ارزیابی موفقیت صفر ـ انرژی ها
بررسی سه بنای همسو با استانداردهای معماری پایدار
نوشته‌ی نانسی بی. سالمن
ترجمه ی مینا حنیفی واحد

مقدمه
اکنون زمان آن رسیده تا به‌منظور جلوگیری از گرم شدن زمین، میزان مصرف انرژی تجدیدناپذیر در ساختمان‌ها را بیش از پیش کاهش دهیم. به همین منظور، در سال 2006 «چالشِ معماری در سال 2030 (The Architecture 2030 Challenge)»، تمامی ساختمان ها و بازسازی‌های عظیم را ملزم به کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی نمود تا در مقایسه با میانگینِ در نظر گرفته‌شده برای یک ساختمان، در سال 2010 میزان مصرف به 60 درصد، 2015 به 70 درصد، 2020 به 80 درصد، 2025 به 90 درصد و تا 2030 این میزان به صفر برسد.
همان‌طور که پیتر دروکر، مشاور مدیریت، در جمله‌ی معروف خود می‌گوید، «هر‌آنچه که قابل اندازه‌گیری است، قابل مدیریت نیز می‌باشد.» از اینرو، تغییرات چشمگیری در روند اندازه‌گیری انرژیِ مصرفی در ساختمان‌ها رخ داده است. به‌عنوان مثال، در شهرهای مختلف از جمله، آستین، تگزاس، فیلادلفیا، نیویورک، سان‌فرانسیسکو، سیاتل و واشینگتن، قانونی به تصویب رسیده است که ساختمان‌ها را ملزم به ارائه‌ی گزارش از انرژی مصرفی‌شان می‌نماید. از آنجایی که این گزارش ممکن است علنی و یا هنگام معاملات ملکی ارائه گردد و توسط دیگران دیده شود، این امر باعث می‌شود تا مالکان انگیزه بیشتری برای ارتقای سطح عملکرد خود در این خصوص داشته باشند و در بازار رقابتی با کاهش سطح مصرف انرژی، توانمندی خود را تضمین کنند. علاوه بر‌این، با افزایش فعالیت‌های LEED (رهبری در طراحی انرژی و محیط زیست؛ Leadership in Energy & Environmental Designــ بزرگ‌ترین مجموعه تخصصی بررسی ساختمان های سبز در جهان)، برای ساخت ساختمان‌های سبز تا با قطعیت ثابت نشود که در مصرف انرژی با اهداف مذکور سازگارند، به پروژه‌ها پروانه‌ی ساخت داده نخواهد شد و انجمن خانه‌ی سبز آمریکا (U.S. Green Building Council ــ مخفف USGBC) از سال 2009 سیاستی را پیش‌گرفته که طبق آن هر پروژه طی گزارشی پنج‌ساله، میزان مصرف انرژی‌اش را با اطلاعاتی شفاف ارائه دهد.
بنابر عقیده‌ی مارک فرانکل، مدیر فنی مؤسسه‌ی ساختمان جدید (New Building Institute)، مسئله‌ی اساسی درباره‌ی عملکرد مصرفی ساختمان‌ها، طراحی آنها نمی‌باشد، بلکه انتظارات بیش از حد خوش‌بینانه‌ای است که از ساکنین آن می‌رود و به گفته‌ی وی، «با پیگیریِ سطح عملکرد ساختمان و ارائه‌ی بازخورد به ساکنین، این امکان را به ایشان می‌دهیم تا به نقاط قوت و ضعف عملکردیِ خود در مصرف انرژی پی‌ببرند». البته مشکل همیشه در جزئیاتِ کار نهفته است؛ اینکه چه چیزی باید اندازه‌گیری شود، معیارها با چه ارقامی مقایسه شوند و چگونه داده‌های خامِ عددی با اطلاعاتی ساده‌تر و ذهنی‌تر (مانند بررسی سطح رضایتمندی ساکنین) قرین شود، اینها همگی نکاتی هستند که باید در نظر گرفته شوند. به‌عنوان مثال، معمولاً انرژی ساختمان را با میزان انرژی‌ای که در ساختمان مصرف می‌شود (Site Energy نیز گفته می‌شود) اندازه‌گیری می‌کنند، اما برای اندازه‌گیری درست و صادقانه‌ی انرژی مصرفیِ ساختمان و میزان کربن‌ دی‌اکسید موجود، باید مقدار کل انرژی‌ای که برای تولید و مصرف انرژی ساختمان به کار می‌رود را در نظر گرفت (که به آن انرژی اولیه یا انرژی منبع نیز می‌گویند). البته بسیاری از حوزه‌های محلی همچنان متکی بر Energy Star Portfolio Manager هستند که میزان مصرف انرژی ساختمان‌ها را در مقابل ساختمان‌های تجاری ارزیابی می‌کنند، اما همان‌طور که مارک فرانکل متذکر می‌شود، این نوع مقایسه گمراه‌کننده می‌باشد و به آن ایراداتی وارد است، زیرا آخرین اطلاعاتی که از مصرف انرژی ساختمان‌های تجاری (CBECS) منتشر شده است مربوط به سال 2003 بوده که قطعاً در آن زمان، ساختمان‌های کمتری با این ویژگی‌ها وجود داشتند.
