کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به ابتکار و مدیریت لیلی جهان‌آرا (امیرارجمند) در اواخر دهه‌ی 1340 خورشیدی در ایران پایه‌گذاری شد؛ اقدامی که هم در سطح کشوری و هم سطح جهانی بی‌نظیر بود. فعالیت کانون با نشر کتاب کودکان و ترجمه‌ی کتاب‌های خارجی به فارسی شروع شد. از فعالیت‌های عمده‌ی آن، ایجاد کتابخانه در شهرهای ایران و افزودن واحدهای کارگاه نقاشی به این کتابخانه‌ها بود. برای دسترسی بیشتر به روستاها و فراهم کردن کتابخانه برای کودکان روستایی، طبق سفارش کانون، شرکت اتومبیل‌سازی “ایران ناسیونال” (ایران خودروی فعلی) اتوبوس‌هایی به صورت کتابخانه‌های سیار ساخت. فعالیت‌های تولیدی کانون به‌تدریج به تهیه‌ی فیلم برای کودکان گسترش یافت و مشاهیری مانند عباس کیارستمی و دیگر همکاران فیلم­ساز و هنرمندش نیز کار خود را از همان کانون آغاز کردند. صداقت و سادگی فیلم‌های کودک در سینمای آینده‌ی کشور بسیار تأثیرگذار بوده است. گاه کانون به برگزاری کارگاه‌های موسیقی و تئاتر نیز می‌پرداخت و همیشه میزبان جشنواره‌ی سالانه‌ی بین‌المللی فیلم کودک در ایران بود.
طراحی ساختمان شامل دفاتر اداری، تالار سخنرانی، کتابخانه‌ی مرجع، استودیوهایی برای محصولات سمعی-بصری و فیلم‌، کافه­‌تریا و همچنین یک پارکینگ وسیع زیرزمینی بود. سایت در محله‌ای نوساز در غرب تهران بر روی تپه‌ای مشرف به جاده­ بود و در همسایگی­‌اش یک منطقه‌ای مسکونی با خانه‌های ویلایی قرار داشت.
به همین دلیل دیبا برنامه‌ی ساختمانی را خرد کرده و آن را به هفت بخش تقسیم کرد تا مقیاس بزرگ ساختمان را شکسته و با منطقه‌ی مسکونی مجاور یک هم‌خوانی ایجاد کند. دل تپه شکافته و طرحی مطابق فرم تپه به صورت پلکانی برای سازه پیشنهاد شد. از ارتفاع پایین، شش واحد آغاز و به‌تدریج ارتفاع می‌گیرند، در حالی که تمام این واحدها رو به مسیری شبیه به یک خیابان گردنبندی به هم متصل می‌شوند. آجرِ گندمی‌رنگ برای نما در نظر گرفته شد و فقط پلکان­ها از جنس شیشه انتخاب شدند تا بین واحدهای آجری فاصله‌ای ایجاد کنند. در واقع هر واحد یک جعبه‌ی آجری است که با برجی شیشه‌ای از سایر قسمت‌ها جدا شده و به این ترتیب، مقیاس کلی در رابطه با واحدهای مسکونی محله، پایین نگه داشته شد.

معماری معاصر ایران: آموزشی و تحقیقاتی

_________________________________________

نام پروژه : کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان
معمار: کامران دیبا
موقعیت پروژه: فرحزاد، تهران
سال طراحی: 1353 (محقق­نشده)