بزرگی قرار داشت که توسط امیرعلی سردار افخمی در آن سوی خیابان طراحی می‌­شد. به همین دلیل قرار نبود به صورت گردشگاه امروزی درآید. هدف، حفظ و نگهداری جنبه­‌های باغ خصوصی اولیه بود. از آن رو که وضع موجود باغ قدیمی، دربردارنده‌­ی مفهوم سنتی آبیاری سطوح مختلف باغ شیب­دار است، ربطی به معماری مدرن فرهنگ‌سرا ندارد. به هیچ وجه ادغام یا تعامل آبریز سنتی این باغ با معماری مدرن دو ساختمان، جزو اهداف طراح نبود، بلکه منظور، حفظ جویباری قدیمی بوده که از قنات سرریز می­شد و باغ‌­ها را آبیاری می‌­کرد. این آبریزها در مرمت­‌های بعدی به شکل تزئینی طراحی شدند. اما متأسفانه همان­طور که در مقدمه نیز به آن اشاره شد، ادامه‌­ی این آبریز توسط آبریز دیگر و اتصال آن به حیاط فرهنگسرا باعث رویارویی معماری سنتی و مدرن شده است، ضمن آنکه این فضا را که برای نمایش‌­های فضای باز و ایجاد غرفه‌­های موقت تعبیه شده، بخش­‌بندی می­‌کند، به علاوه با کاشی‌­کاری آبی‌­رنگ در جویبارها و حوض­‌ها و خرید و نصب اثاثیه‌­ی خارج از حد لازم با فلزات رنگارنگ و چراغ‌­های خیابانی زننده و حتا غم‌­انگیزتر از آن، با تعویض و بازسازی نقش سنگفرش حیاط (پلازای) داخلی، در مجموع تعرض بزرگ و نابه‌­جایی به این اثر ثبت‌­شده‌­ی ملی صورت گرفته است. دیبا می‌­گوید:
ثبت آثار معماری مدرن توسط سازمان میراث فرهنگی و وزارت ارشاد، یک قدم ارزنده و مثبت فرهنگی است، اما این ثبت نمی­‌تواند منحصر به ساختمان باشد و محوطه و حتی باغ‌­سازی طراح را نادیده بگیرد. ساختمان یک جسم است که معمولاً از طبیعت دور است، در حالی که محوطه و باغ‌­سازی، یک نوع تداخل-تعامل و در شرایط مثبت، در حکم تکامل طبیعت زنده و ارائه‌­ی آن به بیننده است.

معماری معاصر ایران : شهرسازی و طراحی منظر

_________________________________________             

نام پروژه : باغ قدیمی نیاوران
نام معمار: کامران دیبا
موقعیت پروژه: تهران