از اینرو، باید به این مسائل کلیدی در اندازه‌گیری انرژی بیشتر بپردازیم. به همین منظور، برای ارزیابی واقعی عملکرد سازه‌ها و اندازه‌گیری صحیح میزان مصرف انرژی در آنها، برخی از صاحبان ساختمان‌های اداری و تجاری اقدام به ارزیابی عملکرد واقعی سازه‌های خود نموده‌اند تا نه در کاغذ، بلکه در واقعیت، سطح عملکرد ساختمان را بسنجند که در اینجا نگاهی اجمالی به سه نمونه از آنها خواهیم داشت.
مرکز پشتیبانی پژوهش
به‌عنوان لابراتوار اصلی برای دپارتمان انرژی آمریکا (DOE) ــ دفتر بهره‌  وری و انرژی تجدید‌پذیر (EERE)، آزمایشگاه ملی انرژی تجدیدپذیر (NREL) به رشد و گسترش فناوری‌ها و مطالعات بهره‌وری انرژی در چالش‌های زیست‌محیطی کشور اختصاص دارد، بنابراین هنگامی که کنگره‌ی آمریکا در سال 2007، بودجه‌ی کافی برای ساخت دفتری جدید به‌عنوان مرکز پشتیبانی پژوهش NREL در همان محوطه اختصاص داد، شکی نبود که مالکان آن (DOE و NREL) می‌خواستند ساختمانی با بالاترین سطح بهره‌وری انرژی داشته باشد.
یکی از اولین تصمیماتی که برای تحویل ساختمان اتخاذ شد شیوه‌ی «طرح و اجرای مبتنی بر عملکرد» بود. در این سناریو، مالک به‌طور کامل، تمامی الزامات و احتیاجات را برای عملکرد مناسب ساختمان مطرح کرده و با مبلغی مشخص و ثابت برای پرداخت، درخواست خود را مطرح می‌نمود. سپس از نهادهای طرح و اجرا دعوت می‌شود تا نقشه‌هایشان را ارسال کنند و پس از آن، مالک از بین طرح‌های پیشنهادی، موردی را انتخاب می‌کند که بیشتر از دیگران الزامات را لحاظ کرده و با برنده، باقیمت مقطوع، قرارداد را منعقد می‌نماید. به نقل از نشریه‌ی EERE، آنها این رویکرد را پیش گرفتند زیرا «می‌خواستند فراتر از ارزش و توان مالی، خلاقیت گروه طراحی را شکوفا کرده و طرح مناسب را برگزینند».
در آوریل سال 2008، طرح گروه معماری هاسِلدِن کانـستراکشن (Haselden Construction) بـرای آر‌اِس‌اِف (RSF) برگزیده شد و اِستانتک، خدمات مربوط به مهندسی مکانیک و مدل‌سازی انرژی را تدارک دید. در واقع کارِ ساخت در فوریه‌ی 2009 آغاز شد و پیش از ژوئیه‌ی 2010 به اتمام رسید. در این بین تا 2009 کمک‌های مالیِ «بازیابی و بازسازی مجدد امریکایی ــ (ARRA)»، این امکان را برای DOE و NREL ایجاد کرد تا کار را زودتر از موعد مقرر شروع کنند و فاز دوم را در اواخر سال 2011 به اتمام برسانند.
آر‌اِس‌اِف، در طراحی‌اش به تهویه و روشناییِ طبیعی توجه خاصی داشت تا بیشترین بهره را در این بخش داشته باشد. سازه‌ی اولیه‌ی این پروژه 20,625 متر‌مربع می‌باشد که از سه قسمت مستطیلی با عرض کمتر از 3/18 متر ساخته شده است. بخش مرکزی که از سه طبقه تشکیل شده است، شامل لابی، ورودی و محوطه‌ی کنفرانس می‌شود و از بالا به پایین ساخته شده که از قسمت جنوبی با بال سه طبقه‌ایِ اداره و در قسمت شمالی با بال چهار طبقه‌ای در تقاطع است. اگرچه این دو به‌صورت اُریب اندکی از هم فاصله دارند، دو بال این اداره از شرق به غرب کشیده می‌شود. در مرحله‌ی دوم، ستون مرکزی در امتداد شمالی برای اتصال به بال چهار طبقه‌ای که به موازات اولی قرار دارد، می‌باشد و به موجب آن، مساحت ساختمان را تا 12,820 متر‌مربع گسترش می‌دهد.
در نمای شرق و غرب سازه، نماپردازی با شیشه به حداقل می‌رسد اما در قسمت شمالی و جنوبی آن با طراحی هوشمندانه، به منظور جلوگیری از ورود و خروج بی‌رویه‌ی گرما و افزایش سطح روشنایی در فضای داخلی ساختمان، شیشه‌کاری صورت گرفته است. طراحی مبتکرانه کلکتورهای خورشیدی که رو به دیوارهای جنوبی قرار گرفته‌اند، هوای تازه را در زیر بال‌های اداره گرم کرده و در فضایی که تعبیه شده است ذخیره می‌کند و اینگونه امکان گرم‌تر شدن هوای تازه توسط گرمای تلف شده‌ای که از مرکز داده‌های بهره‌وری انرژی ساختمان و یا سیستم بازیافت انرژی رانده شده، وجود دارد.
در نتیجه، هوای مطبوع شده از طریق جابجایی در سیستم تهویه‌ی زیرِ طبقه به فضای تعبیه شده منتقل می‌شود و از سیستم خنک کننده‌ی تبخیری و همچنین سیستم بازیافت انرژی برای خنک نمودن هوا، در صورت نیاز، استفاده می‌شود. همچنین، گرمایش و سرمایش تمامی قسمت‌های اداره توسط دال‌های سقفِ «تابشی» می‌باشد و برای تولید گرما از آبی که توسط دیگ‌های سوزاننده‌ی تراشه‌های انواع چوب گرم می‌شود و برای سیستم سرمایشی ساختمان از خنک‌کننده‌ی پیشرفته استفاده می‌شود.
به منظور استفاده‌ی بهینه از انرژی، تجهیزات اداری این ساختمان نیز همسو با این هدف فراهم شده‌اند. به عنوان مثال، به جای استفاده از کامپیوترهای رومیزی از لپ‌تاپ استفاده‌ شده و همچنین از تکنولوژی فوتوولتائیک (PV) برای تأمین برق پارکینگ بهره‌برداری شده است.
در کل، گروه طراحی سعی بر آن داشتند تا در تمامی مراحل نظیر طراحی، ساخت، کاربری و توسعه‌ی پروژه، سیستم مصرفی انرژی را به دقت اندازه‌گیری و طراحی کنند. برای هر سیستم به‌طور مجزا طرحی در نظر گرفته شد و در نهایت با نگاهی کلی، طراحی سیستم انرژیِ تمامی ساختمان بررسی می‌شد. درست از زمانی که برای اولین بار ساکنین این ساختمان مستقر شدند تا به حال، گروه، در حال اندازه‌گیری و کنترل ساعتیِ کیلو وات‌ها و انرژی مصرفی در کل ساختمان از جمله روشنایی، حجم پلاگین (plug loads ــ حجم برق مصرفی از پریزهای برق ساختمان)، وسایل مکانیکی، سیستم گرمایشی و سرمایشی و همچنین کنترل وضعیت آب‌ و هوا، شرایط نور، مصرف آب و میزان تولید PV می‌باشد.
بنا بر نتایج به‌ دست آمده از گروه پژوهشی ساختمان‌های تجاری اِن‌آر‌ای‌اِل (NREL)، اندازه‌گیری‌های جمع‌آوری شده طی 14 ماه اولِ سکونت در این بنا، تراکم مصرف (EUI) 99111 کیلوکالری در متر‌مربع (35.4kBtu/ft2/yr) با اندکی بیش از پیش‌بینی‌های انجام‌شده، یعنی 98278 کیلو کالری در مترمربع (35.1kBtu/ft2/yr) را نشان می‌دهد. نکته‌ی دیگر این بود که طبق داده‌های به دست آمده، معلوم شد که مصرف شبانه‌ی انرژی برای روشنایی و حجم پلاگین از میزان پیش‌بینی شده بیشتر بود که این امر موجب توجه بیشتر به افزایش آموزش کاربران شد.
در مرحله‌ی دوم، با اطلاعات موجود و تجربیات به دست آمده از فاز اول و همچنین تحول روز‌افزون فناوری، گروه پروژه، قادر به کاهش میزان مصرف انرژی نسبت به فاز اول شدند. حالا دیگر پروژه 33,445 متر‌مربع که 1325 نفر در آن سکونت دارند به اعلام مصرف سالانه‌یِ خود، یعنی 8300 کیلو کالری بر متر‌مربع (26.9kBtu/ft2)، مفتخر است. نهایتاً، با قدرت تولید برق مصرفی ساختمان توسط PV، این پروژه توانست مقصود نهایی، یعنی به انرژیِ صفر دست یابد.
ساختمان نیویورک تایمز
طراحی نیویورک تایمز به‌دلیل تفکر، تحقیقات و دیدگاه‌های انتقادی و ارتباطات شفافش شناخته شده است، پس بی‌شک شرکت مادرِ یا دفتر مرکزی این مؤسسه‌ی مهم، یعنی شرکت نیویورک تایمز، تمام سعی خود را در ارائه‌ی اطلاعات دقیق و صادقانه درباره‌ی تلاشش در جهت ساخت دفتر مرکزی‌ای به‌عنوان نمونه‌ای از کارامدترین بناها در قلب منهتن می‌نماید.
پژوهش‌های فنی درباره‌ی این پروژه خیلی پیش‌تر از ساخت بنا آغاز شد و بودجه‌ی آن توسط DOE، مرکز تحقیق و توسعه انرژی نیویورک (NYSERDA)، کمیسیون انرژی کالیفورنیا و دیگر مراجع تأمین شد. در سال 2003، شرکت نیویورک تایمز با آزمایشگاه لورنس بِرکلی (LBNL) به منظور بررسی بیشتر نمای پویا و سیستم روشناییِ سازه، وارد گفت‌وگو شد. نهایتاً، برج 52 طبقه‌ای به عنوان طرح پیشنهادی توسط شرکت معماری رنتسو پیانو با همکاری معماران FXFowle با تأکید بر وضوح و شفافیت فوق‌العاده‌ی بنا ارائه شد. بکارگیری شیشه‌هایی شفاف با درصد کمتری از آهن در مبانی این طرح وجود داشت. در واقع، طرف گفت‌وگو تمایل زیادی در بکارگیری فناوری‌های خلاقانه برای سایه و کاربری بنا داشت که نیمه‌ی تحتانی ساختمان را در بر می‌گرفت تا هم عملکرد سیستم روشنایی داخلی را ارتقا دهد و محیطی راحت برای کارکنان باشد و هم انرژی کمتری مصرف کند.
بالاخره، مذاکره با LBNL منجر به ساخت ماکتی برای طرح پیشنهادی با مقیاس 418,000 متر‌مربع شد که با محاسبه و ارزیابی دقیق سیستم انرژیِ مصرفی برای روشنایی، عملکرد سیستم کنترل و راحتی دید با کار در نوری که به صورت خودکار سایه و روشنایی را تنظیم می‌کند، نهایتاً موجب شد تا طراحان به ملزومات و مشخصات اساسی بنای مورد نیاز شرکت نیویورک تایمز پی‌ببرند.
آزمایشات حتی در مرحله‌ی ساخت نیز ادامه داشتند تا از عملکرد صحیح سیستم‌های موجود و کم مصرفی‌شان، پیش از سکونت کارکنان اطمینان حاصل شود. در واقع، در حالی که LNBL در حال بکارگیری روش‌های ابداعی جهت بازبینی سیستم عملکرد روشنایی بود، مرکز محیط زیست دانشگاه کالیفرنیا (CBE) به بررسی همین امر و همچنین تهویه‌ی هوا در زیر‌سازی ساختمان (UFAD) می‌پرداخت. به منظور راحتی بیشتر برای کارکنان و ارتقای سطح عملکرد بنا در کاهش مصرف انرژی، همگام با ساخت طبقات ساختمان، گروه به بررسی دقیق عملکرد مختلف سیستم‌ها می‌پرداخت و چنانچه مشکلی تشخیص داده می‌شد، شرکت سازنده، ملزم به رفع آن در عرض یک هفته بود. همچنین، تولید‌کنندگان می‌بایست در خصوص محصول ارائه شده‌شان برای آموزش، همکاری‌های لازم را نیز انجام می‌دادند.
در سال 2011، پس از اسکان افراد، به ارزیابی یک ساله از یک طبقه‌ی ساختمان در رابطه با برنامه‌ی مشارکت ساختمان‌های تجاری DOE با کمک LBNL و CBE اقدام شد تا سیستم‌های روشناییِ خودکار، تنظیم نور داخلی، سایه‌افکن‌ها و همچنین سیستم‌های UFAD را به‌طور دقیق بررسی کنند. به منظور پژوهش در هر سه زمینه‌های مذکور، پژوهشگران اطلاعات لازم در خصوص میزان مصرف انرژی را مستقیماً از اندازه‌گیری روشنایی و یا نمونه‌ی تنظیم شده انرژی پلاس برای تأسیسات برقی و مکانیکی (Energy plus for HVAC) به دست آوردند. علاوه بر‌این، اطلاعات هزینه‌ها را نیز از سازندگان و کارشناسان تهیه کردند و به بررسی بیشتر و عمیق‌تر نظرسنجی‌ای که پیش‌تر از ساکنین گرفته شده بود، پرداختند. یافته‌های این گزارش در ژانویه‌ی 2013، تحت عنوان ارزیابیِ نظارتیِ ساکنین ساختمان نیویورک تایمز از سیستم تنظیم نور، سایه افکنِ خودکار و سیستم توزیع و تهویه‌ی هوا توسط LNBL Window و Envelope Materials Group منتشر شد.
بنابر گزارشات، میزان صرفه‌جویی سالانه مصرف برق در یک طبقه‌ی‌ تحتانی، به‌عنوان نمونه، در هر سه زمینه‌ی مذکور (2.58kWh/ft2) بود (که این به معنای کاهش 24 درصدی از مدل پایه‌ی ASHRAE 90.1- 2001 است که بنا بود از سیستم تهویه‌ی هوا و پنجره‌های کوچک‌تر استفاده کند و هیچ سایبان خارجی و نورپردازی عادی‌ای نباشد). از اینرو، میزان مصرف انرژی در ساختمان و منبع تراکم مصرف انرژی برای سیستم گرمایش، سرمایش، تهویه‌ی هوا، روشنایی و تجهیزات به ترتیب (29kBtu/ft2/yr) و (94kBtu/ft2/yr) بودند. به‌علاوه، هزینه‌های انرژی نیز به‌علت کاهش اوج مصرف برق از ژوئن تا سپتامبر از 21 به 25 درصد کاهش یافتند.
البته این ارقامِ قابل‌ ملاحظه در خصوص میزان تراکم مصرف انرژی (EUI)، تمامی میزان مصرفی انرژی برای آن طبقه بجز مرکز اطلاعات، آسانسورها و دیگر بخش‌های اساسی ساختمان را شامل می‌شود؛ بنابراین، از آنجایی که بخش‌هایی از ساختمان در نظر گرفته نشده‌اند و طبقات بالاییِ ساختمان، مالکان دیگری دارد که خیلی عملکرد مؤثری ندارند، میزان مصرف انرژی در کل ساختمان، بدیهی است به مراتب بیشتر باشد.
در‌مجموع، گزارشات حاکی از آن است که 78 درصد از کارکنان شرکت از عملکرد سیستم روشنایی رضایت کلی داشته‌اند و 61 درصد بکارگیری این نوع سیستم‌ها را مؤثر در بهبود روند کاریشان می‌دانستند. این در حالی است که 57 درصد، در خصوص سیستم کنترل خودکار روشنایی بازخوردی نسبتاً مثبت داشتند و برای سیستم سایه‌افکن خودکارِ پنجره‌ها، این میزان تنها 41 درصد بود. به‌علاوه، از مجموع 318 نظرِ نوشته شده، 206 نظر در خصوص عملکرد سایه‌افکن‌ها بود که اکثراً از عدم کنترل نور شدید توسط سایه‌افکن‌ها نارضایتی خود را ابراز نموده بودند. البته سازندگان متوجه این موضوع هستند که فرایند به‌روز‌ رسانی سیستم‌های سایه‌افکن و همچنین ساخت و راه‌اندازی ساختمان‌های مجاور منجر به کاهش عملکرد این بخش شده‌اند؛ اما با این وجود، درباره‌ی دمای فضای داخلی ساختمان، 46 درصد از کارکنان، نظر مساعد داشتند.
گذشته از این، از جنبه‌ی مالی نیز پژوهشگران، یک دوره‌ی هشت ساله‌ی بازپرداخت و نرخ بازده داخلیِ 12 درصدی را با در نظر گرفتن ترکیبِ هر سه اندازه و هزینه نصبِ برای سایـه‌افکن، برای سیستم UFAD و 6 درصد نرخ نزولی محاسبه کردند.
ریجنتس هال (Regents Hall)
طراحی کالج سنت اُلاف (St. Olaf College) در نورث فیلد (Northfield)، مینسوتا (Minnesota)، با 139 سال قدمت (مطابق با 1255 خورشیدی)، به‌عنوان مؤسسه‌ی هنرهای آزاد، همواره به اصول و قواعد در سطوح مختلف از جمله ارائه‌ی خدمات و امکانات برای دانشجویان و فراهم کردن امکانات پژوهشی، پایبند بوده است. پس هنگامی که سخن از تعویض ساختمان علومِ 40 ساله به میان می‌آید، انتخاب طرحی با بالاترین سطح عملکرد دور از ذهن نمی‌نماید. در واقع، ساخت ریجنتس هال، به‌عنوان دانشکده‌ای برای علوم طبیعی و ریاضی در سال 2008 به پایان رسید که طراحی این بنا توسط گروهی از معماران و مهندسین شرکت هُلابرد و روت (Holabird & Root) و شرکت پیمانکاری اُسکار جِی. بلت انجام و نهایتاً موجب اخذ جایزه‌ی طلا از LEED-NC شد.
ریجنتس هال با مساحت 580/18متر‌مربع و ساختمان چهار طبقه‌ای، به منظور فراهم آوردن محیطی مناسب برای تحصیلات بینارشته‌ای فضاهایی را شامل آزمایشگاه، اتاق سمینار، دفاتر دانشکده، کتابخانه، گلخانه، آتریوم شیشه‌ای و شفاف، کافه و یک سالن جهت گردهمایی‌های غیررسمی را در خود جای می‌دهد.
از آنجایی که معمولاً آزمایشگاه‌ها یکی از پرمصرف‌ترین مکان‌های ساختمان‌ها به شمار می‌آیند، گروه طراحی راهکارهایی را به‌منظور کاهش میزان انرژی تلف شده در نظر گرفتند. به‌عنوان مثال، طرح «شیمی سبز» برای اولین بار در کشور آمریکا عملی شد و بنابر تعریف انجمن شیمی آمریکا به منظور «طراحی، توسعه و بکارگیری محصولات و فرایندهای شیمیایی جهت کاهش دادن و یا از بین بردن مواد مضر برای سلامت انسان و محیط زیست» ایجاد شده است. در نتیجه، آزمایشگاه ریجنتس هال با مصرف تنها نیمی از هود مورد نیاز برای یک آزمایشگاه، توانسته است مصرف انرژی را در این بخش به‌طور چشمگیری کاهش دهد.
یکی دیگر از راهکارهای کاهش مصرف انرژی این است که هوای مطبوع ابتدا به فضاهایی بجز آزمایشگاه می‌رود و سپس به آزمایشگاه رفته، به عبارتی دیگر، با دو بار چرخش هوا در ساختمان، میزان مصرف انرژی کاهش می‌یابد و بنابر اظهارات مهندس ارشد پروژه، لی تَپر، «این نوع جریان هوا باعث کاهش حجم وسیعی از میزان انرژی لازم برای ساختمان می‌شود». علاوه‌ بر‌این، پیش از اتلاف هوا پس از ورود به آزمایشگاه، از گرمای به دست آمده برای سیستم گرمایش فضا نیز استفاده می‌شود.
در نتیجه‌ی همکاری با مقامات محلی و یک سازنده، گروه تصمیم به اجرای طرحی مبنی بر ایجاد حالت انهدام برای هود گرفتند تا هنگامی که اُرسی هود کاملاً بسته است، نیاز به جریان هوا را تا حد چشمگیری کاهش دهد و یک فرد مجاز، به‌عنوان مثال یک مدرس، با قرار دادن رمزی نشان می‌دهد که آن غیرفعال و بدون مواد شیمیایی می‌باشد.
از همان ابتدا همه می‌دانستند که قرار است تمامی سیستم‌های ساختمان به‌طور دقیق کنترل شوند و همان‌طور که معاون تسهیلات، پیتر سَندبِرگ، توضیح می‌دهد، «دانشکده تصمیم داشت که ساختمان تبدیل به فرصتی برای آموزش ‌و پژوهش درباره‌ی چگونگی عملکردش ایجاد کند و به همین دلیل اولین انگیزه برای ساخت آن ایجاد شد». همچنین با بکارگیری سیستم نظارتی و تأیید مندرج در طبقه‌بندی انرژی و محیطِ LEED (که گسترده‌تر از آن چیزی است که مدیران تسهیلات دانشکده برای سیستم کنترل انرژی به آن نیاز دارند) حالا دیگر ساختمان جدید برای کسب رتبه‌ای برتر، به‌عنوان ساختمان سبز، واجد شرایط می‌باشد.
از دیگر نکات مؤثر در موفقیت این پروژه، تحویل ساختمان به شیوه‌ی «طرح و اجرای مبتنی بر عملکرد» بود زیرا با این کار پیمانکار از انتظارات مالک مطلع بوده و سطح عملکرد سیستم‌های اندازه‌گیری مورد نیاز را ارتقا می‌دهد. برای مثال، بخش‌بندی قسمت‌های مختلف برقی در ساختمان از جمله، سیستم روشنایی، حجم پلاگین و پنل‌های برقی و همچنین ابزارهای اندازه‌گیری ترکیبی این امکان را ایجاد می‌کند تا اجزاء مختلف جداگانه اندازه‌گیری شوند و سیستم کنترلِ مصرف ساختمان هر 15 دقیقه گزارشی را ارائه دهد.
علاوه بر‌این، سیستم کنترلِ ساختمان اطلاعاتی نظیر آب‌وهوا، دمای کمتر و بیشتر از حد معمول، فشار بخار، دمای آب سرد، مصرف آب داخلی، میزان ذخیره آب از بارندگی، دمای زمین و موارد دیگر را نشان می‌دهد. برای مشاهده تصاویر بیشتر از سیستم کنترل ساختمان می‌توانید به وب سایت کالج مراجعه نمایید. (stolaf.edu/regentshall/enviromon)
نهایتاً، در مقایسه با مصرف برق اولیه که 8 میلیون کیلو وات ساعت بود، ابتدا میزان مصرف به 9/4 میلیون کیلو وات ساعت و در سال اول عملکرد سازه این میزان تنها به 7/2 میلیون کیلو وات ساعت رسید که به گفته‌ی یکی از اساتید دانشگاه، پُل تی.جکسون، «میزان کاهش مصرف بیشتر از حدی بود که ما انتظارش را داشتیم.» و ایشان این موفقیت را بیشتر به‌دلیل تلاش پیمانکاران در حفظ درختان در قسمت جنوبی ساختمان می‌دانند. در سال دوم به گفته‌ی آقای جکسون و بنابر گزارشات، میزان مصرف به 2/2 میلیون کیلو وات ساعت رسید و این میزان با افزایش یادگیری الگوهای مصرف توسط ساکنین نیز افزایش یافت. اگرچه راهکار انهدام هود، طبق گزارشات خیلی مؤثر نمی‌نماید؛ اما آقای جکسون بر بهره‌وری بیشتر از این راهکار در ماه‌های آتی تأکید می‌کنند تا نهایتاً به این روند نزولیِ مصرف سالانه‌ی انرژی ادامه دهند.

_____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Reference:
Solomon, Nancy B. Data Driven: How Owners Can Make More Accurate Assessments of their High-performing Buildings. May, June 2013. New York: GreenSource Magazine.